praten tegen overledenen, onsterfelijkheid van de ziel?
Prediker 9 : 9, Geniet van het leven met de vrouw die u liefhebt, al de dagen van uw vluchtige leven die Hij u gegeven heeft onder de zon, al uw vluchtige dagen. Want dit is uw deel in het leven en bij uw zwoegen waarmee u zwoegt onder de zon. 10 Alles wat uw hand vindt om te doen, doe dat naar uw vermogen, want er is geen werk, geen overleg, geen kennis of wijsheid in het graf, waar u naartoe gaat.
Ik kan me heel goed voorstellen dat als een dierbare je verlaat, dat het je heel vaak en vooral in het begin maar ook tijdens je rouwen door de tijd heen, brengt in een modus van: ik had nog zoveel tegen je willen zeggen.
Herinnering aan vervlogen tijden die je door dit tragisch verlies af en toe, en wellicht vaker dan je lief is bepalen bij die ook best wel vaak gemiste kansen. Waarom het achteraf altijd gemiste kansen lijken zal wel onderdeel zijn van het gegeven dat het nu echt niet meer kan, je kan eigenlijk niets meer zeggen tegen elkaar wat van waarde is en wat zijn doel eventueel zou mogen raken. Het effect aan het adres van diegene die je verloren hebt is onmiskenbaar opgegaan in de geschiedenis. Een moment die jouw geschiedenis nog wel schrijft, maar van diegene die je hebt moeten laten gaan niet meer. Die herinnering van toen schrijven wellicht nog waardevolle moment in jouw dagelijkse leven, bepalen soms ook nog wel eens hier en daar je pad en keuzes en wellicht ook dat van allen die verbonden waren met deze waardevolle persoon, maar daar houdt het op. Herinneringen, en herinneringen ophalen met elkaar is dan ook van een totale andere orde dan hem of haar aanspreken.
De vraag die dan ook altijd in mij opkomt is deze; waarom praten wij tegen een graf, waarom praten wij vaak nog in onszelf of tegen elkaar in de geadresseerde vorm, alsof de persoon in kwestie er nog is? En geloof me ik kan het gevoel waarom dit gebeurt heel goed plaatsen. Ik heb dierbaren verloren in mijn eigen leven maar helaas ook minder dierbaren en de behoefte om tegen hen te praten alsof ze er nog zijn is er best wel. De ontkenning die daaruit spreekt en niet willen accepteren dat je ze nooit meer aan kunt spreken, of aan kunt raken, het uitzien naar hun komst omdat je met elkaar hebt afgesproken is verloren gegaan in de tijd.
Ik heb het nooit gedaan, ik heb ze nooit meer geadresseerd in mijn spreken in de directe zin van het woord. En hoewel ik het heel goed begrijp dat het gebeurd is het eigenlijk ook heel erg fout. Nee ik spreek geen oordeel uit over dat het gebeurd, nee dit is niet kwetsend bedoelt dat is mijn intentie niet. Maar ik wil wel graag de consequentie die hier uit voortvloeit duiden, ik wil wel graag duiden wat je eigenlijk zegt, wat je hiermee natuurlijk per ongelijk mee zegt.
Dit geldt dan niet voor een niet christen omdat zij de context niet kennen en de dieper achtergrond liggende gedachte, maar ik adresseer dit aan christenen, christenen die dit doen in hun onschuld? In hun onwetendheid?
Spreken tegen de overledenen, het gesprokene direct adresseren aan hen is een list van de satan. Satan wil ons nl laten geloven dat onze zielen niet kunnen sterven, dat onze "geest" nog ergens in het niemands land ronddoolt, met een doel of zelfs wel doelloos. Dit is lieve mensen absoluut onbijbels. Toen G'd de eerste mens maakte en de levensadem in zijn neus blies werd de mens een levende ziel. Bij het verlaten van de geest van de mens, na het uitblazen van de laatste adem, zie het als teruggeven van de levensadem, is er niets anders meer dan een stoffelijk overschot, zoals ze dat in juridische termen heet. Alles wat hem of haar mens maakte, zijn denken en zijn voelen, zijn spreken zien en horen, zijn beredeneren en handelen gaat op in dat moment. Hij of zij is er niet meer en het bestaan is verloren gegaan in dat enen moment in een punt des tijds.
Als er al iets terug gaat naar de hemel, naar G'd dat is het de levensadem die G'd in de mens blies wat hem of haar maakte tot wat zij waren. Let wel, tot wat zij waren!!!
Dat G'd bij de wederkomst van Zijn Zoon een wonder verricht en de mensen die Hij gemaakt heeft en die tot stof waren teruggekeerd weer tot leven kan roepen, dat is een heel ander verhaal. Daar is hoop, nieuw leven, een nieuw begin en tot die tijd is er niets, en rust de mens in de schoot van moeder aarde.
Pas dus op met wat je zegt en wat je spreekt tegen hen die heen zijn gegaan vooral tegen anderen, in het publieke domein. Ook al zijn zij heengegaan in de wetenschap dat zij geborgen zijn in de armen van de Heer die nooit te slap of te kort is om te verlossen, te redden, te genezen, te troosten, te dragen en te helen, dan nog is hun moment geëvalueerd tot dierbare herinneringen, die levend worden gehouden en mogen dienen tot troost en vreugde, tot versterking en bemoediging.
Wie je ook bent verloren, recent of langere tijd geleden, weet dat wij die in Christus zijn en sterven of gestorven zijn in Zijn liefde en aanwezigheid, (omdat Christus ons dichtbij heeft gebracht), elkaar straks weer mogen ontmoeten, daar waar G'd heerst, daar waar liefde heerst, daar waar Christus voor ons een mooie passende plek heeft klaar gemaakt.
Persoonlijk zie ik elke dag uit naar Zijn komt en naar de hereniging met elkaar.
Psalm 146: 4, Zijn geest gaat uit hem weg, hij keert terug tot zijn aardbodem; op die dag vergaan zijn plannen.
-Elohim Chaiyim - Levende God-
Ik kan me heel goed voorstellen dat als een dierbare je verlaat, dat het je heel vaak en vooral in het begin maar ook tijdens je rouwen door de tijd heen, brengt in een modus van: ik had nog zoveel tegen je willen zeggen.
Herinnering aan vervlogen tijden die je door dit tragisch verlies af en toe, en wellicht vaker dan je lief is bepalen bij die ook best wel vaak gemiste kansen. Waarom het achteraf altijd gemiste kansen lijken zal wel onderdeel zijn van het gegeven dat het nu echt niet meer kan, je kan eigenlijk niets meer zeggen tegen elkaar wat van waarde is en wat zijn doel eventueel zou mogen raken. Het effect aan het adres van diegene die je verloren hebt is onmiskenbaar opgegaan in de geschiedenis. Een moment die jouw geschiedenis nog wel schrijft, maar van diegene die je hebt moeten laten gaan niet meer. Die herinnering van toen schrijven wellicht nog waardevolle moment in jouw dagelijkse leven, bepalen soms ook nog wel eens hier en daar je pad en keuzes en wellicht ook dat van allen die verbonden waren met deze waardevolle persoon, maar daar houdt het op. Herinneringen, en herinneringen ophalen met elkaar is dan ook van een totale andere orde dan hem of haar aanspreken.
De vraag die dan ook altijd in mij opkomt is deze; waarom praten wij tegen een graf, waarom praten wij vaak nog in onszelf of tegen elkaar in de geadresseerde vorm, alsof de persoon in kwestie er nog is? En geloof me ik kan het gevoel waarom dit gebeurt heel goed plaatsen. Ik heb dierbaren verloren in mijn eigen leven maar helaas ook minder dierbaren en de behoefte om tegen hen te praten alsof ze er nog zijn is er best wel. De ontkenning die daaruit spreekt en niet willen accepteren dat je ze nooit meer aan kunt spreken, of aan kunt raken, het uitzien naar hun komst omdat je met elkaar hebt afgesproken is verloren gegaan in de tijd.
Ik heb het nooit gedaan, ik heb ze nooit meer geadresseerd in mijn spreken in de directe zin van het woord. En hoewel ik het heel goed begrijp dat het gebeurd is het eigenlijk ook heel erg fout. Nee ik spreek geen oordeel uit over dat het gebeurd, nee dit is niet kwetsend bedoelt dat is mijn intentie niet. Maar ik wil wel graag de consequentie die hier uit voortvloeit duiden, ik wil wel graag duiden wat je eigenlijk zegt, wat je hiermee natuurlijk per ongelijk mee zegt.
Dit geldt dan niet voor een niet christen omdat zij de context niet kennen en de dieper achtergrond liggende gedachte, maar ik adresseer dit aan christenen, christenen die dit doen in hun onschuld? In hun onwetendheid?
Spreken tegen de overledenen, het gesprokene direct adresseren aan hen is een list van de satan. Satan wil ons nl laten geloven dat onze zielen niet kunnen sterven, dat onze "geest" nog ergens in het niemands land ronddoolt, met een doel of zelfs wel doelloos. Dit is lieve mensen absoluut onbijbels. Toen G'd de eerste mens maakte en de levensadem in zijn neus blies werd de mens een levende ziel. Bij het verlaten van de geest van de mens, na het uitblazen van de laatste adem, zie het als teruggeven van de levensadem, is er niets anders meer dan een stoffelijk overschot, zoals ze dat in juridische termen heet. Alles wat hem of haar mens maakte, zijn denken en zijn voelen, zijn spreken zien en horen, zijn beredeneren en handelen gaat op in dat moment. Hij of zij is er niet meer en het bestaan is verloren gegaan in dat enen moment in een punt des tijds.
Als er al iets terug gaat naar de hemel, naar G'd dat is het de levensadem die G'd in de mens blies wat hem of haar maakte tot wat zij waren. Let wel, tot wat zij waren!!!
Dat G'd bij de wederkomst van Zijn Zoon een wonder verricht en de mensen die Hij gemaakt heeft en die tot stof waren teruggekeerd weer tot leven kan roepen, dat is een heel ander verhaal. Daar is hoop, nieuw leven, een nieuw begin en tot die tijd is er niets, en rust de mens in de schoot van moeder aarde.
Pas dus op met wat je zegt en wat je spreekt tegen hen die heen zijn gegaan vooral tegen anderen, in het publieke domein. Ook al zijn zij heengegaan in de wetenschap dat zij geborgen zijn in de armen van de Heer die nooit te slap of te kort is om te verlossen, te redden, te genezen, te troosten, te dragen en te helen, dan nog is hun moment geëvalueerd tot dierbare herinneringen, die levend worden gehouden en mogen dienen tot troost en vreugde, tot versterking en bemoediging.
Wie je ook bent verloren, recent of langere tijd geleden, weet dat wij die in Christus zijn en sterven of gestorven zijn in Zijn liefde en aanwezigheid, (omdat Christus ons dichtbij heeft gebracht), elkaar straks weer mogen ontmoeten, daar waar G'd heerst, daar waar liefde heerst, daar waar Christus voor ons een mooie passende plek heeft klaar gemaakt.
Persoonlijk zie ik elke dag uit naar Zijn komt en naar de hereniging met elkaar.
Psalm 146: 4, Zijn geest gaat uit hem weg, hij keert terug tot zijn aardbodem; op die dag vergaan zijn plannen.
-Elohim Chaiyim - Levende God-
Reacties
Een reactie posten