Kolossenzen 3:16 Laat het woord van Christus in rijke mate in u wonen, in alle wijsheid; onderwijs elkaar en wijs elkaar terecht, met psalmen, lofzangen en geestelijke liederen. Zing voor de Heere met dank in uw hart.
A. Geschiedenis van de wijding van vrouwelijke ouderlingen
Het verhaal van de goedkeuring van de wijding van vrouwen als plaatselijke ouderlingen is een verhaal van de wijze waarop de Jaarlijkse Raad gezag uitoefende dat uitsluitend toebehoorde aan de Algemene Conferentie (AV) in zitting. Toen de Jaarlijkse Raad in 1984, onder invloed van de Noord-Amerikaanse Divisie (NAD), stemde in het besluit #272-84GN om de wijding van vrouwen tot plaatselijke ouderling toe te staan, was dat niet omdat de zitting van de Algemene Conferentie dat gezag aan de Jaarlijkse Raad had gedelegeerd. Volgens het beleid moet een actie van de Jaarlijkse Raad die een belangrijke verandering in het beleid, de theologie of de praktijk van de kerk teweegbrengt en die een wereldwijd effect heeft, door de volgende zitting van de Algemene Conferentie worden bekrachtigd. Dit is niet gebeurd.
Een verslag in Ministry magazine beschreef wat er gebeurde als volgt:
"De aanbevelingen van de speciale commissie over de wijding van vrouwen tot het evangelieambt werden ook gepresenteerd aan de zitting. Hoewel de afgevaardigden er niet veel tijd aan besteedden om ze te bespreken, waren sommige van de goedgekeurde aanbevelingen zeer belangrijk. In wezen voorzien de aanbevelingen in een voortdurende studie van deze kwestie. De volgende belangrijke gebeurtenis in de overweging van de kerk over de wijding van vrouwen zal de Jaarlijkse Raad van 1989 zijn, die de verdere studies zal evalueren. "Twee van de aanbevelingen zijn van bijzonder belang: 'Aanbevolen, een reformatie in te stellen in de wijdingspraktijken van de kerk met als doel de wijding te beperken tot diegenen die rechtstreeks pastorale, evangelische, kerkelijke, en andere duidelijk ministeriële taken. Het is duidelijk een hervorming waarvan de tijd is gekomen.
"Hoewel de afgevaardigden het idee van het wijden van vrouwen niet goedkeurden, drongen zij wel aan op 'een positief actieplan' voor de betrokkenheid van vrouwen in het werk van de kerk een prioriteit te maken van de kerkleiding, en om leiders te verzoeken hun uitvoerende invloed aan te wenden om alle aspecten van het ambt in de kerk open te stellen voor vrouwen die geen wijding vereisen. "5
Nadat de Jaarlijkse Raad in 1989 had aanbevolen dat vrouwen niet tot het evangelieambt zouden worden gewijd, bevestigde de GC-zitting van 1990 deze aanbeveling met een overweldigende meerderheid. De GC zitting van 1995 verwierp het verzoek van de NAD om vrouwen te mogen wijden onafhankelijk van wat de rest van de wereldkerk deed.
Kortom, de GC-sessie heeft niet alleen nooit de wijding van vrouwen tot ouderling van plaatselijke kerken goedgekeurd, maar heeft ook specifiek de wijding van vrouwen tot pastoraal ambt afgewezen. Er is geen enkele actie van de Algemene Conferentie die de wijding van vrouwen tot plaatselijke ouderling of tot predikant goedkeurt. Omdat de Algemene Conferentie het niet heeft goedgekeurd, is de actie die de Jaarlijkse Raad in 1984 heeft ondernomen, nooit bekrachtigd door de wereldkerk, dus kan het niet worden aangemerkt als legitiem kerkelijk beleid.
B. Twee vragen over godsdienstvrijheid
1. Moeten wij vrouwen wijden omdat "het in veel landen van de Trans-Europese Divisie (TED) illegaal is of binnenkort zal zijn om onderscheid te maken op grond van geslacht"?
Het Europees Sociaal Handvest is een streefdoel, geen operationele wet. Het moet per land ten uitvoer worden gelegd, en de meeste jurisdicties voorzien, wanneer zij uitvoeringswetgeving vaststellen, in religieuze uitzonderingen. In het Verenigd Koninkrijk bijvoorbeeld bevat §19 van de Sex Discrimination Act 1975 een uitzondering op de non-discriminatiewet voor kerken die om religieuze redenen bezwaar maken tegen het wijden van vrouwen. De TED kan zich dus niet met recht beroepen op het Europees Sociaal Handvest als reden waarom de kerk de wijding van vrouwen moet goedkeuren. Eerlijk gezegd zal Europa de Rooms-Katholieke Kerk niet dwingen vrouwelijke priesters te wijden, noch zal het de Adventist Kerk dwingen vrouwelijke predikanten te wijden. Maar zelfs indien de wet de kerk zou dwingen om vrouwen te wijden, rijst de vraag: Zal de kerk gehoorzamen aan de wet van God of aan die van de mens? Als wij ons niet kunnen verzetten tegen de cultuur in de kwestie van de wijding van vrouwen, zullen wij dan in staat zijn de Sabbat te handhaven in het aangezicht van toekomstige oppositie. Discriminatie in kerkelijke arbeid op basis van geloofsovertuiging en bijbelse leer is volkomen correct in de Amerikaanse wet. Zie, bijvoorbeeld, Hosanna-Tabor Evangelical Lutheran Church and School v. Equal Employment Opportunity Commission, 565 U.S. (2012).
2. Zou het stemmen voor een regionale optie juridische problemen opleveren voor de kerk?
Ja. Het regionaal toestaan van de wijding zou juridische problemen voor de kerk creëren. Regionale wijding toestaan zou neerkomen op toegeven dat het geen kwestie is van trouw aan de Schrift, geen gewetenskwestie, maar slechts een kwestie van culturele voorkeur. Na een dergelijke stemming zou elke regio die geen vrouwen wil wijden, geen beroep meer kunnen doen op een religieuze uitzondering op de non-discriminatiewetgeving. Het zou moeilijk zijn om een religieuze uitzondering op een non-discriminatiewet te krijgen wanneer het hoogste bestuursorgaan van de kerk daadwerkelijk heeft verklaard dat de wijding van vrouwen geen religieuze maar een culturele kwestie is. Bovendien zal de kerk zich openstellen voor verschillende soorten rechtszaken. Stel dat een vrouw die is aangenomen en gewijd als predikant in een conferentie, predikant wil worden in een andere conferentie die de wijding van vrouwen niet erkent. Dit zou grond kunnen zijn voor beschuldigingen van discriminatie op grond van geslacht.
Of stel dat tijdens een sollicitatieprocedure twee kandidaten worden geïnterviewd, waarvan de ene man is en de andere vrouw. Als de mannelijke kandidaat wordt aangenomen, zal er altijd een vermoeden van discriminatie op grond van geslacht bestaan. Omgekeerd, als een vrouw wordt aangenomen en een man had gesolliciteerd naar dezelfde functie en meent beter gekwalificeerd te zijn, zal hij dan een aanklacht indienen wegens omgekeerde discriminatie? Door alleen mannen als wijdingskandidaten te erkennen, worden dergelijke beschuldigingen van discriminatie op grond van geslacht tot zwijgen gebracht.
Bovendien, alle werkgevers die mannen en vrouwen aannemen voor dezelfde functie kijken naar het relatieve aandeel van elk. Als het bedrijf niet evenveel vrouwen als mannen heeft aangenomen, dan bij de keuze tussen twee even gekwalificeerde kandidaten, zal het bedrijf de vrouwelijke kandidaat aannemen alleen maar om statistisch evenwicht te bereiken. (Dit, tussen haakjes, is waarom sommige kerken die hebben ingestemd met het wijden van vrouwen vrij snel zijn overgegaan op... een bijna 50/50 verdeling van mannelijke en vrouwelijke voorgangers). Wil het kerkgenootschap van de Zevende-dags Adventisten in de positie verkeren mensen aan te nemen omwille van de schijn, in plaats van de Heilige Geest aan te laten geven welke mannen aangenomen moeten worden om voor te gaan in de kerken van de Heer?
C. Kerkbeleid, recente gebeurtenissen en de vergaderingen van de
studiecommissie theologie van de wijding (TOSC)
1. Wat is het huidige beleid van de Adventkerk?
Het huidige beleid van de Adventkerk is dat voor sommige functies de wijding vereist is, en dat de functies waarvoor de wijding vereist is, beperkt zijn tot mannen.
"De aanstelling van personen om te dienen als bijbelleraar of geestelijke, of in een departement of in pastorale verantwoordelijkheden, zal niet worden beperkt door ras of huidskleur. Noch zullen deze posities worden beperkt door geslacht (behalve degenen die wijding tot het evangelieambt vereisen"). Zie Algemeen Conferentie Werkbeleid, uitgave 2013- 2014 editie, blz. 113.
2. Heeft de Najaarsraad van 2014 bevestigd dat de wijding van vrouwen een bestuurlijke kwestie is in plaats van een kwestie van bijbelse theologie?
In het geheel niet. In feite bevestigt de formulering van de resolutie die naar de Algemene Conferentiezitting van 2015 gaat, duidelijk dat de beslissing die genomen moet worden, welke kant het ook opgaat, gebaseerd zal zijn op de Schrift en de geschriften van de Geest der Profetie. Hier is de exacte taal van de resolutie:
"Na uw studie onder gebed over de wijding vanuit de Bijbel, de geschriften van Ellen G. White, en de rapporten van de studiecommissies, en; Na uw zorgvuldige overweging van wat het beste is voor de Kerk en de vervulling van haar zending, Is het aanvaardbaar voor uitvoerende commissies van divisies, zoals zij het passend achten in hun gebieden, om voorzieningen te treffen voor de wijding van vrouwen in het evangelieambt? Ja of Nee."
3.Was de verkiezing van een vrouw tot president van de Conferentie van Zuidoost Californië in 2013 in overeenstemming met de grondwet en de statuten van de Adventkerk?
Nee. De verkiezing van deze vrouw was in directe tegenspraak met het beleid van de Generale Conferentie. Het Handboek van de Kerk is duidelijk dat de voorzitter van een conferentie een gewijde predikant moet zijn (editie 2010, blz. 32). Daarom hebben de functionarissen van de Generale Conferentie in hun verklaring "Moving Forward Together" openlijk hun afkeuring uitgesproken over de acties van de betreffende conferentie.6*
4. Is het waar dat de besluiten om niet verder te gaan met de wijding van vrouwen in 1990 en 1995 meer te wijten waren aan pragmatische dan aan bijbelse redenen?
Hoewel de formulering van de resoluties in 1990 en 1995 geen taal bevatten die de Schrift bevestigt als basis voor de ondernomen actie, werden in 1995 twee presentaties gegeven aan de afgevaardigden, één voor de wijding van vrouwen en één tegen. Deze presentaties bevatten een gedetailleerde bespreking van de bijbelse bewijzen, en de tegenstanders van de wijding van vrouwen wonnen duidelijk met 69 procent van de stemmen.
5. Is het waar dat de kerk geen geslachtsspecifieke wijdingseisen had vóór de Algemene Conferenties van 1990 en 1995, en geen enkele daarna?
Werkbeleidsverklaringen van vóór 1995 lijken dergelijke taal niet te hebben bevat. Deze nalatigheid is vergelijkbaar met wat we vinden in vroege edities van het Handboek van de Kerk met betrekking tot zaken als drugshandel, homoseksuele praktijken en huiselijk geweld. Dit betekent niet dat het standpunt van de kerk over zulke zaken dubbelzinnig was; integendeel, het geeft aan dat zulke zaken zo ver van de kerk radar af stonden dat zij geen commentaar behoefden in officiële beleidsverklaringen.
Sinds 1995 is de wijdingscontroverse een belangrijk thema in de Adventkerk, wat ongetwijfeld de reden is voor de zeer specifieke formulering over de gender-eisen voor de wijding van een ambtsdrager in het werkbeleid van de Algemene Conferentie.
6. Moeten wij het besluit van de Jaarraad van 1984 over de wijding van vrouwen tot ouderling niet respecteren, zoals wij de Algemene Conferentie in zitting respecteren?
De notulen laten gedetailleerde discussies zien, en de stemming is in zes zittingen van de Generale Conferentie niet aangevochten. Het gezag van een algemene conferentiezitting is superieur aan dat van de jaarlijkse raad. Het verschil is vergelijkbaar met dat tussen een bestuursvergadering van een plaatselijke kerk en een huishoudelijke vergadering van een plaatselijke kerk. De bestuursvergadering is vergelijkbaar met de jaarlijkse raad, terwijl de huishoudelijke vergadering vergelijkbaar is met de algemene conferentiezitting. Ellen White's bekrachtiging van het gezag van de Algemene Conferentie verwijst heel duidelijk naar de wereldwijde kerk in zitting (9T 260, 261). Zoals ouderling Ted Wilson tijdens de jaarvergadering van 2014 verklaarde: "De zitting is eigenaar van deze kwestie." Het is op dat niveau waar deze controverse, in al haar facetten, zal moeten worden aangepakt en beslecht.
7. Is het waar dat op de TOSC de meerderheid van de divisies "de wens heeft geuit om een verscheidenheid aan gewoonten te accepteren, in het belang van de voortgang van het evangelie over de hele wereld"?
Nee. De meerderheid van de werelddivisies bevestigde eenvoudigweg dat zij de weg zouden volgen die de wereldkerk in deze kwestie verkoos te bewandelen. De aanvankelijke bewering van het Adventist News Network dat de meerderheid van de werelddivisies bereid was om diversiteit in deze kwestie te accepteren, werd na plaatsing snel weer verwijderd vanwege de onjuistheid ervan.
8. Was de meerderheid van de leden van de TOSC (62 tegen 32) er niet voor om divisies en unies zelf te laten beslissen of zij vrouwen tot predikant wijden?
Ja, maar het plaatje is complexer dan dat: 54 leden waren het erover eens dat mannelijk leiderschap Gods ideaal is voor thuis en in de kerk, terwijl 40 het er niet mee eens waren. Sommigen in de groep van 40 ontkennen Gods ideaal van mannelijk leiderschap in het gezin. Al die 40 verwerpen het idee van mannelijk leiderschap in de kerk. De groep van 40 (voorstander van de wijding van vrouwen) en de groep van 22 (de "derde optie" groep) zijn het sterk oneens over wat de Schrift en Ellen White leren. De groep die voor de wijding is, is het niet eens met de leiderschapsposities van groep 1 of groep 3. Kortom, een gezonde meerderheid van de TOSC-commissie houdt vast aan het bijbelse ideaal van mannelijk leiderschap thuis en in de kerk.
9. Is ouderling Ted Wilson gekant tegen de wijding van vrouwen en probeert hij zijn wil op te leggen aan de wereldkerk?
In de vier vergaderingen van de TOSC heeft ouderling Wilson nooit zijn goedkeuring of afkeuring van de wijding van vrouwen uitgesproken. Wat hij heeft benadrukt is dat de kerk werkt op basis van beleid en statuten. Omdat de wereldkerk twee keer heeft gestemd tegen de wijding van vrouwen, heeft hij verklaard dat de wil van de wereldkerk gerespecteerd moet worden. Ouderling Wilson heeft ook herhaaldelijk verklaard dat het proces dat nu gaande is met betrekking tot de wijdingskwestie stap voor stap verloopt, op basis van gevestigde en ordelijke kerkelijke procedures. Tijdens de GC-zitting van 2010 in Atlanta is een motie aangenomen om een commissie in te stellen om een theologie over de wijding te ontwikkelen. Dit werd gedaan door de benoeming en beraadslagingen van de TOSC. Deze commissie besprak de kwestie en presenteerde drie verschillende aanbevelingen aan de ambtsdragers van de Generale Conferentie, waarbij het aan laatstgenoemden werd overgelaten om te beslissen wat ermee moest gebeuren. Deze aanbevelingen werden vervolgens voorgelegd aan de Jaarlijkse Raad van 2014. Een resolutie van de ambtsdragers die de kwestie doorverwees naar de zitting van de Algemene Conferentie van 2015 in San Antonio, Texas, werd vervolgens door de raad goedgekeurd met een stemming van 243 tegen 44. De wereldkerk wacht nu op het besluit van haar hoogste bestuursorgaan - de Algemene Conferentie in wereldzitting. In plaats van de kerk zijn wil op te leggen, heeft ouderling Wilson zich terughoudend opgesteld en respect getoond voor het proces dat nu in gang is gezet om deze kwestie op te lossen. Er zij echter op gewezen dat hij als gekozen voorzitter het recht en de plicht heeft de kerk over elke aangelegenheid raad te geven. Bovendien kan hij niet zijn wil "opleggen" omdat hij maar één stem heeft tijdens een GC-zitting en geen vetorecht heeft.
10. TOSC Groep #2 beweert dat "geen enkele entiteit tegen haar wil kan worden gedwongen een standpunt in te nemen dat afwijkt van datgene waarnaar het collectieve geweten van haar achterban wijst", maar wat is hun reputatie met betrekking tot hen die gewetensvol bezwaar hebben tegen de wijding van vrouwen?
Zowel de geschiedenis van andere kerkgenootschappen als de huidige ervaring van velen in de Adventkerk geven duidelijk aan dat degenen die geen voorstander zijn van de wijding van vrouwen weinig of geen tolerantie wordt betoond in gebieden waar een meerderheid van leiders de praktijk goedkeurt. In de afgelopen jaren zijn uitnodigingen voor sprekers die tegen de wijding van vrouwen waren, ingetrokken door Adventistische onderwijsinstellingen die een groot voorstander waren van de wijding van vrouwen, en deze onenigheid werd aangevoerd als reden voor het intrekken van de uitnodiging. Deze intolerantie strekt zich ook uit tot aanwervingspraktijken van sommige instellingen en kerkelijke organisaties.
11. Waarom moet de wijding een wereldwijde aangelegenheid zijn?
Wijding is nooit alleen maar een regionale kwestie. Zij die geordineerd worden vertegenwoordigen de kerk wereldwijd; daarom moeten zij geordineerd worden met Bijbelse kwalificaties waarover de wereldkerk het eens is. Het zou tragisch zijn als de kerk terecht zou komen in de situatie zoals beschreven in het boek Rechters: "In die dagen dagen was er geen koning in Israël; iedereen deed wat goed was in zijn eigen ogen" (Richteren 21:25).
12. In sommige delen van de wereld wijdt de kerk reeds vrouwelijke ouderlingen en geeft zij vrouwelijke ambtsdragers opdracht, in andere niet, maar dit heeft de eenheid van het kerkgenootschap niet in gevaar gebracht.
In feite heeft de wijding van vrouwen tot ouderling en de gelijkstelling van de rollen van gewijde en tot ambtsdrager benoemde vrouwen geleid tot ernstige verdeeldheid in die delen van de wereld waar dit heeft plaatsgevonden. Uitbreiding van dit verdeeldheid zaaiende beleid tot gewijde ambtsdragers, waardoor dergelijke beslissingen regionaal in plaats van wereldwijd worden, zou het probleem alleen maar verergeren. Inconsistentie in kerkelijk beleid of praktijk moet niet worden vervangen door meer inconsistentie, maar moet worden gecorrigeerd door een consistent, op de Bijbel gebaseerd beleid dat van toepassing is voor de hele wereld.
13. Is het waar dat unies het recht hebben om wijdingen goed te keuren zonder rekening te houden met het geslacht?
Unies hebben niet meer recht om hun eigen wijdingsbeleid te ontwikkelen dan plaatselijke kerken het recht hebben om hun eigen beleid te ontwikkelen voor de tucht van plaatselijke leden. Het is waar dat de unies de organen zijn die in de kerk zijn aangewezen om uiteindelijk de wijding van het predikantenpersoneel goed te keuren. Maar net zoals plaatselijke kerken verplicht zijn om het algemene kerkbeleid te volgen met betrekking tot de tucht van plaatselijke leden (zie Kerkhandboek, uitgave 2010, blz. 63), zijn unies verplicht om de bepalingen van het werkbeleid van de Algemene Conferentie te volgen (uitgave 2013-2014 editie, blz. 137, 138) met betrekking tot de wijdingseisen (ibid, p. 113) en alle andere zaken.
D. De voorgestelde "derde weg" is niet Bijbels
De zogenaamde "derde weg" optie verscheen op de laatste vergadering van de TOSC, gehouden op 2-4 juni 2014. Het resultaat van het ontstaan van deze groep was dat de commissie, die in twee formaties was ingedeeld, in drie formaties werd gesplitst:
- De eerste groep was van mening dat mannelijk leiderschap in de kerk een bijbelse vereiste is waarvan we niet vrij mogen afzien.
- De tweede groep was van mening dat er geen bijbelse leer is over mannelijk leiderschap in de kerk.
- De derde groep, de zogenaamde "derde weg" optie, stelde dat er een bijbels patroon is van mannelijk leiderschap in de kerk, maar dat dit goddelijk ideaal niet altijd haalbaar is vanwege pragmatische en culturele overwegingen, dus zouden zij regionale of plaatselijke wijding van vrouwen toestaan, wat ook is wat de tweede groep wil.
Dus hoewel de derde groep het grotendeels eens was met de eerste groep over wat de Schrift leert over mannelijk leiderschap, was zij het eens met de uitkomst die de tweede groep verkoos. De "derde weg" groep noemde wat volgens hen Bijbelse voorbeelden waren van God die een afwijking van Zijn ideaal toestond.
1. Israël's eis om een koning
Een van hun voorbeelden was dat Israël een koning eiste in tegenstelling tot Gods plan van een rechterlijke theocratie, en dat God uiteindelijk toegaf en Samuël toestond om Saul tot koning te zalven. Hoewel het waar is dat God Israël toestond een koning te hebben, tekent de Bijbelse geschiedenis de trieste resultaten op. In slechts de vierde generatie na de kroning van de eerste koning viel het koninkrijk uiteen, waarbij de tien noordelijke stammen hun eigen weg gingen. Zij werden weggerukt van het huis van David, gaven zich over aan afgoderij en het uitwissen van hun identiteit als Gods verbondsgemeenschap, gingen uiteindelijk in gevangenschap en gingen volledig verloren voor de Bijbelse geschiedenis.
Is dit werkelijk het voorbeeld dat de "derde weg" de Adventistische kerk wil laten volgen? Ellen White merkt op:
"De Here had door Zijn profeten voorzegd dat Israël door een koning geregeerd zou worden; maar daaruit volgt niet dat deze regeringsvorm het beste voor hen was of volgens Zijn wil. Hij stond het volk toe hun eigen keuze te volgen, omdat zij weigerden zich door Zijn raad te laten leiden. Hosea verklaart dat God hun in Zijn toorn een koning gaf (Hos. 13:11). Wanneer mensen hun eigen weg willen gaan, zonder God om raad te vragen, of in strijd met Zijn geopenbaarde wil, schenkt Hij dikwijls hun verlangens, opdat zij door de bittere ervaring die daarop volgt, hun dwaasheid zullen inzien en zich van hun zonde zullen bekeren. Menselijke trots en wijsheid zullen een gevaarlijke gids blijken te zijn. Dat wat het hart begeert in tegenstelling tot de wil van God zal uiteindelijk eerder een vloek dan een zegen blijken te zijn" (PP 605).
2. De dochters van Zelophehad
De "derde weg" groep wees ook op Gods instructies door Mozes aangaande de vijf dochters van Zelophehad, dat zij een erfenis zouden krijgen, ondanks het feit dat Zelophehad geen mannelijke erfgenamen naliet. Mozes bracht hun verzoekschrift naar de Heer, die het toestond (Num. 27). Later werd om opheldering gevraagd over wat er zou gebeuren als een van deze vrouwen zou trouwen, en er werd besloten dat zij alleen binnen de stam van Manasse mochten trouwen, zodat hun land nooit naar een andere stam zou gaan (Num. 36). Het belangrijke punt is dat God zelf de wet heeft gemaakt in het geval van de dochters van Zelophehad. Er is niets in dat verhaal dat een afwijking van de wet van God. De dochters van Zelophehad waren verplicht de goddelijke richtlijn te volgen, net als de Advent Kerk dat vandaag de dag behoort te doen.
3. Ruth, Koning David, en de Moabieten Beperking
God gebood dat noch Moabieten noch Ammonieten tien generaties lang in de gemeente van Israël mochten komen (Deut. 23:3). Toch werd Ruth, een Moabiet, een deel van Israël, trouwde in het geslacht van de Messias en werd de overgrootmoeder van Koning David (Matt. 1:5). Bewijst dit, zoals aanhangers van de "derde weg" beweren, dat God onder omstandigheden uitzonderingen maakt op Zijn idealen? Als we de bijbelse chronologie volgen, was de tijdspanne tussen Mozes en Ruth ongeveer 300 jaar. Als we een generatie gelijk stellen aan de gemiddelde leeftijd waarop een man vader werd, dan leren we uit de Bijbel dat na de zondvloed de mannen kinderen begonnen te krijgen toen ze ongeveer 30 jaar oud waren (Gen. 11:10-24). Volgens deze maatstaf zouden er minstens tien generaties zijn verstreken tussen de tijd van Mozes en het verhaal van Ruth. Bovendien was etnische afkomst nooit een punt voor God; alleen geestelijke trouw was van belang, toen en nu. De heidenen die de ware God aanvaardden, moesten in de verbondsgemeenschap worden verwelkomd.
In de woorden van Jesaja:
Jes. 56: 6,7 Ook de zonen van de vreemdeling, die zich bij de Here aansluiten om Hem te dienen, en de naam des Heren lief te hebben, om zijn dienaren te zijn - een ieder die de sabbat niet verontreinigt, en Mijn verbond vasthoudt - ook hen zal Ik naar Mijn heilige berg brengen, en hen zal Ik vreugdevol maken in Mijn gebedshuis. Hun brandoffers en hun offers zullen aanvaard worden op Mijn altaar; want Mijn huis zal een huis van gebed genoemd worden voor alle volken.
4. David, het toonbrood, en Christus
De "derde weg" groep stelt dat het eten van het toonbrood door David (1 Sam. 21:1-9) met de goedkeuring van Christus (Matt. 12:1-4) aantoont dat in noodgevallen uitzonderingen op de goddelijke wet gemaakt kunnen worden. Burgers mochten het toonbrood niet eten (Exod. 29:32, 33; Lev. 24:5-9). Jezus bevestigt dat Davids actie "niet geoorloofd" was (Matt. 12:4). Davids bedrog met betrekking tot de toonbroden leidde tot de dood van 85 priesters (1 Sam. 22:6-30) - niet bepaald een model dat wij zouden willen volgen.
Ellen White is het daarmee eens:
"[David] was voortdurend bang voor ontdekking, en in zijn uiterste nood nam hij zijn toevlucht tot bedrog. David vertelde de priester dat hij door de koning op een geheime boodschap was gestuurd, een die de uiterste voortvarendheid vereiste. Hier toonde hij een gebrek aan geloof in God, en zijn zonde resulteerde in het veroorzaken van de dood van de hogepriester. Als de feiten duidelijk waren, zou Ahimelech hebben geweten hebben welke weg hij moest volgen om zijn leven te behouden. God eist dat waarachtigheid Zijn volk zal kenmerken, zelfs in het grootste gevaar" (PP 655, 656).
De context van het verhaal van Christus was dat de Farizeeën een valse beschuldiging tegen Jezus en de discipelen hadden geuit, door hen ervan te beschuldigen "te doen wat niet geoorloofd is op de sabbat" (Matt. 12:2). Maar die handelingen waren geoorloofd geweest, in overeenstemming met Deut. 23:25: "Wanneer gij in het staande graan van uw naaste komt, moogt gij de koppen met uw hand plukken, maar gij zult geen sikkel gebruiken op het staande graan van uw naaste." Inderdaad,
"De wet van God gaf de armen het recht op een bepaald deel van de opbrengst van de grond. Wanneer iemand honger had, stond het hem vrij naar het veld, de boomgaard of de wijngaard van zijn naaste te gaan en van het graan of de vruchten te eten om zijn honger te stillen. Het was in overeenstemming met deze toestemming dat de discipelen van Jezus van het staande graan plukten en aten als zij door een veld gingen op de sabbat dag" (PP 531).
Christus' bedoeling met het noemen van David en het toonbrood was niet om Davids gedrag te ondersteunen, maar om erop te wijzen dat Hij een hogere Koning, Priester en Profeet was dan David, en daarom "onberispelijk" was zoals "de priesters in de tempel" (Matt. 12:5). Hij was immers "Een grotere dan de tempel" (Matt. 12:6). Jezus' onschuld staat in contrast met de schuld van David en de tempelpriester. Zelfs als Christus het gedrag van David had goedgekeurd, is het geen voorbeeld om een onwettige daad te nemen en het de basis te maken van een voortdurend kerkelijk beleid. Dus kan het verhaal niet de doelen dienen van de "derde weg" groep.
5. John Tay en de gelovigen op het eiland Pitcairn
In 1876 zonden James White en J.N. Loughborough, nadat zij vernomen hadden dat de afstammelingen van de Bounty muiters op Pitcairn Island woonden, een afgelegen eiland in de Stille Zuidzee, een grote kist met literatuur naar het eiland. Tien jaar later, in 1886, ging een Adventistische zendeling, John Tay, naar het eiland en onderwees de mensen de Adventistische boodschap. Na vijf weken wilden de eilandbewoners gedoopt worden, maar omdat hij geen gewijd predikant was, vond John Tay dat hij hen niet mocht dopen. Later zei Ellen White tegen Tay dat het op zo'n afgelegen plek en bij afwezigheid van een gewijde predikant, volkomen gepast was dat hij deze gelovigen doopte. De voorstanders van de "derde weg" optie halen dit verhaal aan als een voorbeeld van Ellen White die zich flexibel opstelt met betrekking tot het ambt en de kwalificaties daarvoor. Maar Tay's verhaal is nauwelijks te vergelijken met de huidige roep om de wijding van vrouwen. Ellen White zei dat het toegestaan was dat Tay die dopen verrichtte omdat er geen gewijde predikant aanwezig was en het verscheidene jaren kon duren voordat een gewijde predikant het afgelegen eiland kon bezoeken om die kostbare zielen te dopen. (In feite duurde het nog vier jaar voordat een gewijde predikant Pitcairn bereikte). In de gebieden waar de wijding van vrouwen het sterkst wordt bevorderd in de Advent Kerk, zijn mannelijke predikanten en kandidaten voor het ambt in overvloed. In veel van deze situaties worden vrouwen in belangrijke posities geduwd om een ideologisch punt te maken, om de gelijkheidsdrang in de kerk te bevorderen, niet omdat mannen met gelijke of grotere kwalificaties niet bereid zijn te dienen.
6. Het "derde weg" compromis zal leiden tot ontwrichting.
Wat zou er waarschijnlijk gebeuren met de eenheid van de kerk als deze "derde optie" zou worden aangenomen, met individuele divisies, unies, conferenties, die een tegengesteld of aangepast wijdingsbeleid zouden volgen? Het zou een terugkeer betekenen naar de dagen van Israëls rechters, toen "ieder deed wat recht was in zijn eigen ogen" (Richteren 21:25). Dat was geen tijd van nationale eer voor Israël, maar van schande.
De consensusverklaring van de TOSC over de theologie van de wijding bevestigt dat deze kwestie in feite een bijbelse kwestie is. Er is veel bijbels licht over deze kwestie, evenzeer als over de sabbat en de staat van de doden. Daarom moet hierover beslist worden op basis van de Schrift - niet door cultuur, noch door politieke correctheid, noch door het verlangen naar "eenheid". Omdat dit een bijbelse kwestie is, een leerstellige kwestie, kan de kerk hierover niet van mening verschillen. Het Griekse woord in het Nieuwe Testament dat de gevolgen van de regionale wijding van vrouwen het best omschrijft is schisma - het betekent splijten, scheiden, breken of verdelen. Zo wordt de term gebruikt in
1 Korinthe 1:10 Maar ik roep u ertoe op, broeders, door de Naam van onze Heere Jezus Christus, dat u allen eensgezind bent in uw spreken, en dat er onder u geen scheuringen zijn, maar dat u hecht aaneengesmeed bent, één van denken en één van gevoelen.
E. De China-kaart
Hoe zit het met China en de succesvolle vrouwelijke predikanten die in dat gebied werken? (De inzender die deze vraag beantwoordt is vele malen naar China gereisd om te preken en openbare evangelisatie te bedrijven).
China is een bijzonder fenomeen dat nooit als model voor de wijding van vrouwen mag worden aangevoerd. Vergeet niet dat dit een land is waar gezinnen nog steeds zwaar worden beboet voor het krijgen van meer dan één kind.Door selectieve abortussen worden er 120 jongens geboren voor elke 100 meisjes, waardoor er een overvloed aan ongehuwde mannen ontstaat. Sinds de communisten hun beperkingen op de verkondiging van het evangelie hebben versoepeld, maakt vrijwel elke christelijke denominatie in China een explosieve groei door. De Chinese regering maakt melding van 25 miljoen christenen, 18 miljoen protestanten en 6 miljoen katholieken. Onafhankelijke schattingen zijn het er allemaal over eens dat dit een enorme onderschatting is. Een voorzichtige schatting ligt dichter bij de 60 miljoen en dit aantal groeit nog. Dit betekent dat er reeds meer Chinese christenen wekelijks de eredienst houden dan in geheel Europa. Naar verluidt zal China, indien de huidige tendensen zich voortzetten, over 15 jaar het grootste christelijke land ter wereld zijn.
Maar tegelijkertijd telt China in alle christelijke kerken een onevenredig groot aantal vrouwen in verhouding tot het aantal mannen. Het kerkgenootschap van de Zevende-dags Adventisten staat voor een unieke uitdaging, omdat China een zesdaagse werkweek voorschrijft, waardoor het voor mannen in de werkende leeftijd erg moeilijk is om sabbatvierder te worden. Dit heeft een vacuüm gecreëerd van mannelijk leiderschap in de kerk. Omdat het voor vrouwen, vooral vrouwen met kinderen, veel gemakkelijker is om op sabbat de eredienst bij te wonen, hebben de vrouwen in dit vacuüm van leiderschap moeten stappen. Ondanks het feit dat er wel vijf vrouwen per man in een Chinese Advent gemeente zijn, is de kerk in China net zo verdeeld als Noord-Amerika wat betreft de wijding van vrouwen. De meeste vrouwen in China die pastoraal werk doen zijn niet gewijd, en ze dringen er ook niet op aan. Velen hebben wijding geweigerd, en laat de doop, het huwelijk en de avondmaalsdienst over aan de naar verhouding weinige gewijde mannen. Het is ook belangrijk te bedenken dat China geen volledige godsdienstvrijheid kent. Verkondiging is alleen toegestaan in privé-gelegenheden of in geregistreerde gebedshuizen, niet in openbare of niet-geregistreerde kerken. De regering staat geen buitenlandse controle toe op religieus werk in het land, zodat de Advent Kerk in China niet dezelfde administratieve banden met de wereldkerk heeft als de meeste andere gebieden. De Chinese regering erkent op dit moment niet officieel onze Chinese Unie Zending als de leidende instantie voor ons werk in China. Kerkbeleid en leiderschap voor onze leden daar wordt grotendeels bepaald door de religieuze afdeling van de communistische regering van dat land. Een groot deel van de leiding van de Adventkerk wordt benoemd en goedgekeurd door de religieuze afdeling van de regering. Het komt erop neer dat de vrouwen in China weliswaar een groots werk verrichten, maar dat dit werk hun is opgedrongen als gevolg van verstoringen die zijn veroorzaakt door het gebrek aan godsdienstvrijheid. De normale organisatie van de kerk is het slachtoffer geworden van dat gebrek aan vrijheid. In ieder geval, zoals hierboven besproken, ervaring overtroeft of verandert nooit het Woord van God. Ervaring moet onderworpen zijn aan de Schrift. Daarom kan geen enkele hoeveelheid vrouwelijk pastoraal succes, in China of waar dan ook, verandering brengen aan de orde die God in de Schrift heeft aangegeven voor Zijn kerk.
F. Geleerden ... of de zuivere betekenis van de Schrift?
Hoe zit het met al die geleerden, theologen, docenten aan seminaries, prominente predikanten en universiteitspresidenten die voor de wijding van vrouwen zijn? Velen vragen zich af waarom de opgeleide theologen van de kerk verdeeld zijn over deze kwestie. Sommigen van hen zijn het er over eens dat de Bijbel alleen de wijding van mannen tot ouderling/evangelieambt leert; sommigen doen dat niet. Maar God wil niet dat wij naar mensen kijken voor leiding. Hij wil dat wij de Bijbel voor onszelf bestuderen. Per slot van rekening waren het geen theologen maar herders die de geboorte van Jezus bijwoonden. Het waren geen theologen maar vissers die geroepen werden om Zijn discipelen te zijn. Hoewel we de waardevolle bijdragen van de hoogopgeleiden onder ons niet ontkennen, blijft het een feit dat door de heilige geschiedenis heen, theologen en andere geschoolde geleerden over het algemeen onbetrouwbare gidsen zijn. Jezus vermeed de scholen van de rabbijnen (DA 70; Ev. 55f.), en, in Ellen White's woorden:
"Theologie, zoals bestudeerd en onderwezen, is voor een groot deel slechts een verslag van menselijke speculaties, die slechts dienen om 'de raad te verduisteren door woorden zonder kennis'. Job 38:2. Maar al te vaak is het motief voor het verzamelen van deze vele boeken niet zozeer het verlangen om voedsel voor geest en ziel te verkrijgen, als wel de ambitie om kennis te maken met filosofen en theologen, een verlangen om het christendom aan de mensen voor te stellen in geleerde termen en stellingen" (CT 380).
"Menig Schriftgedeelte dat door geleerden als een mysterie wordt bestempeld, of als onbelangrijk wordt afgedaan, is vol vol van troost en instructie voor hem die onderwezen is in de school van Christus. Een van de redenen waarom veel theologen Gods woord niet beter begrijpen, is, dat ze hun ogen sluiten voor waarheden die ze niet in de praktijk willen brengen. Een begrip van de Bijbelse waarheid hangt niet zozeer van de kracht van het intellect dat wordt ingebracht in de zoektocht, maar van de doelgerichtheid, het oprechte verlangen naar gerechtigheid" (GC 599).
Wij kunnen en mogen onze theologische conclusies niet baseren op de meningen van zogenaamde "deskundigen". De vreze des Heren is nog steeds het begin van wijsheid (Ps. 111:10; Spr. 9:10). Zoals de apostel Paulus schreef aan de Korinthiërs:
1 Korinthe 1:26-29 Let namelijk op uw roeping, broeders: er zijn onder u niet veel wijzen naar het vlees, niet veel machtigen, niet veel aanzienlijken. Maar het dwaze van de wereld heeft God uitverkoren om de wijzen te beschamen, en het zwakke van de wereld heeft God uitverkoren om het sterke te beschamen. En het onaanzienlijke van de wereld en het verachte heeft God uitverkoren, en wat niets is, om wat iets is teniet te doen, opdat geen vlees voor Hem zou roemen.
De volgende uitspraak van Ellen White is op dit punt zeer ontnuchterend:
"Degenen tot wie de boodschap van de waarheid wordt gesproken, vragen zelden: 'Is zij waar?' maar: 'Door wie wordt zij bepleit?'
Menigten schatten het door de aantallen die het aannemen; en de vraag wordt nog steeds gesteld: 'Heeft iemand van de geleerden of religieuze leiders geloofd?' De mensen staan nu niet gunstiger tegenover echte godsvrucht dan in de dagen van Christus" (DA 459).
Uiteindelijk, zoals eerder opgemerkt, "zal God een volk op aarde hebben dat de Bijbel, en alleen de Bijbel, handhaaft als de standaard van alle leerstellingen en de basis van alle hervormingen. De meningen van geleerde mannen, de gevolgtrekkingen van de wetenschap, de geloofsbelijdenissen of besluiten van kerkelijke conferenties, zo talrijk en disharmonisch als de kerken zijn die zij vertegenwoordigen, de stem van de meerderheid - niet één noch alle van deze moet worden beschouwd als bewijs voor of tegen enig punt van religieus geloof. Voordat we een leer of voorschrift aanvaarden, moeten we eisen een duidelijk 'Zo zegt de Heer' ter ondersteuning ervan" (GC 595).
klik hier👉 hoofdstuk 1
Reacties
Een reactie posten