Lieve kinderen
Waarom ik dit schrijf heeft te maken met het feit dat mij al jaren iets op het hart drukt en dat het tijd wordt dat ik mij “uitspreek”
Vanaf het moment dat ik besloten had om weg te gaan, drukt het op mijn hart dat ik jullie, mijn kinderen, uit een eerder huwelijk, min of meer, en wellicht meer dan minder in de steek heb gelaten. Het was nl niet mijn intentie om bij jullie weg te gaan hoewel dat toch gebeurd is.
Het vader zijn heeft mij altijd als een last bedrukt, omdat ik, ook toen ik nog bij jullie was, altijd heb moeten vechten tegen donkere en negatieve eigenschappen in mijn karakter, die mij verhinderde om een vader te zijn die kinderen als jullie verdienen.
Zorgen voor je kinderen is wat anders als er zijn voor je kinderen. Dat zorgen dat lukte me tot op zekere hoogte wel, omdat dat voor mij eerder een technisch zaak was, dan een hartenzaak. Hoewel, het hart natuurlijk een ook belangrijke rol speelt zelfs in het vervullen van zo'n technische kant van het vaderschap. Ik vond nl dat ik een goede baan moest hebben waardoor ik jullie van bed, bad, brood en een dak boven het hoofd wilde en kon voorzien.
Vanaf jullie geboorte heb ik gedaan wat ik kon en moest doen. Er proberen te zijn als vader en de zorg voor jullie te dragen en uit te dragen. De vraag die ik nog steeds dagelijks stel aan mijzelf is; of ik dat goed gedaan heb en zelfs goed doe tot op dit moment. Mijn eigen subjectieve antwoord is neen, maar kon wel eens objectiever zijn dan ik mijzelf toewens. Ik heb het zeker niet op de manier gedaan zoals ik mijzelf dat altijd had voorgesteld en vooral wenste zoals dat zou moeten zijn. Teveel emotionele remmingen en blokkades zorgden ervoor dat ik mijn kwetsbaarheid ommuurde door mijn overlevingsemotie, en dat was vooral boosheid, boosheid door gekwetst zijn en afwijzing uit het verleden.
Neen ik was niet boos op jullie mijn kinderen, ik was eigenlijk mijn hele leven lang boos op mijzelf, omdat ik geen uitgang wist te vinden uit mijn eigen dik ommuurde vesting, uit mijn onbewuste slachtoffer rol, en dat ik daardoor niet kon zijn wie ik wilde zijn. Op de een of andere manier kwam ik niet bij dat punt of die opening, het leek onbereikbaar ver weg, zeker zonder hulp of aanwijzingen was daar op z´n zachts gezegd, totaal geen beginnen aan.
Dit heeft vooral in mijn eigen beleving naar jullie toe, zeker geen warme liefdevolle en toegankelijke vader opgeleverd. Ik heb geprobeerd te doen wat ik moest doen in een rol die mij absoluut niet paste. Ja ik hield van jullie absoluut en zonder twijfel, ja ik houd nog steeds van jullie zelfs zielsveel. De vorm die het in mijn eigen beleving heeft gekregen, paste eigenlijk niet in mijn eigen beeld van wat het vaderschap had moeten zijn, en wat het vader zijn inhield.
Er ligt geen enkel excuus ten grondslag aan de reden waarom ik het gedaan heb zoals ik het heb gedaan, en dat daardoor ook het contact door de jaren heen is verworden tot wat het nu is. Hoewel er veel redenen zijn te noemen, wil ik dat het liefst achterwege laten, omdat ze altijd zullen klinken als excuus en misschien ook wel als verwijt, naar anderen, maar ook weer vooral en hoofdzakelijk naar mijzelf.
Het effect welke het sorteert is dan ook altijd als zinloos te definiëren, en dat wil ik gewoon weg niet. Voor mijn gevoel, idee en weten heb ik het niet goed gedaan toen ik er was, en al helemaal niet nadat ik besloten had om weg te gaan.
Voor mij was het allemaal uiteindelijk een begrijpelijke maar zeker ook onvermijdelijke stap, hoewel alles in mij ook tegen die stap was. Maar voor jullie, ja voor jullie was het allemaal onbegrijpelijk en een niet te plaatsen ramp in jullie veel te jonge en kwetsbare levens.
Hoewel ik vaker op subtiele wijze heb proberen te duiden aan jullie dat het niet en nooit aan mijn huidige liefde heeft gelegen dat ik weg ben gegaan, is het wel mijn ontmoeting met haar geweest die mij uiteindelijk de moed heeft gegeven om uit de ontkenning te komen en een voor jullie “desastreuze” maar vooral egoïstische stap te zetten. Als mijn huidige liefde er niet was geweest, dan nog was het een kwestie van tijd geweest, maar had ik mijn besluit met een aan waarheid grenzende zekerheid nog iets verder in de tijd vooruit geschoven, want daar was ik inmiddels “bedreven” in geworden. Het was dus echt een kwestie van tijd, niet meer en niet minder.
Met een oprecht en bloedend hart, vol pijn en verdriet over wat ik jullie heb aangedaan, heb ik jullie op een wat laffe manier als zeg ik het zelf, mijn oprechte excuses aangeboden en om vergeving gevraagd. Dat heb ik niet alleen gedaan, omdat ik weg ben gegaan, maar ook omdat ik jullie op een onmogelijke manier en op vele fronten in de steek heb gelaten. Eerlijkheidshalve zou ik niet weten hoe ik dat anders had moeten invullen toen, gegeven de omstandigheden, maar hoe ik het heb gedaan is zeker niet goed geweest en verdient alles behalve een schoonheidsprijs. Het geeft eens te meer aan waar mijn “kwaliteiten” lagen en zelfs liggen in wie ik ben als mens en als vader. Dat achtervolgt mij dagelijks dus ook nu nog als vader van mijn thuis wonende en nog hele jonge lieve maar zeker ook ondeugende, gedreven en super slimme dochter.
Natuurlijk veranderd een mens over het algemeen en enigszins door de jaren, ik leer gelukkig bij, maar helaas nog steeds vaak net iets te laat. Maar door mijn ervaring als vader met jullie, Danique, Lars en Marijn, kan ik het naar mijn thuis wonende dochter Sterre ietsjes beter invullen.
Ze zeggen wel dat het mooiste wat je in je leven kan overkomen is vader of moeder worden. Ik denk daar wat genuanceerder over en om een beetje inkijk te geven hoe dat bij mij werkt het volgende:
Ik hou van jullie mijn kinderen, en ben dankbaar dat jullie in mijn leven zijn gekomen en ik zou het niet anders willen, los van het feit waar we nu zijn en waar we nu staan als (verspreid) gezin.
Zou ik het over doen, neen! Niet om jullie want dan zeg ik ja, maar om mijzelf, om hoe ik de rol heb vervult en ook nu nog steeds vervul.
Wat ik bedoel is dit. Ik gun jullie, mijn kinderen, een betere vader. Maar het gaat veel verder dan dat, ik gun mijn vrouw Lilian een betere man, ik gun mijn broers en zusters een betere broer(tje), ik gun mijn moeder een betere zoon en ik gun mijn G'd een betere afspiegeling van wie Hij is. Ik weet heus wel dat ik geen in en in slecht mens ben, maar ik ben wel erg slecht in de rollen die ik heb te vervullen in mijn leven.
Je hoort wel eens zeggen door deze en gene, dat je geen spijt moet hebben over je leven, over wat achter je ligt en hoe je het gedaan hebt tot nu toe. Natuurlijk het klopt je bereikt er niet zoveel mee, en je moet daar ook niet al je energie in steken, maar toch, ik heb spijt over te veel zaken in mijn leven, hoewel ik ook best wel hele dankbare momenten, en perioden ken en heb ervaren.
Nee ik heb geen spijt dat ik jullie vader ben geworden, een vader van 4 fantastische fijne kinderen waarvan twee al grote stappen hebben gezet op de weg naar volwassenheid.
Ja natuurlijk ben ik trots op jullie, meer dan ik laat zien of kan laten zien. Dus ja ik heb spijt over de manier waarop ik mijn rollen vertolkt heb, en als ik het over mocht doen, dan zou ik dat durven als ik dat mocht, met de kennis die ik nu heb, maar dan ook graag met meer talent en uithoudingsvermogen voor al die rollen, en als het enigszins kan onder iets andere omstandigheden. Met als meest belangrijke uitgangspunt, meer vertrouwen in mijn G´d, ik mag wel zeggen heel veel meer vertrouwen in mijn G´d.
Wat er ook gebeurt is in ons leven, ik wil jullie heel graag laten weten dat ik van jullie houd, dat ik trots op jullie ben, dat ik jullie niets verwijt en dat mijn weggaan nooit en te nimmer aan jullie heeft gelegen. En ik voel me enigszins verheugd dat ik jullie dat heb mogen laten weten, met twijfels of ik het jullie in voldoende mate heb meegegeven.
Al met al, het is mijn keuze geweest, gewoon om wie ik ben, met al mijn beperkingen, maar wel bewust en met mijn "volle" verstand, als je dat al zou kunnen zeggen van jezelf.
Ik hoop en bidt dat jullie mij willen en kunnen vergeven en dat er in de toekomst ruimte blijft voor samen, voor een iets meer actievere vriend-vaderschap.
Ik hou van jullie zonder voorwaarde en zonder verwijt, maar helaas wel op mijn manier.
Sterre en ik zeggen wel eens tegen elkaar als we boos zijn, we zijn vrienden, maar nu zijn we ff boze vrienden.
Pap.
Vanaf het moment dat ik besloten had om weg te gaan, drukt het op mijn hart dat ik jullie, mijn kinderen, uit een eerder huwelijk, min of meer, en wellicht meer dan minder in de steek heb gelaten. Het was nl niet mijn intentie om bij jullie weg te gaan hoewel dat toch gebeurd is.
Het vader zijn heeft mij altijd als een last bedrukt, omdat ik, ook toen ik nog bij jullie was, altijd heb moeten vechten tegen donkere en negatieve eigenschappen in mijn karakter, die mij verhinderde om een vader te zijn die kinderen als jullie verdienen.
Zorgen voor je kinderen is wat anders als er zijn voor je kinderen. Dat zorgen dat lukte me tot op zekere hoogte wel, omdat dat voor mij eerder een technisch zaak was, dan een hartenzaak. Hoewel, het hart natuurlijk een ook belangrijke rol speelt zelfs in het vervullen van zo'n technische kant van het vaderschap. Ik vond nl dat ik een goede baan moest hebben waardoor ik jullie van bed, bad, brood en een dak boven het hoofd wilde en kon voorzien.
Vanaf jullie geboorte heb ik gedaan wat ik kon en moest doen. Er proberen te zijn als vader en de zorg voor jullie te dragen en uit te dragen. De vraag die ik nog steeds dagelijks stel aan mijzelf is; of ik dat goed gedaan heb en zelfs goed doe tot op dit moment. Mijn eigen subjectieve antwoord is neen, maar kon wel eens objectiever zijn dan ik mijzelf toewens. Ik heb het zeker niet op de manier gedaan zoals ik mijzelf dat altijd had voorgesteld en vooral wenste zoals dat zou moeten zijn. Teveel emotionele remmingen en blokkades zorgden ervoor dat ik mijn kwetsbaarheid ommuurde door mijn overlevingsemotie, en dat was vooral boosheid, boosheid door gekwetst zijn en afwijzing uit het verleden.
Neen ik was niet boos op jullie mijn kinderen, ik was eigenlijk mijn hele leven lang boos op mijzelf, omdat ik geen uitgang wist te vinden uit mijn eigen dik ommuurde vesting, uit mijn onbewuste slachtoffer rol, en dat ik daardoor niet kon zijn wie ik wilde zijn. Op de een of andere manier kwam ik niet bij dat punt of die opening, het leek onbereikbaar ver weg, zeker zonder hulp of aanwijzingen was daar op z´n zachts gezegd, totaal geen beginnen aan.
Dit heeft vooral in mijn eigen beleving naar jullie toe, zeker geen warme liefdevolle en toegankelijke vader opgeleverd. Ik heb geprobeerd te doen wat ik moest doen in een rol die mij absoluut niet paste. Ja ik hield van jullie absoluut en zonder twijfel, ja ik houd nog steeds van jullie zelfs zielsveel. De vorm die het in mijn eigen beleving heeft gekregen, paste eigenlijk niet in mijn eigen beeld van wat het vaderschap had moeten zijn, en wat het vader zijn inhield.
Er ligt geen enkel excuus ten grondslag aan de reden waarom ik het gedaan heb zoals ik het heb gedaan, en dat daardoor ook het contact door de jaren heen is verworden tot wat het nu is. Hoewel er veel redenen zijn te noemen, wil ik dat het liefst achterwege laten, omdat ze altijd zullen klinken als excuus en misschien ook wel als verwijt, naar anderen, maar ook weer vooral en hoofdzakelijk naar mijzelf.
Het effect welke het sorteert is dan ook altijd als zinloos te definiëren, en dat wil ik gewoon weg niet. Voor mijn gevoel, idee en weten heb ik het niet goed gedaan toen ik er was, en al helemaal niet nadat ik besloten had om weg te gaan.
Voor mij was het allemaal uiteindelijk een begrijpelijke maar zeker ook onvermijdelijke stap, hoewel alles in mij ook tegen die stap was. Maar voor jullie, ja voor jullie was het allemaal onbegrijpelijk en een niet te plaatsen ramp in jullie veel te jonge en kwetsbare levens.
Hoewel ik vaker op subtiele wijze heb proberen te duiden aan jullie dat het niet en nooit aan mijn huidige liefde heeft gelegen dat ik weg ben gegaan, is het wel mijn ontmoeting met haar geweest die mij uiteindelijk de moed heeft gegeven om uit de ontkenning te komen en een voor jullie “desastreuze” maar vooral egoïstische stap te zetten. Als mijn huidige liefde er niet was geweest, dan nog was het een kwestie van tijd geweest, maar had ik mijn besluit met een aan waarheid grenzende zekerheid nog iets verder in de tijd vooruit geschoven, want daar was ik inmiddels “bedreven” in geworden. Het was dus echt een kwestie van tijd, niet meer en niet minder.
Met een oprecht en bloedend hart, vol pijn en verdriet over wat ik jullie heb aangedaan, heb ik jullie op een wat laffe manier als zeg ik het zelf, mijn oprechte excuses aangeboden en om vergeving gevraagd. Dat heb ik niet alleen gedaan, omdat ik weg ben gegaan, maar ook omdat ik jullie op een onmogelijke manier en op vele fronten in de steek heb gelaten. Eerlijkheidshalve zou ik niet weten hoe ik dat anders had moeten invullen toen, gegeven de omstandigheden, maar hoe ik het heb gedaan is zeker niet goed geweest en verdient alles behalve een schoonheidsprijs. Het geeft eens te meer aan waar mijn “kwaliteiten” lagen en zelfs liggen in wie ik ben als mens en als vader. Dat achtervolgt mij dagelijks dus ook nu nog als vader van mijn thuis wonende en nog hele jonge lieve maar zeker ook ondeugende, gedreven en super slimme dochter.
Natuurlijk veranderd een mens over het algemeen en enigszins door de jaren, ik leer gelukkig bij, maar helaas nog steeds vaak net iets te laat. Maar door mijn ervaring als vader met jullie, Danique, Lars en Marijn, kan ik het naar mijn thuis wonende dochter Sterre ietsjes beter invullen.
Ze zeggen wel dat het mooiste wat je in je leven kan overkomen is vader of moeder worden. Ik denk daar wat genuanceerder over en om een beetje inkijk te geven hoe dat bij mij werkt het volgende:
Ik hou van jullie mijn kinderen, en ben dankbaar dat jullie in mijn leven zijn gekomen en ik zou het niet anders willen, los van het feit waar we nu zijn en waar we nu staan als (verspreid) gezin.
Zou ik het over doen, neen! Niet om jullie want dan zeg ik ja, maar om mijzelf, om hoe ik de rol heb vervult en ook nu nog steeds vervul.
Wat ik bedoel is dit. Ik gun jullie, mijn kinderen, een betere vader. Maar het gaat veel verder dan dat, ik gun mijn vrouw Lilian een betere man, ik gun mijn broers en zusters een betere broer(tje), ik gun mijn moeder een betere zoon en ik gun mijn G'd een betere afspiegeling van wie Hij is. Ik weet heus wel dat ik geen in en in slecht mens ben, maar ik ben wel erg slecht in de rollen die ik heb te vervullen in mijn leven.
Je hoort wel eens zeggen door deze en gene, dat je geen spijt moet hebben over je leven, over wat achter je ligt en hoe je het gedaan hebt tot nu toe. Natuurlijk het klopt je bereikt er niet zoveel mee, en je moet daar ook niet al je energie in steken, maar toch, ik heb spijt over te veel zaken in mijn leven, hoewel ik ook best wel hele dankbare momenten, en perioden ken en heb ervaren.
Nee ik heb geen spijt dat ik jullie vader ben geworden, een vader van 4 fantastische fijne kinderen waarvan twee al grote stappen hebben gezet op de weg naar volwassenheid.
Ja natuurlijk ben ik trots op jullie, meer dan ik laat zien of kan laten zien. Dus ja ik heb spijt over de manier waarop ik mijn rollen vertolkt heb, en als ik het over mocht doen, dan zou ik dat durven als ik dat mocht, met de kennis die ik nu heb, maar dan ook graag met meer talent en uithoudingsvermogen voor al die rollen, en als het enigszins kan onder iets andere omstandigheden. Met als meest belangrijke uitgangspunt, meer vertrouwen in mijn G´d, ik mag wel zeggen heel veel meer vertrouwen in mijn G´d.
Wat er ook gebeurt is in ons leven, ik wil jullie heel graag laten weten dat ik van jullie houd, dat ik trots op jullie ben, dat ik jullie niets verwijt en dat mijn weggaan nooit en te nimmer aan jullie heeft gelegen. En ik voel me enigszins verheugd dat ik jullie dat heb mogen laten weten, met twijfels of ik het jullie in voldoende mate heb meegegeven.
Al met al, het is mijn keuze geweest, gewoon om wie ik ben, met al mijn beperkingen, maar wel bewust en met mijn "volle" verstand, als je dat al zou kunnen zeggen van jezelf.
Ik hoop en bidt dat jullie mij willen en kunnen vergeven en dat er in de toekomst ruimte blijft voor samen, voor een iets meer actievere vriend-vaderschap.
Ik hou van jullie zonder voorwaarde en zonder verwijt, maar helaas wel op mijn manier.
Sterre en ik zeggen wel eens tegen elkaar als we boos zijn, we zijn vrienden, maar nu zijn we ff boze vrienden.
Pap.
