maar wat als ik er mee weg kom

"Hoe zou ik kunnen vluchten voor uw Geest? Waar zou ik me voor U kunnen verbergen? Als ik naar de hemel zou gaan – U bent daar. Als ik naar dodenrijk zou afdalen – U bent daar óók. Als ik zou meevliegen met de opkomende zon, of zou gaan wonen aan de andere kant van de oceaan – ook daar zou U mij leiden. Ook daar zou uw hand mij vasthouden. Als ik me in het donker zou willen verbergen dan ziet U mij nog, als op klaarlichte dag. Het donker kan mij niet voor U verbergen. Voor U is de nacht zo licht als de dag." Psalm 139: 7-12

Soms vraag ik mijzelf wel eens af, waar sta ik als christen, hoe heilig ben ik eigenlijk, wat is mijn kwaliteit van leven tov mijn Schepper, mijn G'd maar ook tav mijn naaste?

Hoe trouw ben ik, hoeveel respect toon ik, en hoeveel liefde geef ik aan Hem die mij geschapen heeft?

Hoe trouw ben ik, hoeveel respect toon ik, en hoeveel liefde geef ik aan hen die ik mijn naaste, mijn familie, vrienden, broeders en zusters, mijn buurtgenoten en mede moederaardbewoners noem, dus ook de vreemdeling, en de vluchteling die in mijn stad woont?

Hoe ben ik als de schijnwerpers op mij zijn gericht, als het licht iedere detail van mijn bestaan uitvergroot, alsof ik mij begeef onder een zuivere niets ontziende vergrootglas?

Hoe ben ik dan als alle lichten zijn gedoofd, als de duisternis om mij heen zich sluit als een sluier van de nacht en mijn zijn in "complete" onzichtbaarheid transformeert?

Doe ik mij beter voor dan ik ben als alle ogen op mij gericht zijn?
Ons mam, je kent ze wel met ogen in haar achterhoofd, de luisterpiet die niets ontgaat en alles hoort, sinterklaas die voordat je aan roze olifanten hebt gedacht dit al genoteerd heeft in zijn grote boek, of om wat serieuzer te gaan, de Schepper en Almachtige, de Allerhoogste van hemel en aarde die mijn verleden, heden en toekomst kent en straks alles in het oordeel zal brengen over wat ik gedaan, nagelaten, gesproken, gedacht en gevoeld hebt.

Als ik deze vraag wel overwogen onder de loep neem, overdenk en totaal probeer door te kauwen, om vervolgens dit als een spiegel te houden tegen de achtergrond van wie ik ben, dan schrik ik toch wel van mijzelf en ben ik denk ik minder vroom en eerlijk, minder oprecht en heilig, minder opgevoed dan doorvoed en minder op wet en regelgeving dan ik openlijk zou durven toegeven. Je kent de uitspraak wel: what you see is what you get! En is dat echt zo???

In detail treden en hier volledig openheid van zaken geven is niet zo mijn ding, althans dat durf ik niet om een aantal redenen.
Redenen zijn: dat ik mij niet veilig genoeg voel, te kwetsbaar, te arrogant, te onzeker, te zwaar belast, niet sterk genoeg, niet stabiel genoeg, te goed of beter dan, maar ook niet onbelangrijk, te slecht. Paulus verwoord het voor mij heel subtiel en haast poëtisch, maar niet minder helder en scherp:

"Ik immers ben de minste van de apostelen, die niet waard ben een apostel genoemd te worden, omdat ik de gemeente van God vervolgd heb." 1 Korinthe 15: 9

Het begin van het einde van een dergelijke "biecht" zou dus zoek zijn, de verwarring compleet en de mogelijkheid om hier achteraf beter uit te komen, met nog enig nut, om te kunnen bouwen aan groei, valt vooralsnog onder de noemer "ik dacht het niet". (mag je gerust een paar keer over lezen :-) )

Om kort te gaan, lijkt het mij ook niet verstandig, omdat het voordelen geeft aan hen die ik niet vertrouw en dat blijken er niet weinig te zijn, althans meer dan ik aan vrienden heb, ik bedoel echte vrienden, want dat is heel recent ge-downgrade naar het bekende nul punt omdat ik mijn beste vriend nog maar pas, (vanaf het moment dat ik dit schrijf) naar zijn laatste rustplaats heb mogen begeleiden.

Maar nog een belangrijke reden waarom ik mijn doopceel in de breedste zin van het woord niet licht is, omdat ik het lef er niet echt voor heb, het is een sprong in het te diepe duister voor mij. Ik zie een bodemloze put voor mij en dat houdt in dat ik de controle uit handen geef en als "mega mindy" ergens niet tegen kan dan is het wel de controle uit handen geven.

Waar sta ik nu?
Een voorzichtige conclusie is min of meer al wel te trekken. Ik ben een veel slechter mens buiten het zicht van de camera's als tijdens licht uit spot aan. Oftewel, ik doe mij vaker beter voor dan ik ben, en erger nog als ik weet of denk te weten dat ik er mee weg kom, dan wil je mij dus niet in aktie zien, noch mijn gedachten peilen of mijn gevoelens mee beleven. En natuurlijk hoop ik ergens dat ik de enige ben, want dan valt het wel mee met de wereld rondom mij, maar ik hoop ergens stiekem ook dat ik dat niet ben en daardoor op dit gebied minder uniek en mij minder een eenzame hoogte of beter gezegd,diepte heb toegedicht.

Wat kan er ik eigenlijk mee en wat zou ik er mee willen?

Dat ik leer te zien wie ik ben als totaal, een objectiever plaatje zie, wat mij de mogelijkheid biedt om te groeien en te veranderen. Dat ik de oorzaak van ruis die iedere keer rondom mij ontstaat beter begin door te krijgen, en dat zoals ik ben op de uren dat het daglicht niet gewenst is, dat eigenlijk helemaal niet wil zijn, dat ik mij niet beter wil voordoen dan ik ben, maar veel meer wil zijn zoals ik mij voordoe. (sociaal gewenst gedrag? :-) ).

Iets in mij wil veranderen, maar iets in mij wil ook vasthouden aan het oude en vertrouwde. Niet dat dat per definitie beter is, ik denk verre van dat, maar het voelt zo vertrouwd en veilig en ook best wel comfortabel, zoals het douwe egberts gevoel, als thuis dus.

Vertrouwd en veilig voelen is dus niet altijd de aanwezigheid van echt, eerlijk, objectief, respect, liefde en goed. Afhankelijk van je opvoeding en van de spiegels die je tijdens die voeding zijn voorgehouden, blijken ook beschadigde en vaak gebroken spiegels te zijn. De wijsheid die je van je ouders, oom en tantes, opa's en oma's, vrienden, leraren en mensen in de kerk hebt meegekregen zijn ook gekleurd en gevormd door hun eigen ervaringen met tijdgenoten, hun ouders etc... Wat niets zegt van de intentie en de inzet, moed, kracht en liefde van al die menselijke spiegels.

Toch wil iets in mij dat ik verander en iets in mij wil vasthouden aan het oude vertrouwde, waarom?

Waar is het begonnen?
Zelf is het mijn persoonlijke overtuiging dat het begonnen is in het Paradijs. De mens heeft zich laten verleiden om tegen de wil van hun Maker, hun Schepper, hun Wetgever in, hun eigen lusten en begeerten te volgen, met als resultaat dat de dood zijn intrede deed en de mensen daarna geboren werd onder een vloek, een vervloeking, een wet van zonde en dood, punt!
Als we geboren worden verkeren we in een soort van Maarten Luther staat: "Hier sta ik, ik kan niet anders". Als je dus wordt geboren, wordt het excuus ook geboren!?

"Zie, ik ben in ongerechtigheid geboren, in zonde heeft mijn moeder mij ontvangen". Psalm 51:7

Zo mijn punt is gemaakt, ik ben zo geboren, en daar kan ik niets aan veranderen en dat is een waarheid als een koe. Hoe ziet dat er in de praktijk dan uit? Nou ik zou zeggen, geef je ogen eens goed de kost, kijk eens wat vaker in de spiegel van de NOS. Dan vind je antwoorden die je wellicht niet gelijk naar de zin zullen zijn, want al dat leed, welke wij veroorzaken met elkaar is nog steeds mensen werk. De bijbel heeft dit helaas al onmiskenbaar beschreven en Paulus heeft zich na inzicht door de Heilige Geest de moeite getroost dit zo onverbloemd mogelijk te beschrijven, zo hou je vast zou ik zeggen.

"zoals geschreven staat: Er is niemand rechtvaardig, ook niet één, er is niemand die verstandig is, er is niemand die God zoekt. Allen zijn zij afgedwaald, samen zijn zij nutteloos geworden. Er is niemand die goed doet, er is er zelfs niet één. Hun keel is een open graf, met hun tong plegen zij bedrog, addergif is onder hun lippen. Hun mond is vol vervloeking en bitterheid, hun voeten zijn snel om bloed te vergieten. Vernieling en ellende is op hun wegen, en de weg van de vrede hebben zij niet gekend. De vreze Gods staat hun niet voor ogen." Romeinen 3: 10-18

Ga er maar aan staan, even je (zand of luchtkasteel) wereld ontnuchteren en van je hoge bomen gevoel terug laten komen met twee voeten op de vervloekte aardbodem. Zelf wordt ik niet vrolijk van dit plaatje, vooral omdat het zo uitzichtloos lijkt.
Ons afdwalen van de Allerhoogste geeft niet zo'n best resultaat, geeft ons niet een best cijfer tav hoe wij het leven, leven.

Nu is het te doen gebruikelijk om als christen niet je hele hebben en houwen op te hangen aan een paar teksten. Ja ik ben zo geboren, punt. Ja ik ben als mens zoals Paulus de mens beschrijft, punt.

Paulus zegt meer dan dat alleen, Paulus wijst ons vanuit die hachelijke situatie op een "Escape". 

Onze "Escape" is Jezus Christus. Hij heeft geen zonde gedaan, Hij heeft de dood onverwonnen, dus de vloek van zijn kracht beroofd, en Zijn natuur heeft gezegevierd over zonde, schuld en dood. Hij wordt in de bijbel genoemd de Weg, de Waarheid en het Leven. 

G’d, YHWH-Elohim wilde zich weer met de mens verzoenen, omdat Hij van ons houdt, teveel om ons verloren te laten gaan, en Christus heeft dit werk volbracht en de relatie met YHWH weer hersteld. Als wij geloven dat Christus heeft overwonnen, de vloek teniet heeft gedaan, en dat Hij mijn schuld op zich nam, dat ik daardoor vrijgekocht kan worden van de zonde, schuld en dood, en ik in de kracht van de Geest een overwinnend leven kan leiden dan ben ook ik dus overwinnaar. Het is niet meer mijn natuur die de overwinning moet zien te halen, wat trouwens een onmogelijkheid is gebleken, maar het is de natuur van Christus in mij die groeit en steeds groter wordt, waardoor mijn leven veranderd.

Het is de Geest van Christus die mij van binnenuit vernieuwd en hervormd, het is zijn dagelijks werk waardoor ik meer en meer op Christus ga lijken, en die Bron in mij is het Die ervoor zorgt dat ik kan en wil veranderen. Als ik Christus offer aanneem, als ik ja zeg tegen mijn Verlosser en Redder, omdat ik overtuigd ben van het feit dat ik verlossing en redding nodig heb, dan krijg ik een nieuwe geest, dan ben ik wedergeboren, opnieuw geboren, om met YHWH-Elohim weer in contact te kunnen zijn, en dat maakt mij een mooier mens, dat maakt van mij een koningskind dat maakt van mij een burger van het eeuwig koninkrijk van G'd.

Toch heerst er ook nog andere kracht in mij zolang ik hier nog op aarde rond huppel. Dat is mijn oude mens, mijn oude natuur, de bijbel noemt dit mijn oude vlees. Je weet wel, de status waarmee ik geboren ben toen ik op aarde kwam. Er heerst dus een strijd in mij, een strijd die ik nog veel te vaak verlies, omdat ik vanaf de geboorte onderworpen ben aan een andere macht, en die macht wordt gedefinieerd als satan, maar waar ik van verlost kan worden door dat Offer van Jezus Christus.

Dat verlies wat ik lijdt komt niet omdat de Geest van Jezus die in mij woont niet sterk genoeg is, niets is minder waar.
Het komt omdat ik twijfel, angst, ongeloof, verdriet, boosheid, onzekerheid en zorg, je weet wel de trekjes van mijn oude natuur, nog te veel ruimte geef, nog te veel terug val op mijn oude reflexen, me toch nog teveel laat leiden door dat andere stemmetje op mijn andere schouder.

Dus ja ik wil graag als vernieuwd, als hervormd en als anders door het leven gaan, maar laat me toch nog te vaak leiden door het oude, "vertrouwde" vroegere Ik, omdat ik blijkbaar nog niet voldoende de zonde haat, bepaalde begeerte en lusten navolg, mij toch nog te veel laat verleiden door de oppervlakkige, vervuilde en eindige "schitteringen" van wat dit leven te bieden heeft.

Het antwoord is deze:

"Hij (Christus) moet meer worden, ik echter minder." Johannes 3: 30

De oplossing is dat ik Hem laat groeien door te stoppen met toegeven aan het verkeerde en de Geest te erkennen en te accepteren als mijn Bron van Kracht, Liefde en Leven om het goede te kunnen maar ook te willen doen. In die kracht moet ik leren te gaan staan, vol vertrouwen, zonder angst en twijfel.

Heer ik wil nog zoveel verkeerde dingen doen, maar niet mijn wil, maar U wil geschieden. Het gaat dus niet om mijn wil, het gaat om wat YHWH wil en of ik mij daar aan ondergeschikt wil maken in alles.

Vroeger zou ik gedacht hebben, als ik er mee weg kom dan zou ik mij van nature niet inzetten om het beter te doen, en die neiging en gedachte is er helaas nog steeds, en dat schiet nog regelmatig door mij heen en te vaak handel ik daar ook nog naar.
Maar het is de Geest van Christus in mij die mij iedere keer weer weet te bereiken en te overtuigen en te veranderen, en dat ik wil, dat ik verander en dat ik de mogelijkheid krijg om te veranderen. Het is tevens de Geest die mij volledig faciliteert om te veranderen naar het evenbeeld van G'd en dat Zijn liefde mijn richting bepaald, Zijn onvoorwaardelijke liefde.
Dat is mijn strijd, dat is mijn groei, dat is G'ds doel, (maar dat is nog te weinig) mijn doel.

Als ik niet vertrouw op mijn kracht en geweld, maar in mijn dagelijkse strijd tegen het kwaad, vertrouw op de liefdevolle veranderende en hervormende bewegingen en aanrakingen van Ruach ha Kadosh, van Yeshua in mijn leven, dan strijd ik de goede strijd tot eer van de YHWH-Elohim, dan is mijn leven een G'de welgevallig offer, een lieflijk reukwerk.

Niet een leven te leiden met als fundament ik kom er mee weg, want dat zal uiteindelijk nooit lukken, maar een leven leiden in overeenstemming met wet en regelgeving van de Allerhoogste Rechter, de Allerhoogste G´d, de G´d van Abraham Izak en Jacob, de Schepper van hemel en aarde, welke liefde als basis en uitgangspunt heeft, omdat het kan!

"Daarom, als iemand in Christus is, is hij een nieuwe schepping: het oude is voorbijgegaan, zie, alles is nieuw geworden." 2 Korinthe 5: 17