maak het adventisme weer groot

Jesaja 8:20 Terug naar de wet en het getuigenis! Als zij niet overeenkomstig dit woord spreken, zal er voor hen geen dageraad zijn.

Eén punt is duidelijk door de geschiedenis heen. Theologische rampen komen bijna nooit uit de lucht vallen.

Problemen lijken zich op te stapelen en op te stapelen en een ramp wordt steeds weer op de een of andere manier afgewend. De tijd is bijna om voor de Kerk van de Zevende-dags Adventisten.

Ik (de schrijver) ga hier ronduit spreken en me niet bezighouden met de mening van anderen. Het is mijn observatie, terwijl ik de WO (vrouwen ordinatie) oorlog in het Adventisme bestudeer, dat veel ervan gevoed wordt door mensgerichte plannen en vlees-gedreven promotie. Het is een oorlog over Gods fundamentele onderscheid tussen mannen en vrouwen. De agressors die de oorlog bevorderen door in opstand te komen tegen organisatorische besluiten hebben geen sympathie voor of geduld met hen die zich tegen hen verzetten. Sommigen van jullie zijn in het kruisvuur terecht gekomen. En nadat je de strijd in de loop der jaren moe bent geworden, ben je niet meer in staat je plaats in deze beweging te begrijpen.

1970's

Liberaal Adventisme ontstond in de jaren 1970 toen kerken en voorgangers zich aansloten bij de liberale vleugel van onze instellingen. Hoewel sommigen van hen zichzelf als gematigden identificeerden, waren zij in feite liberalen die de wereld in de kerk brachten. Dit veroorzaakte een identiteitscrisis in het Adventisme. We wisten niet meer zo goed wie we waren, vooral in Noord-Amerika.

1980's

De identiteitscrisis van de Noord-Amerikaanse Afdeling (NAD) was duidelijk vanaf de jaren 1980. Zo ook het feit dat de WO en LGBTQ levensloze revolutie de lont zou zijn die de Noord-Amerikaanse SDA Kerk en haar Adventistische identiteit zou doen ontploffen.

1990's

Gedurende de jaren 90 begonnen veel kerkelijke gemeenten en conferenties zich te associëren met de NAD in plaats van met de wereldwijde Zevende-dags Adventistische kerk. Het waren verenigde kuddedieren, samengetrokken door een verlangen om de kerk te veranderen (liberaliseren).

Veel van deze mensen waren het niet eens met de dubbele beslissing van de Adventkerk om geen vrouwen tot predikanten te wijden, zich niet realiserend dat de opkomst van het neo-paganistische heilige vrouwelijke in onze cultuur het verlangen naar WO in de kerk beïnvloedde en motiveerde. Op hun beurt waren veel gemeenten intern vaak verdeeld over hetzelfde conflict. Vijfentwintig jaar later is de hele Kerk van de Zevende-dags Adventisten nu scherp verdeeld, met de NAD als de stem en het huis van het progressieve politieke Adventisme, tegenover het conservatieve en toegewijde Adventisme over de hele wereld.

In de jaren negentig wilden de meesten van onze kerk niet vechten. Hoewel sommigen veteranen waren en nog steeds hun wonden likten na de GC-zitting in Utrecht en regelrechte rebellie in de kerk, verlangden zij naar een plaats waar zinvolle bijbelse aanbidding kon plaatsvinden. Zij verlangden naar relevant belangrijk onderwijs uit de Bijbel, niet zwichtend voor de trend van onze tijd. En zij vonden hun plaats in het conservatieve Bijbelse Adventisme.

Terwijl deze twee groepen in de Kerk bleven polariseren, heeft elke groep zich door de geschiedenis bewogen volgens hun gekozen traject. Ze zijn gestaag uit elkaar gegroeid. De Adventkerk, sinds 2010 onder de hoede van ouderling Ted Wilson, verstevigde haar conservatieve overtuigingen en verbintenissen, terwijl in de NAD een jongere generatie leiders opkwam - een generatie die niet verlangde naar een terugkeer naar het Adventisme van vroeger, maar zich identificeerde met een veel liberalere visie op theologie en morele kwesties.

Een meerderheid van onze scholen en universiteiten die de SDA kerk dienen, hebben zich lang geleden aangesloten bij de WO revolutie, en hun afgestudeerden begonnen te eisen dat de kerk zich ook zou aansluiten. Toen kwam de bredere LGBTQ-revolutie, de legalisering van het homohuwelijk in 2015, en de open sluizen van de morele revolutie. Meer conservatieve krachten in de Kerk zullen weigeren zich bij de revolutie aan te sluiten, maar anderen, meestal jongere, zien het huidige SDA-beleid van het Bijbelse huwelijk nu als moreel verkeerd en onderdrukkend. Veel Adventisten (Batchelor, Bacchiocchi en Mervyn Maxwell) waarschuwden dat de geslachtsexperimenten van WO de kerk zouden loodsen naar de geslachts- en seksuele afwijkingen van LGBTQ. Zij werden minachtend bespot.

Deze veranderingen hebben zich in de loop van een generatie voltrokken. In die 25 jaar heeft het Adventistische leven veel minder leiders en mensen voortgebracht die kunnen worden omschreven als conservatieve Adventisten, en veel meer die kunnen worden omschreven als zoiets als mainline politieke en sociale rechtvaardigheidsaanhangers. Ondertussen zijn de oudere bijbels conservatieve Adventistische leiders, interessant genoeg, aan het vergrijzen.

De meeste seminaries en goddelijke scholen die de SDA kerk bedienen hebben zich aangesloten bij de LGBTQ revolutie, eerst door tolerantie te eisen en daarna door GLSEN organisaties op alle Adventistische campussen toe te laten. Vanuit deze academische centra eisen afgestudeerden dat de Adventkerk zich aansluit bij de LGBTQ-revolutie. Niet te overtreffen, sloot ook de Adventistische Gezondheidszorg zich aan bij de LBGTQ-bevestigende golf, ten eerste omdat ze geloofden dat het goed was voor de zaken en ten tweede vanwege de toenemende wereldsheid binnen die instellingen.

Geleid door onze neo-paganistische cultuur en beïnvloed door onze academische en gezondheidsinstellingen, is het leiderschap van de NAD een ongemakkelijke coalitie geworden van progressieven en politieke liberalen - levenloze passagiers op de trein van Cultureel Marxisme, Wokeness en Leftism. De meeste van deze geestelijken en leiders zijn producten van het nieuwe quasi-Adventistische onderwijs, waar gerechtigheid wordt ingeruild voor relevantie.

Aan de randen van het liberale Adventisme hebben sommige kerken opgeroepen tot het lidmaatschap van LGBTQ en sommige hebben homo- en lesbische paren als lid geaccepteerd. Caitlyn komt niet alleen - om Leslie Pollard te citeren - hij/zij/het is er al.

Hoewel dergelijke afwijkingen van de Schrift de meer conservatieve kerken en leden hebben vervreemd, zoekt de meerderheid van de bezorgde leden hulp waar blijkbaar geen hulp komt - bij het GC.

Dit roept de vraag op of de Adventkerk een dubbele moraal (hermeneutiek) kan overleven. De ene kant trekt de betrouwbaarheid van de Schrift in twijfel met betrekking tot het onderscheid tussen mannelijke en vrouwelijke rollen. Van deze kant, stromend uit de open doos van Pandora, gaat de roze rivier van WO over in een regenboogrivier van seksuele deviantie. Aan de andere kant houdt het Bijbels Adventisme vast aan het gezag van de Schrift en haar definitie van leiderschap en seksualiteit.

In weerwil van wat compromitterende leiders kunnen zeggen, kunnen deze twee moraliteiten - per definitie tegenstrijdig - niet naast elkaar bestaan binnen één structuur.

Een gemiste kans

De kerk is er in 1974-1990 niet in geslaagd een duidelijke lijn te trekken van bijbels mannelijk leiderschap zoals ons dat in de Bijbel is gegeven. Het is moeilijk in te zien hoe de SDA-kerk kan overleven met zo'n verdeeld huis en zo'n onsamenhangend beleid, waarin vrouwen voorgangers kunnen zijn, maar niet gewijd, en homoseksuelen het lidmaatschap van de kerk kunnen behouden zolang zij zich niet inlaten met homoseksuele zonde (wie zal daarop toezien?).

We hebben hetzelfde patroon gezien in het liberale protestantisme. De morele revolutionairen duwen en duwen totdat het confessionele midden zwicht of uitsterft. Dit drama speelt zich wat later af op het toneel van de SDA-kerk, maar het einde ervan is duidelijk genoeg. Dit is het onvermijdelijke resultaat van het opgeven van de volledige waarachtigheid en het gezag van de Schrift en van Gods fundamentele onderscheidingen. Zodra het waarheidsgehalte en de betrouwbaarheid van de Bijbel worden opgegeven, is theologisch revisionisme onvermijdelijk.

Dit is ook het logische gevolg van het aannemen van een hermeneutiek die de dienst van vrouwen als predikanten toestaat. Voor veel SDA-leden en gemeenten was dat het belangrijkste punt van frustratie op de GC-zittingen van 1990 en 1995. Dezelfde onderhandeling en "herinterpretatie" van de bijbelse tekst die de dienst van vrouwelijke predikanten mogelijk maakt, zal logischerwijs leiden tot de aanvaarding van de LGBT-revolutie. Hoe kan dat niet? Individuen en gemeenten kunnen weigeren deze stap te zetten, maar zij voelen zich gevangen in een organisatie die het enige bindende argument dat een objectieve waarheidsclaim zou bieden, heeft opgegeven. Uiteindelijk zullen de revolutionairen winnen, en dat weten ze. Het is duidelijk dat sommigen nu niet willen wachten, en met elke onbevoegde vrouwelijke wijding worden de naderende voetstappen van de LGBTQ wijding luider.

Tenslotte is dit wat er gebeurt als de liefde voor de wereld de bijbelse autoriteit overtroeft. De morele revolutie was alleen mogelijk door de grote en onhoudbare verschuiving naar persoonlijke autonomie in de grotere cultuur. De NAD WO Agenda is voortgekomen uit een afwijzing van strengere doctrinaire eisen binnen de Zevende-dags Adventistische Kerk, en een van hun gekoesterde principes is gemeentelijke/afgescheiden autonomie ten koste van de eenheid.

Interessant is dat de grenzen van divisie-autonomie als centrale doctrine duidelijk worden nu de NAD overgaat van WO naar LGBTQ. Hoe dan ook zullen de komende drie jaar van Ted Wilson's presidentschap historisch zijn.

Voor Zevende-dags Adventisten zou deze capitulatie voor de cultuur zoals die bekend staat, moeten dienen als de zoveelste herinnering aan wat onvermijdelijk wordt zodra het volledige gezag en de waarheid van de Bijbel worden losgelaten. Er valt hier niets te vieren ... alleen maar verdriet.

Velen van jullie wilden een kerk vinden die niet verdeeld is door de WO oorlog. Een plaats die Gods aanvullende onderscheidingen handhaaft als een verbintenis tot goddelijke waarheid, niet als iets om over te vechten. Maar die plaatsen waren schaars, en velen van jullie wendden zich tot het internet om de gemeenschap van bijbelse toewijding te vinden. Jullie doken op bij Fulcrum7 en werden deel van een familie.

Zij die voorstander zijn van WO trappen bijbelse rolonderscheidingen in de tanden. En zij bestempelen aloude principes die in de Schrift staan als vreselijk irrelevant. Verouderd, en als je ze nog steeds omarmt sta je bij hen bekend als een dinosaurus.

Een vriend in een adventistische kerk zei onlangs dat hij daar niet langer kon blijven aanbidden omdat de mannen overwegend passief waren en de vrouwen overwegend agressief, nadat zij de teugels van het leiderschap in die kerk hadden gekregen. De leiderschapsrollen waren omgedraaid.

Een andere vriend zei dat er in zijn omgeving maar vijf kerken zijn en dat de meeste daarvan worden geleid door dominante vrouwen en liberale ouderlingen.

In te veel kerken gaat het niet om diepgang, maar om oppervlakkigheid. Diepgaand onderwijs, degelijke bijbeluitleg vanuit de Schrift - daar is geen plaats voor.

Nu zijn er kleine preekjes, die naar mijn mening bedoeld zijn voor christen-dames. Het resultaat is dat je ongeveer 2cm diep en 12km breed wordt.

Wat is er nodig?

We moeten terug naar de leer van de Schrift. Velen van u rijden op sabbat langs progressieve kerken op zoek naar een kerk die vrij is van de oorlog. Een kerk waar serieuze bijbeluitleg de norm is en uw kinderen worden onderwezen, onderwezen, bemoedigd en verdiept, en waar groter niet altijd beter is.

We moeten de uniestatus van alle opstandige unies ontmantelen, te beginnen met de Columbia en Pacific Unions.

We moeten vrouwelijke predikanten herroepen en de onbijbelse wijdingen van alle vrouwen in de SDA-kerk ongedaan maken. Dan kunnen we een nieuwe geloofsbalans formuleren, een die meer trouw is aan de Schrift.

SDA-scholen zouden een groep studenten op de campus moeten hebben die beschikbaar zijn om andere studenten te helpen LGBTQ en morele zondeproblemen op te lossen. Eens per kwartaal zouden studenten getrakteerd moeten worden op een getuigenis van iemand die vrij kwam van moreel falen of geslachtsverwarring. Getuigenissen zijn het bezielende levenssap van christelijke bemoediging (Openbaring 12:11).

Verminder het aantal kerkmedewerkers in uitvoerende comités, waaronder ADCOM en de GCEXCOMM.

Onze kerk en scholen moeten een verklaring afgeven dat wij een christelijke organisatie zijn en onze overtuigingen ontlenen aan het Woord van God.

Als christenen moeten we onthouden dat ons bestaan alleen zin heeft als protest en als alternatief voor de dominante cultuur van de wereld.

Bidt en laat Gods Geest je leiden in ideen om het Adventisme weer groot te maken.

Wandel met de Koning en wees een zegen!

bron engels: 👉 maak het adventisme weer groot

wat zegt Gods woord: 👉adventist vrouwen ordinatie crisis