niet vergeten en zeker niet vergeven

Kolossenzen 3:13 "Verdraag elkaar en vergeef de een de ander, als iemand tegen iemand anders een klacht heeft; zoals ook Christus u vergeven heeft, zo moet ook u doen"

Het zal je maar gebeuren dat je als bekeerling als wedergeboren kind, en burger van het Koninkrijk van de Allerhoogste, de G`d van Abraham, Izak en Jacob, de Schepper van Hemel en Aarde, fouten maakt. En dat je dan vervolgens tot de droevigste conclusie die je je maar kunt voorstellen moet komen nl dat ze niet kunnen worden vergeven noch vergeten.

Laat ik voorop stellen met te zeggen dat dat kan, je kan wedergeboren zijn en zo de mist ingaan bij keuze, dat je zondigt tot de dood, ook wel zonde tegen de heilige Geest genoemd volgens de nederlandse vertaling van het schriftwoord:

Hebreeën 6:4 "Want het is onmogelijk om hen die eens verlicht zijn geweest, die de hemelse gave geproefd hebben en deelgenoot zijn geworden van de Heilige Geest, en die het goede Woord van God geproefd hebben en de krachten van de komende wereld, en die daarna afvallig worden, weer opnieuw tot bekering te brengen, omdat zij voor zichzelf de Zoon van God opnieuw kruisigen en openlijk te schande maken."

Eens gered, altijd gered is in die zin geen bijbels principe, wel als het van YHWH, van Yeshua en van de Heilige Geest afhangt.
Het is dus niet als je verzoend bent met YHWH, als je gered bent, dat je dan nooit meer af kunt vallen, je kan er blijkbaar toch weer voor kiezen, omdat wij een vrijwewil hebben gekregen van onze Schepper, om je toch weer af te keren van Hem, een terugweg is dan niet meer mogelijk.
Gelukkig is dat niet aan ons om dat in ons eigen aardse bestaan te bepalen, dat oordeel ligt bij YHWH, of zoals het boek Daniel dat zo boeiend beschrijft:

Daniel 7:9, 10 "Terwijl ik bleef toekijken werden tronen opgesteld, en een Oude van dagen zette Zich neder, zijn kleed was wit als sneeuw en zijn hoofdhaar blank als wol; zijn troon bestond uit vuurvlammen, de raderen daarvan uit laaiend vuur, en een stroom van vuur welde op en vloeide voor hem uit; duizendmaal duizenden dienden hem en tienduizend maal tienduizenden stonden voor Hem. De vierschaar zette zich neder en de boeken werden geopend"

Er komt een rechtzitting, er volgt een oordeel aan het einde van de tijd en dan zal het volgende aan het licht komen:

Openbaring 14: 12 "Hier zien we de volharding van de heiligen. Hier komen openbaar die de geboden van God en het geloof in Jezus in acht nemen"

omdat YHWH een G`d van liefde is, maar ook van recht en gerechtigheid.

Het oordeel is dus aan Hem, YHWH heeft alles in het werk gesteld om verzoening tot stand te brengen, liefde is het fudament daarvoor, vergeving is een uitvloeisel daarvan, zonder aanzien des persoons, zonder een moment van twijfel.

Niets menselijks is ons vreemd, wordt wat mij betreft vaker bewaarheid dan mij lief is, vooral als deze “waarheidsvinding” bevestigd wordt binnen de kerk, welke je onder de gelijke noemer van “we zijn maar mensen” zou kunnen kwalificeren. Hoe waar het ook op het eerste oog mag lijken, past het eigenlijk niet thuis in een gemeenschap van gelovigen, of binnen een kerk zo u wilt. Niets is minder waar gebleken. Net zo minder verrassend als iedere keer weer, maar ook net zo schokkend te moeten ervaren, wanneer blijkt dat de kerk nog te vaak een plek bewijst te zijn waar je niet je wonden mag likken, noch mag helen, laat staan in de gelegenheid worden gesteld om weer samen op reis te kunnen. Dat dit subjectief is ben ik mij terdege van bewust, ik weet dat er mensen zijn die binnen mijn gemeenschap daar heel anders over denken, wat wellicht te maken heeft met het gegeven hoe men kijkt, en hoe en waar men dus in de gemeenschap staat.

Wat zeker helpt is als je niet behept bent met een hoog sensitief oog en oor, die te scherp verbonden is aan een analytische geest en een karakter die als uitgangspunt heeft weinig ruimte te laten voor imperfectie. Wat wel helpt is als je ondanks deze "kwaliteiten" je laat leiden door de Geest die de bron is van Vrucht, Gaven en Wapenrusting, die Hervormd en Vernieuwd, maar zonder de blik op het komend oordeel uit het oog te verliezen.

Nauw betrokken geweest te zijn bij een heel vervelend process in het leven van leden uit onze gemeenschap, een proces van gebrokenheid, verwijdering, scheiding, beschadiging maar zeker ook heling, is gebleken dat dit laatste bij deze en gene in mijn ogen te weinig ruimte heeft gekregen noch eerlijke voet aan wal genoten. Niet de betrokken hebben heel erg geleden, maar naar blijkt en zelfs nu jaren later, hebben de “ramptoeristen” hier blijkbaar meer onder geleden dan voor mogelijk werd gehouden. Begrijp me goed dit is wel degelijk sarcatisch bedoelt en ik zal de onderbouwing niet schuwen, zonder dat het mij enig plezier zal doen, maar eerder verdriet, gedreven door een eigenaardige vorm van verwondering die eigenlijk geen voedingsbodem als deze mag kennen.

Het is geschied, het leiden heeft plaatsgevonden, het helen bij de direct partijen in mijn beleving ook, hoewel de wonden littekens hebben nagelaten die alleen dan pas echt zullen verdwijnen als wij als Zijn kinderen een nieuw lichaam krijgen bij de wederkomst van Yeshua na deze zondige, doods en verderf plek aarde. De aarde waar ooit liefde, recht en gerechtigheid woonde.
Het proces van gebrokenheid en scheiden heeft onuitwisbare sporen achtergelaten bij alle betrokken partijen. En in de eindfase van dit proces heeft na mijn weten schuldbeleidenis en vergeving plaatsgevonden. Althans zo heb ik het ervaren, hoewel ik de diepte niet hebt kunnen doorgronden en de duurzaamheid ervan niet kon overzien, want dat kunnen alleen de dichtsbetrokkene om dan al helemaal niet te spreken over allen die er “beroepsmatig” of op enig andere wijze mee te maken hebben gehad.

Heel veel kon er ineens niet meer rondom de betrokkenen in de kerk, en zover mijn waarneming recht doet aan de werkelijkheid was dat niet vanwege wat er gebeurd was door verwijdering, gebrokenheid en scheiding, maar eerder door het proberen in gang te zetten van de gebruikelijk procedures binnen het kerkelijk apparaat, gesteund door een kerkelijk handboek die naar lieve lust werd geraadpleegt op een wijze die wij zouden kunnen kwalificeren als te pas en te onpas, en waar niet alle betrokken wensten in mee te gaan, terecht of onterecht.
Terugkijkend weet ik beter als toen, welke vorm recht doet aan dit gebeuren.

Gedane zaken nemen geen keer, dat is in deze gestaafd door de wegen die de leidende voorwerpen zijn gegaan. Geen wegen van haat, verwijt, liefdeloosheid of wrok, maar gepaste getrende wegen die aansloten bij de keuzes die eerder waren gemaakt. Onherstelbaar keuzes, ja! Maar zonder man over boord, want het herstel had plaatsgevonden in de lijn van de keuzes die gemaakt waren en dat heeft uiteindelijk voor zover dat mogelijk was best goed gewerkt.

Vergeving heeft zijn weg gevonden in de levens van deze mede mensen, deze naasten van ons, deze dierbare maar ook actieve mensen in dienst van de Heer. Vergeving van G`ds wege zeker te weten, want Hij is liefde, Hij vergeeft, de Prijs is betaald, de weg naar verzoening is gegaan en gerealiseerd.
Maar vergeving heeft niet op alle fronten plaats gevonden, beter gezegd heeft niet bij iedereen mogen indalen en een plek mogen krijgen. Tot op de dag vandaag wordt met angst, gevoed door niet vergevingsgezindheid, gekeken naar de toen “strijdende” partijen. Een deel, één “kant van de zaak” in het bijzonder, en zij hebben zelfs de wijk genomen naar een andere gemeenschap omdat ze niet meer welkom waren in hun voormalige gemeente. Ik weet dat wordt ontkend en bestreden maar een recent gebeuren heeft niet mis te verstaan aangetoond dat vergeving blijkbaar niet makkelijk is, en in het leven vanuit de vlees zelfs onmogelijk gebleken.

Leugen en bedrog hebben daardoor een voedingsbodem gepresenteert gekregen op een zilveren dienblad om net als in het leven van Johannes de Doper dood en verderf te zaaien. Van alles wordt er voor het karretje van de regerende partijen van toen en ook nu nog gespannen om geen ruimte voor vergeving toe te laten. De “kerk” vertegenwoordigd door haar “leiding” is een hardvochtige machine gebleken in deze, die koud calculerend bepaald wat haar bedreigd, om vervolgens en op het verleden terug kijkend toch wel vaker dan eens, iedere keer maar weer tot één conclusie kan komen, nl dat er geen ruimte is, en in dit geval geen ruimte is voor de verloren “zonen” om terug te kunnen keren, laat staan ook maar ergens in de buurt te komen van haar beschermende deuren die moeten waken dat we een veilige en liefdevolle gemeente moeten blijven.

Handelingen 28:27 want het hart van dit volk is vet geworden en zij hebben met de oren slecht gehoord, en hun ogen hebben zij dichtgedaan, opdat zij niet op enig moment met de ogen zouden zien en met de oren horen en met het hart begrijpen, en zij zich zouden bekeren en Ik hen zou genezen.

Het wordt toch wel zo langzamerhand tijd dat "de tafels van de geldwisselaars" omgaan en er weer ruimte komt voor samen, samen komen, samen leven, samen aanbidden, samen strijden, samen bidden, samen vergeven, samen getuigen en samen onderweg gaan naar de troon van de Allerhoogste, waardoor er heling is en de Geest Zijn huis weer kan vullen.

Hebreeën 12:13 en maak rechte sporen voor uw voeten, opdat wat kreupel is, niet wordt ontwricht, maar veeleer genezen wordt.

Moet ik hier nog verder duiden dat het mij raakt, dat het mij stoort, dat het mij verdriet doet, dat het polariseren een wak van ongekende grootte slaat in een laag die ons bindt, beter gezegd die ons zou moeten binden?

Wat heeft het vlees met de Geest te maken? Onze strijd moet gekenmerkt worden in het wijd openspreiden van armen die met liefde gevuld iedere ziel binnen de gemeenschap van gelovigen omarmd en herbergt. Maar mooie woorden maken steeds meer plaats voor nare koude woorden. Woorden als: het is ongepast dat zij onze deuren binnen stappen en een bijdrage leveren van aanbidding, tot eer van de Allerhoogste.

Heer wij hebben in uw naam onze kerk, Uw gemeenschap gezuiverd van de onzuiverheden, wij hebben in Uw naam gewaakt over Uw goede naam en er zorg voor gedragen dat Uw naam blijven geheiligd, ook als het ingaat tegen Uw uitnodiging: laat allen tot mij komen die vermoeid en belast zijn, ook als het ingaat tegen Uw oproep aan ons dat wij elkaars lasten moeten dragen, want zuiverheid Heer gaat boven alles, Amen?

Nee aub geen amen, maar:

Kolossenzen 3:13 Verdraag elkaar en vergeef de een de ander, als iemand tegen iemand anders een klacht heeft; zoals ook Christus u vergeven heeft, zo moet ook u doen.

Tijd heelt alle wonden, mag wat mij betreft als uitgangspunt geen ingang vinden binnen de gemeenschap van Christus. Tijd heelt alle wonden is eerder een aspect van het vlees, welke YHWH niet kan behagen, omdat het Christus is die alle wonden heelt en wij ons daar naar moeten schikken en handelen vanuit de Geest, in het volste vertrouwen dat wat Hij belooft waar is, omdat Hij getrouw is.

Theone Don Quichot