schuld versus openbare belijdenis

"Want wie de hele wet in acht neemt, maar op één punt struikelt, die is schuldig geworden aan alle geboden." Jakobus 2:10


Is het terecht dat wij ons schuldig voelen na het plegen van zonden, wanneer we fouten gemaakt hebben, en hoe gaan we hier dan mee om?

Schuldgevoel is goed als je schuldig bent, maar absoluut fout en ziekmakend als je niet schuldig bent.
Het is ook ziekmakend als je nergens met je schuldgevoel naar toe kunt.

"Want ík ken mijn overtredingen, mijn zonde staat mij voortdurend voor ogen.
Tegen U, U alleen, heb ik gezondigd, ik heb gedaan wat kwaad is in Uw ogen," Psalm 51: 5, 6


Ik denk dat iedereen wel weet wanneer hij fout zit, hoe hard je het ook ontkent door je verdriet of je boosheid, vaak ook nog gericht op de brenger van die onheilsboodschap die jou precies bepaalde bij je schuldig zijn.

Neem nou die vrouw uit het nieuwe testament, in Johannes 8, zij had overspel gepleegd en haar aanklagers brengen haar bij Jezus. Niet voor een eerlijk proces, nee de achtergrond liggende motieven zijn, list en bedrog. De Farizeeën die deze vrouw bij Jezus brachten, probeerden Jezus er in te luizen zodat ze iets tegen Hem hadden en Hem om die reden zouden kunnen veroordelen. Los van het feit dat Jezus dat allemaal doorziet, gaat Hij op een hele bijzondere manier om met deze casus.

Jezus hoort de aanklacht, en wat blijkt, Jezus gaat niet eens echt in op de zaak, want dan had Hij op z'n minst naar de man moeten vragen waarmee de vrouw overspel had gepleegd (it takes to, to tango) en die was of niet aanwezig of om blijkbaar duistere redenen geen onderwerp van discussie. Dit op zich riekt al naar onraad en discriminatie, maar zoals gezegd, ze wilde Jezus uit de tent lokken en daar was één schuldig persoon blijkbaar meer genoeg voor.

Tijdens de aanklacht begint Jezus in de aarde te schrijven, en hoewel er altijd veel reuring is omtrent de vraag, wat Jezus daar schreef in het zand, heeft het niet alleen een grote impact op de aanklagers, maar geeft de bijbe gelukkig antwoord op die vraag waardoor wij ook verstaan waarom de wit gekalkte graven de wijk nemen.

Het antwoord is keihard, helder en niet mis te verstaan, en was blijkbaar tevens een eerlijke weergave van de realiteit van dat moment. In Jeremia 17 lezen we wat Jezus in het zand schreef;

"HEERE, Hoop van Israël, allen die U verlaten, zullen beschaamd worden. Wie zich van mij afkeren, zullen in de aarde worden geschreven, want zij hebben de bron van het levende water, de HEERE, verlaten." Jeremia 17: 13

Op het woord, wie zonder zonde is werpt de eerste steen, ging Jezus verder met schrijven in de aarde en dropen haar aanklagers af. Farizeeën die de schrift door en door kende, wisten blijkbaar precies wat Jezus aan het doen was toen Hij in de aarde schreef en zonder ook maar één woord van protest bliezen zij de aftocht.

Een aantal dingen kunnen wij hieruit destilleren; hoe Jezus om gaat met dit soort zaken en hoe wij hier naar behoren mee dienen om te gaan.

Jezus vraagt de vrouw, waar zijn uw aanklagers, waar zijn diegene die u willen veroordelen? Niemand Heer, er is niemand van hen meer hier. Jezus kijkt haar aan en zegt; ook Ik veroordeel je niet, ga heen en zondig niet meer.

Jezus oordeelt niet, maar zegt tegen haar dat ze heen mag gaan, pak je leven op en keer je om van je huidige pad, stop met zondigen. Ga wat anders doen, ga iets beters met je leven doen.

Hoe zou jij hier mee omgaan?

Mijn persoonlijke ervaring is dat wij niet te veel gedoe willen, moeite hebben met de extra mile en de problemen snel de baas willen door ze gieten in het vat van procedures en regelgeving. Wij wijzen mensen toch best wel snel af die in onze ogen zonden hebben begaan, die soms om welke reden dan ook een (tijdelijke) puinhoop van hun leven maken. En als wij het juridisch maar goed aanpakken, technisch de zaak strak afhandelen, alles huishoudelijk correct ten uitvoer brengen, dan kunnen wij conform het kerkelijk handboek mensen royeren, afwijzen, straffen, of tuchtigen, maar dat doen we dan in liefde, laten we dat vooral helder stellen. 
Het feit hoe wij hen na het volgen van deze procedure ze nog harder laten vallen dan tijdens de procedure zegt volgens mij meer dan genoeg. Nee ik oordeel niet over diegene die geroyeerd zijn, en ik oordeel ook niet over de royeerders, maar dat wil niet zeggen dat ik er geen mening over heb en dus vindt dat we dit soort situaties moeten vermijden, zeker als we ons wat beter realiseren dat deze mensen natuurlijk ook door een nare periode van hun leven gaan, die ze zeker niet altijd plannen of voorzien hadden, situaties die toch verder boven ons hoofd gegroeid zijn dan we op enig moment door hadden.

Wie zonder zonde is werpt de eerste steen.

Maar hoe gaat de persoon of personen in kwestie nu om met dit soort situaties. Laten we de hypothese eens ter hand nemen en er van uitgaan dat deze personen net als de vrouw uit de bijbel die bij Jezus werd gebracht echt fout zijn geweest.

Volgens het bijbelse principe zullen deze personen net als deze vrouw, belijdenis moeten doen voor hun G'd en Vader, zullen ze schuld moeten erkennen en belijden en vol berouw tot Hem moeten gaan.
Dat kan, dat mag en dat moet. Het kan, omdat we iemand kennen Die we voor het gemak onze Voorspraak noemen, Die vanaf het werk welke Hij verricht heeft aan het kruis is, klaar zit om onze zonden van ons af te nemen.

"Mijn lieve kinderen, ik schrijf u deze dingen, opdat u niet zondigt. En als iemand gezondigd heeft: wij hebben een Voorspraak bij de Vader, Jezus Christus, de Rechtvaardige. En Hij is een verzoening voor onze zonden; en niet alleen voor de onze, maar ook voor de zonden van de hele wereld." 1 Johannes 2: 1, 2

Hun leven of levensstijl of dat specifieke gedeelte van hun leven moet veranderen van de weg waarop ze waren, ze zullen zich moeten omkeren oftewel bekeren.
Er is geen andere weg, en geen betere weg. Als de spreekwoordelijke profeet Natan ook bij je komt en jou confronteert met je zonden, fouten en schuld, dan is belijden, berouw en omkeren de enige weg.

Dit doe je in eerste instantie je binnenkamer met G'd, daar leg je schuld en je last neer, dat is de plek waar G'd het van je afneemt en zover van je verwijderd dat niemand en ook jij niet, er nooit meer bij kunt. Je kunt er over praten, je kunt er over nadenken, je kan er zelfs zinloos over door blijven zeveren, over schuldig blijven voelen, maar het is van geen nut, van nul en generlei waarde.
De vraag of dit in het openbaar moet gedaan worden is niet zomaar eenduidig te beantwoorden.

Als je openbare zonde pleegt is het netjes om ook het openbare pad te bewandelen en te laten zien dat je van die weg bent afgekeerd, dat je omgedraaid bent en een andere weg bent ingeslagen. Voor sommigen zonden is dat heel helder. Maar er zijn ook minder heldere situaties of situaties die onomkeerbaar zijn, zoals in mijn geval mijn echtscheiding.

Natuurlijk is de bijbel hier helder over, dat het niet kan en niet mag, maar als jouw leven gegeven die context toch een hele andere wending heeft gekregen en je daardoor een hele andere weg bent gaan bewandelen is misschien de zonde die je pleegde om uiteindelijk dat andere pad te gaan, aan vergeving onderhevig, maar het pad die daarna volgt kan ondanks de "foute" en zondige start toch een mooi en gezegend pad zijn. Dat pad is niet een pad die persee om vergeving vraagt en dus ook niet altijd de vraag om vergeving nodig heeft. In dit geval is het ook niet een pad die per definitie openbare belijdenis behoeft en het is al helemaal niet aan de mens omdat van iemand te eisen.

Zonden los je samen met G'd op, Jezus is voor jou gestorven en wil dit samen met jou in het reine brengen, dat is iets persoonlijks, dit gaat over intimiteit over jouw relatie met jouw hemelse Vader.
Eventuele openbare belijdenis lost het schuld probleem niet op, en dus ook je schuld gevoel niet.

Het kan wel een stap zijn om de pijn en verdriet die dit heeft veroorzaakt en de eventuele schade die het berokkend heeft aan anderen in het openbaar, te helen waardoor je tot vergeving en vrijmaking kunt komen.

Dat bepaal jij samen met jouw G'd en daar hoeft en mag zelfs geen eis van de mensen aan te grondslag liggen, maar als het gebeurd omdat jij ervoor kiest en G'd jou daarin heeft bevestigd dan heeft dat altijd een sterke positieve invloed op de gemeenschap, dat staat buiten kijf.

Jouw belijdenis bij de troon van de Vader op basis van het offer van Jezus aan het kruis is voldoende.

Als dat voor jouw gevoel toch niet werkt, weet dan dat dit het werk van de satan is. G'd zal na jouw belijdenis je nooit een schuldgevoel aanpraten, Hij wil je last weg nemen, lichter maken en Zijn juk zal ten alle tijde zacht voor je zijn. Als jouw gevoel niet in overeenstemming is met dit criteria weet dan en versta dat dit het werk van de boze is.

G'd heeft jou al vergeven voordat de aarde gemaakt werd, voordat jij geboren werd hield Hij van je, daarom heeft Hij jou geroepen en is met jou een relatie aangegaan. Waar ben je zal altijd Zijn vraag blijven aan ons, aan jou, dat was toen in het paradijs het geval maar ook nu.

Het zou mooi zijn als wij die vraag van Hem zouden overnemen wanneer broeders en zusters of onze naasten in noodweer zitten. Afwijzen is nooit de weg van Christus, ook als wij niet weten waar we mee bezig zijn, dan is het Jezus die zegt, ik vergeef jou, omdat je niet weet waar je mee bezig bent, omdat Ik liefde ben en omdat ik ook jouw zonden die je onbewust dus in onwetendheid hebt bedreven weg wil nemen.

G'd is liefde, Zijn weg is een weg van bevrijding van schuld, laat dat je kompas zijn voor je leven.
Wees net als David blij dat het je vrijgemaakt heeft, dat G'd die last van je heeft weggenomen, waardoor het je niet meer van binnen verteerd. Laat die gezindheid bij ons allen zijn.
Beleid elkaar, elkaars zonden en het zal je vrijmaken. Laten we elkaar vergeven zoals de Heer ons vergeven heeft. Als de Heer ons een groter schuld vergeeft wat staat ons dan in de weg elkaar de hand van liefde en vergeving toe te reiken en het te laten bedekken met G`ds liefde van verzoening.

El Yeshuati - De God Van Mijn Verlossing

Reacties

Populaire posts