geloven binnen jouw kader
"God heeft mij de taak gegeven om jullie geloof op te bouwen. Daarom zeg ik tegen jullie allemaal: vind jezelf niet belangrijker dan je bent. Wees bescheiden. Gedraag je op een manier die past bij de hoeveelheid geloof die God jou op dit moment heeft gegeven. Die hoeveelheid is bij iedereen verschillend." Romeinen 12: 3
Positieve christelijke kenmerken etaleren is niet mijn ding, ik ben niet het type die andere graag wil wijzen op al het goede wat ik doe vanuit mijn christen zijn. De reden waarom ik daar niet van gecharmeerd ben is omdat ik heel erg kritisch naar mijzelf kijk, te kritisch misschien wel en gepokt en gemaasd ben met de uitdrukking, "er is geen koebond of er zit wel een vlekje aan". Als ik al iets positiefs van mijzelf ontdek gaat dat altijd gepaard met, ja maar.... en dan komen er legio redenen waarom het eindelijk geen aandacht verdient want ik vecht daar nog tegen en strijd daar nog mee en struikel hier nog over en ben nog niet eens op de helft van waar ik eigenlijk zou willen zijn.
Toch ga ik hier iets positiefs melden over mijzelf maar :-) toch ook weer met een kanttekening. Liefde voor de waarheid, dat is wat ik heb, ik heb liefde voor het woord van Elohim. Er is geen boek ter wereld tot nu toe, wat mij zo inspireert als de bijbel. Hoe subjectief is dat, alsof ik alle boeken al gelezen heb en dit daarom met zoveel zekerheid kan zeggen. Neen, uiteraard heb ik niet alle boeken gelezen die er te lezen vallen, en ik kom denk ik niet eens in de buurt van nul komma, nul tien procent van het aantal te lezen boeken. Vele nano nullen achter de komma komt eerder in de buurt van het aantal wat ik gelezen heb in mijn leven tov wat er te lezen valt. De reden waarom de bijbel mij zo inspireert gaat uiteraard veel verder en ligt veel dieper dan bij welk ander boek ook. Niet dat andere boeken mij niet kunnen boeien, maar mijn huidige ervaring bij het lezen van de bijbel tov andere boeken is dat de bijbel, het woord van Elohim, iets doet met mijn ziel, iets permanent's doet mijn ziel.
De uitdrukking:"Uw woord is een Lamp voor mijn voet en een Licht op mijn pad" Psalm 119: 105, komt echt tot uiting en tot leven als ik het woord van de Allerhoogste bestudeer. Alleen lezen en horen is voor mij dan ook niet voldoende. Wat ik bedoel met het bestuderen, betekend zeker niet altijd dat ik elke tekst, komma of punt zonodig moet onderzoeken in zijn kontext. Neen, mijn bestuderen heeft alles te maken met aandachtig lezen, lezen op een manier alsof je het later moet kunnen toelichten, iemand moet kunnen vertellen wat je gelezen hebt en wat het met je gedaan heeft. Dat is mijn ultieme manier van het bestuderen van de bijbel. Lezen met aandacht, lezen omdat er iets achter schuil gaat en dat wil je niet missen, je wilt niet dat het aan je geestesoog voorbij gaat zonder het opgemerkt te hebben. Christus in zijn woord mislopen is dan ook geen goede manier van het lezen/bestuderen van Zijn woord.
Het is dan ook mijn ervaring, en vaker als eenmalig, dat als ik een bepaald gedeelte in bijvoorbeeld het eerste boek van de bijbel Genesis, weer eens lees, gedreven door omstandigheden, dat ik weer op iets wordt gewezen waar ik al jaren over heen heb gelezen. Voorbeeld: afgelopen week las ik voor het eerst (terwijl ik het al tig keren heb gelezen) dat Adam en Eva nadat ze gezondigd hadden tegen de Allerhoogste en de hof van Eden moesten verlaten hun toekomstige dieet van Elohim kregen toegewezen. We noemen dit ook wel het Genesis dieet.
"dorens en distels zal hij voor u laten opkomen en u zult het gewas van het veld eten." Genesis 3: 18
Hier las ik dus voor het eerst sinds de afgelopen veertig jaar dat dit het eten was, wat ze zouden eten. Er staat geen vlees, en natuurlijk ook geen doornen en distels, maar het gewas van het veld. Neen ik wil daarmee niet zeggen dat we geen vlees mogen eten, want later lezen we bij Noach toen hij uit de ark kwam dat al het vlees hem tot spijze zou zijn. Wat ook weer niet wilde zeggen dat hij alles eten mocht want het verschil tussen rein en onrein was hem door de Allerhoogste al duidelijk gemaakt, maar dat terzijde. Na veertig jaar lees ik iets wat ik nog nooit eerder had gelezen. Ik had dit wel van andere gehoord, maar kon dat niet delen omdat het hun geloof was en niet de mijne, het was iemands anders zijn overtuiging, maar kreeg het in mijn denken niet rond en nu dus wel.
Soms wil je er met je neus te dicht op staan om het te kunnen doorgronden, om het weten in je ziel, in je verstand een begrijpbaar plaatje te laten genereren. Het tegenoverstelde is meer waar. David zegt het heel mooi in een van zijn Psalmen: "Dit kennen – het is mij te wonderlijk, te hoog, ik kan er niet bij." Psalm 139: 6
Het niet kunnen begrijpen kan dus een struikel blok vormen voor ons leven, het kan een aanleiding zijn om de Allerhoogste de rug toe te keren, omdat we niet begrijpen dat Zijn liefde voor ons, hoger is dan de hoogste berg, breder is dan de grootste zee en weider is dan de hemel. Hier komt het dus aan op geloven, geloven wat je niet kunt begrijpen, wat je niet kunt zien, of wat je niet kunt aanraken.
Geloven dat het waar is, geloven dat wat je weet bevestiging genoeg is om te hopen.
En als we het niet begrijpen, moeten we vooral waken om er "gepaste" varianten op te verzinnen:
"Toen zei de slang tegen de vrouw: U zult zeker niet sterven. Maar God weet dat, op de dag dat u daarvan eet, uw ogen geopend zullen worden en dat u als God zult zijn, goed en kwaad kennend. Genesis 3: 4, 5
"Aanvaardt de zwakke in het geloof, maar niet om overwegingen te beoordelen. De een gelooft, dat hij alles eten mag, maar de zwakke eet plantaardig voedsel. Wie wel eet, minachtte hem niet, die niet eet, en wie niet eet, oordele hem niet, die wel eet, want God heeft hem aanvaard." Romeinen 14: 1-3
Positieve christelijke kenmerken etaleren is niet mijn ding, ik ben niet het type die andere graag wil wijzen op al het goede wat ik doe vanuit mijn christen zijn. De reden waarom ik daar niet van gecharmeerd ben is omdat ik heel erg kritisch naar mijzelf kijk, te kritisch misschien wel en gepokt en gemaasd ben met de uitdrukking, "er is geen koebond of er zit wel een vlekje aan". Als ik al iets positiefs van mijzelf ontdek gaat dat altijd gepaard met, ja maar.... en dan komen er legio redenen waarom het eindelijk geen aandacht verdient want ik vecht daar nog tegen en strijd daar nog mee en struikel hier nog over en ben nog niet eens op de helft van waar ik eigenlijk zou willen zijn.
Toch ga ik hier iets positiefs melden over mijzelf maar :-) toch ook weer met een kanttekening. Liefde voor de waarheid, dat is wat ik heb, ik heb liefde voor het woord van Elohim. Er is geen boek ter wereld tot nu toe, wat mij zo inspireert als de bijbel. Hoe subjectief is dat, alsof ik alle boeken al gelezen heb en dit daarom met zoveel zekerheid kan zeggen. Neen, uiteraard heb ik niet alle boeken gelezen die er te lezen vallen, en ik kom denk ik niet eens in de buurt van nul komma, nul tien procent van het aantal te lezen boeken. Vele nano nullen achter de komma komt eerder in de buurt van het aantal wat ik gelezen heb in mijn leven tov wat er te lezen valt. De reden waarom de bijbel mij zo inspireert gaat uiteraard veel verder en ligt veel dieper dan bij welk ander boek ook. Niet dat andere boeken mij niet kunnen boeien, maar mijn huidige ervaring bij het lezen van de bijbel tov andere boeken is dat de bijbel, het woord van Elohim, iets doet met mijn ziel, iets permanent's doet mijn ziel.
De uitdrukking:"Uw woord is een Lamp voor mijn voet en een Licht op mijn pad" Psalm 119: 105, komt echt tot uiting en tot leven als ik het woord van de Allerhoogste bestudeer. Alleen lezen en horen is voor mij dan ook niet voldoende. Wat ik bedoel met het bestuderen, betekend zeker niet altijd dat ik elke tekst, komma of punt zonodig moet onderzoeken in zijn kontext. Neen, mijn bestuderen heeft alles te maken met aandachtig lezen, lezen op een manier alsof je het later moet kunnen toelichten, iemand moet kunnen vertellen wat je gelezen hebt en wat het met je gedaan heeft. Dat is mijn ultieme manier van het bestuderen van de bijbel. Lezen met aandacht, lezen omdat er iets achter schuil gaat en dat wil je niet missen, je wilt niet dat het aan je geestesoog voorbij gaat zonder het opgemerkt te hebben. Christus in zijn woord mislopen is dan ook geen goede manier van het lezen/bestuderen van Zijn woord.
Het is dan ook mijn ervaring, en vaker als eenmalig, dat als ik een bepaald gedeelte in bijvoorbeeld het eerste boek van de bijbel Genesis, weer eens lees, gedreven door omstandigheden, dat ik weer op iets wordt gewezen waar ik al jaren over heen heb gelezen. Voorbeeld: afgelopen week las ik voor het eerst (terwijl ik het al tig keren heb gelezen) dat Adam en Eva nadat ze gezondigd hadden tegen de Allerhoogste en de hof van Eden moesten verlaten hun toekomstige dieet van Elohim kregen toegewezen. We noemen dit ook wel het Genesis dieet.
"dorens en distels zal hij voor u laten opkomen en u zult het gewas van het veld eten." Genesis 3: 18
Hier las ik dus voor het eerst sinds de afgelopen veertig jaar dat dit het eten was, wat ze zouden eten. Er staat geen vlees, en natuurlijk ook geen doornen en distels, maar het gewas van het veld. Neen ik wil daarmee niet zeggen dat we geen vlees mogen eten, want later lezen we bij Noach toen hij uit de ark kwam dat al het vlees hem tot spijze zou zijn. Wat ook weer niet wilde zeggen dat hij alles eten mocht want het verschil tussen rein en onrein was hem door de Allerhoogste al duidelijk gemaakt, maar dat terzijde. Na veertig jaar lees ik iets wat ik nog nooit eerder had gelezen. Ik had dit wel van andere gehoord, maar kon dat niet delen omdat het hun geloof was en niet de mijne, het was iemands anders zijn overtuiging, maar kreeg het in mijn denken niet rond en nu dus wel.
Ik lees dus graag in het woord van Elohim en daarom heb ik best wel een redelijke bijbelkennis opgedaan in de afgelopen veertig jaar. Is dit fijn? Ja en Neen. Ja omdat het fijn is om heel veel te weten over mijn Bron van leven, Hem beter te leren kennen en sturing, onderricht, richting vernieuwing, hervorming en genezing te ervaren door het geschreven en geïnspireerd woord van Elohim. Neen, omdat ik tot de conclusie kom, iedere dag weer opnieuw, dat ik er eigenlijk geen bal van begrijp. Het lijkt wel of de Allerhoogste steeds verder van mij verwijderd raakt ipv dat ik het gevoel en idee heb dat Hij of ik steeds dichter bij kom door meer kennis en inzicht. Maar ook nu is het weer een ja en neen.
Ja, Het begrijpen van Wie Hij is en het begrijpen van Zijn onvoorwaardelijke, Universa omvattende liefde, gaat mij verstand steeds meer te boven, hoe meer ik mij erin verdiep, hoe meer Hij daardoor verder weg lijkt dan ooit.
Neen, het is dus ook eerder een steeds dichter in de buurt komen van de Allerhoogste, waardoor ik steeds meer weet, zonder het bekende plaatje erbij te kunnen vormen. Het weten wordt groter, zo groot dat mijn ziel, mijn verstand er niet bij kan. Het is als de Domtoren in Utrecht. Op afstand zie ik dat het de Dom is, en overzie ik redelijk de kontext waarin hij dominant aanwezig is, maar hoe dichter bij ik kom, en zelfs zover dat ik in de Dom ben, begrijp ik steeds minder van zijn zijn, en zijn aanwezigheid, en ben ik de kontext compleet kwijt van het waar, waartoe, waarheen.
Geïntimideerd door zijn grootsheid vergeet ik zelfs, dat ik zo dichtbij ben dat hij (de Dom) mij volledig omringt, ommuurd met bodem en dak, en dat het een schuilplaats blijkt, waar ik mij veilig mag voelen tav de grote boze wereld buiten, waar stormen woeden, regens neervallen en duisternis alles opslokt waarvan ik dacht dat het mijn natuurlijke dagelijkse haven zou zijn.
En zo is het, ik snap er dan niets meer van, op het gevaar af dat ik de neiging heb om af te haken. Het gekke is, ik kan niet afhaken, ik heb het lef er niet voor, en dat niet uit angst voor de Allerhoogste, neen, alles behalve dat, neen het is een angst om het vuur, het edelgesteente, het goud en zilver van mijn leven kwijt te raken. Zijn woord, Zijn liefdes brief de bijbel is te kostbaar om zomaar in mijn leven van mij af te schuiven en er niets meer, mee te doen.
Ik ben een christen een wedergeboren kind van de Allerhoogste en wat blijkt, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Dit is dan mijn menselijk variant op het waarom, er is nl ook een bijbelse en Geestelijk variant: "Waar kan ik Uw Geest ontgaan, waar Uw aangezicht ontvluchten? Al steeg ik op naar de hemel, U bent daar; of legde ik mij neer in de hel, zie, U bent daar. Nam ik vleugels van de dageraad, woonde ik aan het einde van de zee, ook daar zou Uw hand mij leiden en Uw rechterhand mij vasthouden. Zei ik: Ja, duisternis zal mij opslokken! – dan is de nacht een licht om mij heen. Zelfs de duisternis maakt het voor U niet duister, maar de nacht licht op als de dag, de duisternis is als het licht." Psalm 139: 7-12
Als zou ik het willen het zou mij dus om die reden niet eens lukken. De Allerhoogste is liefde en het is die liefde die er zorg voor draagt dat wij niet zomaar van Hem afkomen. Het lijkt wel of Elohim ons stalkt, maar dan op een G'ddelijke, verheven, maar zeker ook humane, gepassioneerde, liefdevolle en betrokken manier. Vluchten kan niet meer, Hij is onze Schepper, ook de aarde is van Hem en er is geen plek waar we ons voor Hem zouden kunnen verschuilen of verschansen. Adam en Eva hebben dit geprobeerd en het is Elohim die dan zacht en vriendelijk vraagt: "Waar zijn jullie"?
Geloven dat het waar is, geloven dat wat je weet bevestiging genoeg is om te hopen.
En als we het niet begrijpen, moeten we vooral waken om er "gepaste" varianten op te verzinnen:
"Toen zei de slang tegen de vrouw: U zult zeker niet sterven. Maar God weet dat, op de dag dat u daarvan eet, uw ogen geopend zullen worden en dat u als God zult zijn, goed en kwaad kennend. Genesis 3: 4, 5
Geloven is dus leven vanuit het weten zonder het te begrijpen, te leven vanuit hoop zonder gezien te hebben. Dat is het leven wat de Allerhoogste wil dat wij leven, volgens ons geloof, volgens onze overtuiging. Niet het geloof van een ander die misschien meer gelooft, begrijpt, weet en hoopt, maar geloven volgens het geloof wat Elohim jou persoonlijk heeft meegegeven. Natuurlijk wil Elohim dat wij groeien in dat geloof, maar Hij wil niet dat wij het geloof leven wat anderen geloven en leven. Dat zou onder onze maat kunnen zijn en ons eigen geloof afbreken waardoor wij gebrek gaan leiden en als wij boven onze maat gaan leven, dan zullen we er over struikelen, omdat we erin verstrikt raken en het zal uiteindelijk leiden tot onze val.
Zwakken in het geloof, slaat niet op watjes en zielige mensen, maar op kinderen van de Allerhoogste die nog in het begin van hun geloofsschoenen staan.
Het is dus niet de bedoeling dat we stil staan en het geloof leven wat we misschien veertig, dertig, twintig, tien of een jaar geleden hebben aangenomen. Paulus waarschuwt er ernstig voor dat wij niet bij de melk blijven, maar zover doorgroeien waardoor we uiteindelijk het vaste voedsel kunnen eten en van vast voedsel door zullen groeien naar de stevige stampotten.
"Nu u al een hele tijd christen bent, zou u eigenlijk anderen
moeten onderwijzen. Maar u bent helaas zover teruggevallen dat de eerste
beginselen van het christen-zijn u weer moeten worden bijgebracht. U bent net
babies die geen vast voedsel kunnen verdragen en daarom nog melk moeten
drinken. Als iemand nog op melk moet leven, blijkt daaruit dat hij als christen
niet erg ver gevorderd is; hij kent nauwelijks het verschil tussen goed en kwaad. Hij
is nog een baby! Zo zult u de zwaardere kost nooit kunnen verdragen. Die
zwaardere kost is voor hen die goed en kwaad uit elkaar kunnen houden. Zij kunnen
opgroeien tot volwassen christenen.” Hebreeen 5: 12-14
Leef dus niet de stampot van een ander, maar zeker ook niet de melk. Leef een werkend en groeiend geloof en leef volgens jouw eigen overtuiging, een overtuiging die iedere dag openstaat voor de invloed van de Heilige Geest, een geloof welke openstaat voor groei.
Alleen een groeiend geloof is tot eer van de Allerhoogste en zal er toe leiden dat jou leven met de Heer zich ten alle tijde zal bevinden in de comfort zone.
Volgens Paulus is dit dus een wet van Elohim, geloof in de mate die je is gegeven, wat mag betekenen dat je van iets overtuigd bent, er naar leeft en handelt, waarop je hoop is gevestigd, zonder dat je het volledig begrijpt.
"En alles wat u doet met woorden of met daden, doe dat alles in de Naam van de Heere Jezus, terwijl u God en de Vader dankt door Hem." Kolossensen 3: 17
Dank je!
BeantwoordenVerwijderen