altijd vergeven?!
"Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij hebben vergeven wie ons iets schuldig was." Gen. 6: 12
Het gevoel wat mij de laatste tijd steeds meer bekruipt is dat mensen van buiten de kerk, mensen zonder een christelijke achtergrond, meer instaat zijn om te kunnen vergeven, en dan bedoel ik echt vergeven, dan mensen met een "christelijke" achtergrond. De bijbel is over dit onderwerp glashelder en het wordt tijd dat wij verstaan wat we lezen, erkennen waar wij tekort schieten en voor eens en voor altijd die schoen eens aantrekken, de hand in eigen boezem, want één ding is vast, de schoen past zeker, want die schoen past ons allemaal.
Vergeven is niet afhankelijk van de vraag van die ander, van diegene die vergeving nodig heeft, vergeven vindt plaats zelfs voordat die ander zijn fout toegeeft en om vergeving vraagt. Vergeven is onbaatzuchtig en wordt gevoed door nederigheid, gevoed door het basis principe liefde en dus de andere hoger achten, uitnemende achten dan jezelf.
Vergeven mag niet pas plaatsvinden als jij er aan toe bent en als jouw gevoel je zegt dat je er er nu klaar voor bent, vergeven is een principe die onlosmakelijk verbonden is met jouw relatie met G'd, die voortgekomen is uit het feit dat G'd jou heel veel heeft vergeven. Jouw grote schuld heeft G'd heel veel gekost, maar zonder moeite, en zeker niet een second thought. Daar hoefde G'd dus absoluut niet over na te denken. Jouw vergeving was geen onderwerp van discussie en zal nooit een onderwerp van discussie zijn. Het enige wat jij hoeft te doen is accepteren en aannemen dat jij vergeven bent, omdat er liefde aan ten grondslag ligt, liefde voor jou.
Jezus veroordeelde de overspelige vrouw niet. Jezus die tenslotte het oordeel heeft, veroordeelde deze vrouw niet, maar gaf haar wel de opdracht mee, om niet meer te zondigen. De garantie dat ze nooit meer zou zondigen kan misschien niet gegeven worden, de garantie dat onze zonden vergeven worden is er altijd. Resultaten uit het verleden (de kruis dood van Jezus Christus) is onze enige garantie voor nu en de toekomst.
De vader had zijn verloren zoon al lang deze misstap in zijn leven vergeven, er ging nl geen dag voorbij en hij vergaf het hem, en daarom stond hij op de uitkijk, in afwachting op de thuiskomst van zijn geliefde zoon, en toen de zoon thuiskwam was er feest. Geen gemaar, geen vragen, geen vuile of afkeurende blikken en geen afwijzend gedrag, maar open armen zonder rancune. Arme die open gingen omdat hij van zijn zoon hield. Ja het was een stoute zoon, maar wel zijn geliefde zoon en zonder dat de zoon maar überhaupt op een fatsoenlijke manier om vergeving kon vragen had deze vader hem allang vergeven. Wat een krachtige boodschap en wat een krachtige demonstratie van liefde en zorg.
De gave van de broer en zus zijn is ons niet vreemd, die hebben we blijkbaar van nature, maar hebben we ook de gave van het vader of moederschap, de gave van vergeven, zonder terug te kijken, zonder die ander een extra last op te leggen?
We steven in vaste tred op pasen af, en als er één feest is in christelijk Nederland wat spreekt en getuigt over vergeving dan is het wel Pasen. Dit feest gaat over de kruisdood van Jezus Christus. G'd de Vader offert Zijn Zoon op, in overeenstemming met Jezus, om onze zonden te vergeven, om onze schuld weg te nemen, om Zichzelf te verzoenen met ons. Een astronomische prijs werd hier voor betaald met de dood tot gevolg, omdat Hij de dood niet schuwde. Gaat onze liefde ook zo ver, gaan wij zover dat wij ons leven willen geven om die andere te redden, binnen te halen, met open armen te ontvangen, is dat een mandaat die G'd ons heeft gegeven en heeft Hij ons ook gefaciliteerd om dit in de praktijk ten uitvoer te brengen?
Laten we dan ook even stil staan bij het feit dat de reden dat onze Schepper aan het kuis is gestorven, voortkwam uit pure haat tegen Hem. Pure haat van hen die de bijbel, de Thora, de wet en de profeten hoog in het vaandel hadden. Het is een schijn van G'dsvrucht gebleken.
Dat dit offer gelukkig een groter doel diende, daar mogen we iedere dag G'd dankbaar voor zijn en Hem op onze blote knieën danken.
Maar hoe bestaat het dat vergeving in de kerk zo moeizaam gaat als het al plaatsvindt, waarom is het iedere keer weer te fragiel, te mechanisch en een schijn van G'dsvrucht gebleken? Hoe kan het dat we de instrumenten in ons bezit hebben, het onderwijs genoten hebben, vergeving gesmaakt hebben, ieder dag mogen proeven van de liefde en de vergeving aan ons betoont, en het niet voor elkaar krijgen om onze broeder, zuster of welke andere naaste dan ook echt te vergeven? Is het een kwestie van liefde geven aan hen die wij graag mogen, onze vrienden en familie, of is de uitdaging en strijd, (een strijd die wij in Christus op onze sloffen kunnen winnen, by the way) die stopt als het onaangenaam wordt, wij in het gedrang zijn, of als onze positie onder druk komt te staan en daar door ook eventueel onze geloofwaardigheid?
Stopt onze liefde, respect en vergeving bij een vijandige situatie/relatie?
Sta eens stil bij de gedachte dat, als G'd net zo mechanisch, fragiel en met een schijn van G'dsvrucht ons had vergeven, wat dit met ons zou doen, waar we dan zouden staan in het hele verlossingsplan en met welke zekerheid? Tenslotte waren we zijn vijanden vanaf de geboorte, en toch heeft Hij uit liefde ons geroepen.
Nou ik kan je verzekeren, als G'd het op dezelfde manier doet als wij, dan staan we er mooi gekleurd op met z'n allen, nu en bij de wederkomst van Zijn Zoon. Dan staan we mooi te kijken als we niet mee mogen omdat we ter plekke onder een spervuur komen te liggen van verwijten en aantijgingen, beschuldigingen en verwijten, terecht of onterecht, en er helemaal niets hersteld blijkt te zijn in de relatie tussen Hem en ons, dat er dus helemaal geen liefde ten grondslag ligt aan G'ds daden aan ons adres, het een liefde bleek te zijn met voorwaarden waar wij nooit aan konden voldoen.
Volgens mij is het toch satan die ons ieder dag aanklaagt, ons iedere dag beschuldigt en een spervuur van veroordeling op ons afvuurt, ons een vuile blik toewerpt, een verwijtende vinger onze richting uit steekt en ons veroordeelt? Ons veroordeelt voor de dingen in het verleden, de dingen van nu en die dingen die wij zekers te weten ook in de toekomst nog zullen gaan doen, zaken die niet in overeenstemming zijn met G'ds wil en plan voor ons.
Wiens gedrag hebben we nu eigenlijk gekopieerd, die van satan of van G'd? Weet wel dat als wij elkaar aanklagen, veroordelen, verwijten maken, afwijzen en minachten om onze fouten en gebreken, geen liefde onder elkaar betonen, dat wij geen navolgers van Jezus zijn, waar je dan wel een navolger van bent laat zich raden.
Ben je een wit gekalkt graf of ben je een koningskind, hoor jij bij een gemeenschap van lijkschouwers en grafdelvers, of hoor jij bij een gemeenschap van koningskinderen, en dus een koninklijk priesterschap?
Waar ligt je hart, bij "Sodom en Gomorra" of bij onze liefdevolle Verlosser? Het struikelen zit hem niet in het vooruit kijken. Om onszelf te behoeden voor struikelen is het wijs en verstandig om niet net als de vrouw van Lot achterom te kijken, waar ons hart nou net niet naar uit moet gaan.
Na dit gelezen te hebben kan ik me voorstellen dat er allerlei redenen aan te grondslag zouden kunnen liggen waarom je, je ogen wilt sluiten voor deze boodschap, onthoud dit: kritiek hebben op elkaar is wat anders als elkaar veroordelen. Kritiek kan jou laten groeien, scherp en waakzaam houden of maken, veroordeling brengt alleen maar de dood voort.
Niet kunnen vergeven is de ander afsnijden, minachten en veroordelen, ook hier geldt dat wij dan vervallen aan het Hoogste Gerecht.
U hebt gehoord dat tegen het voorgeslacht gezegd is: U zult niet doden; en: Wie doodt, zal door de rechtbank schuldig bevonden worden.
Maar Ik zeg u: Al wie ten onrechte boos is op zijn broeder, zal schuldig bevonden worden door de rechtbank. En al wie tegen zijn broeder zegt: Raka! zal schuldig bevonden worden door de Raad; maar al wie zegt: Dwaas! die zal schuldig bevonden worden tot het helse vuur. Matteus 5: 21,22
Kies dan heden wie je wilt volgen, jouw wil, jouw gevoel, jouw visie, jouw liefde, of gaat het om meer dan dat. Gaat het om een hoger doel, met een hogere liefde dan onze aardse, egocentrische liefde. Volg Jezus niet alleen met je politieke correcte mond, maar met de G'ddelijke liefdes daad, vanuit je hart, geleidt door de Geest.
Zo zult u hen dus aan hun vruchten herkennen.
Niet ieder die tegen Mij zegt: Heere, Heere, zal binnengaan in het Koninkrijk der hemelen, maar wie de wil doet van Mijn Vader, Die in de hemelen is. Matteus 7: 20,21
Het gevoel wat mij de laatste tijd steeds meer bekruipt is dat mensen van buiten de kerk, mensen zonder een christelijke achtergrond, meer instaat zijn om te kunnen vergeven, en dan bedoel ik echt vergeven, dan mensen met een "christelijke" achtergrond. De bijbel is over dit onderwerp glashelder en het wordt tijd dat wij verstaan wat we lezen, erkennen waar wij tekort schieten en voor eens en voor altijd die schoen eens aantrekken, de hand in eigen boezem, want één ding is vast, de schoen past zeker, want die schoen past ons allemaal.
Vergeven is niet afhankelijk van de vraag van die ander, van diegene die vergeving nodig heeft, vergeven vindt plaats zelfs voordat die ander zijn fout toegeeft en om vergeving vraagt. Vergeven is onbaatzuchtig en wordt gevoed door nederigheid, gevoed door het basis principe liefde en dus de andere hoger achten, uitnemende achten dan jezelf.
Vergeven mag niet pas plaatsvinden als jij er aan toe bent en als jouw gevoel je zegt dat je er er nu klaar voor bent, vergeven is een principe die onlosmakelijk verbonden is met jouw relatie met G'd, die voortgekomen is uit het feit dat G'd jou heel veel heeft vergeven. Jouw grote schuld heeft G'd heel veel gekost, maar zonder moeite, en zeker niet een second thought. Daar hoefde G'd dus absoluut niet over na te denken. Jouw vergeving was geen onderwerp van discussie en zal nooit een onderwerp van discussie zijn. Het enige wat jij hoeft te doen is accepteren en aannemen dat jij vergeven bent, omdat er liefde aan ten grondslag ligt, liefde voor jou.
Jezus veroordeelde de overspelige vrouw niet. Jezus die tenslotte het oordeel heeft, veroordeelde deze vrouw niet, maar gaf haar wel de opdracht mee, om niet meer te zondigen. De garantie dat ze nooit meer zou zondigen kan misschien niet gegeven worden, de garantie dat onze zonden vergeven worden is er altijd. Resultaten uit het verleden (de kruis dood van Jezus Christus) is onze enige garantie voor nu en de toekomst.
De vader had zijn verloren zoon al lang deze misstap in zijn leven vergeven, er ging nl geen dag voorbij en hij vergaf het hem, en daarom stond hij op de uitkijk, in afwachting op de thuiskomst van zijn geliefde zoon, en toen de zoon thuiskwam was er feest. Geen gemaar, geen vragen, geen vuile of afkeurende blikken en geen afwijzend gedrag, maar open armen zonder rancune. Arme die open gingen omdat hij van zijn zoon hield. Ja het was een stoute zoon, maar wel zijn geliefde zoon en zonder dat de zoon maar überhaupt op een fatsoenlijke manier om vergeving kon vragen had deze vader hem allang vergeven. Wat een krachtige boodschap en wat een krachtige demonstratie van liefde en zorg.
De gave van de broer en zus zijn is ons niet vreemd, die hebben we blijkbaar van nature, maar hebben we ook de gave van het vader of moederschap, de gave van vergeven, zonder terug te kijken, zonder die ander een extra last op te leggen?
We steven in vaste tred op pasen af, en als er één feest is in christelijk Nederland wat spreekt en getuigt over vergeving dan is het wel Pasen. Dit feest gaat over de kruisdood van Jezus Christus. G'd de Vader offert Zijn Zoon op, in overeenstemming met Jezus, om onze zonden te vergeven, om onze schuld weg te nemen, om Zichzelf te verzoenen met ons. Een astronomische prijs werd hier voor betaald met de dood tot gevolg, omdat Hij de dood niet schuwde. Gaat onze liefde ook zo ver, gaan wij zover dat wij ons leven willen geven om die andere te redden, binnen te halen, met open armen te ontvangen, is dat een mandaat die G'd ons heeft gegeven en heeft Hij ons ook gefaciliteerd om dit in de praktijk ten uitvoer te brengen?
Laten we dan ook even stil staan bij het feit dat de reden dat onze Schepper aan het kuis is gestorven, voortkwam uit pure haat tegen Hem. Pure haat van hen die de bijbel, de Thora, de wet en de profeten hoog in het vaandel hadden. Het is een schijn van G'dsvrucht gebleken.
Dat dit offer gelukkig een groter doel diende, daar mogen we iedere dag G'd dankbaar voor zijn en Hem op onze blote knieën danken.
Maar hoe bestaat het dat vergeving in de kerk zo moeizaam gaat als het al plaatsvindt, waarom is het iedere keer weer te fragiel, te mechanisch en een schijn van G'dsvrucht gebleken? Hoe kan het dat we de instrumenten in ons bezit hebben, het onderwijs genoten hebben, vergeving gesmaakt hebben, ieder dag mogen proeven van de liefde en de vergeving aan ons betoont, en het niet voor elkaar krijgen om onze broeder, zuster of welke andere naaste dan ook echt te vergeven? Is het een kwestie van liefde geven aan hen die wij graag mogen, onze vrienden en familie, of is de uitdaging en strijd, (een strijd die wij in Christus op onze sloffen kunnen winnen, by the way) die stopt als het onaangenaam wordt, wij in het gedrang zijn, of als onze positie onder druk komt te staan en daar door ook eventueel onze geloofwaardigheid?
Stopt onze liefde, respect en vergeving bij een vijandige situatie/relatie?
Sta eens stil bij de gedachte dat, als G'd net zo mechanisch, fragiel en met een schijn van G'dsvrucht ons had vergeven, wat dit met ons zou doen, waar we dan zouden staan in het hele verlossingsplan en met welke zekerheid? Tenslotte waren we zijn vijanden vanaf de geboorte, en toch heeft Hij uit liefde ons geroepen.
Nou ik kan je verzekeren, als G'd het op dezelfde manier doet als wij, dan staan we er mooi gekleurd op met z'n allen, nu en bij de wederkomst van Zijn Zoon. Dan staan we mooi te kijken als we niet mee mogen omdat we ter plekke onder een spervuur komen te liggen van verwijten en aantijgingen, beschuldigingen en verwijten, terecht of onterecht, en er helemaal niets hersteld blijkt te zijn in de relatie tussen Hem en ons, dat er dus helemaal geen liefde ten grondslag ligt aan G'ds daden aan ons adres, het een liefde bleek te zijn met voorwaarden waar wij nooit aan konden voldoen.
Volgens mij is het toch satan die ons ieder dag aanklaagt, ons iedere dag beschuldigt en een spervuur van veroordeling op ons afvuurt, ons een vuile blik toewerpt, een verwijtende vinger onze richting uit steekt en ons veroordeelt? Ons veroordeelt voor de dingen in het verleden, de dingen van nu en die dingen die wij zekers te weten ook in de toekomst nog zullen gaan doen, zaken die niet in overeenstemming zijn met G'ds wil en plan voor ons.
Wiens gedrag hebben we nu eigenlijk gekopieerd, die van satan of van G'd? Weet wel dat als wij elkaar aanklagen, veroordelen, verwijten maken, afwijzen en minachten om onze fouten en gebreken, geen liefde onder elkaar betonen, dat wij geen navolgers van Jezus zijn, waar je dan wel een navolger van bent laat zich raden.
Ben je een wit gekalkt graf of ben je een koningskind, hoor jij bij een gemeenschap van lijkschouwers en grafdelvers, of hoor jij bij een gemeenschap van koningskinderen, en dus een koninklijk priesterschap?
Waar ligt je hart, bij "Sodom en Gomorra" of bij onze liefdevolle Verlosser? Het struikelen zit hem niet in het vooruit kijken. Om onszelf te behoeden voor struikelen is het wijs en verstandig om niet net als de vrouw van Lot achterom te kijken, waar ons hart nou net niet naar uit moet gaan.
Na dit gelezen te hebben kan ik me voorstellen dat er allerlei redenen aan te grondslag zouden kunnen liggen waarom je, je ogen wilt sluiten voor deze boodschap, onthoud dit: kritiek hebben op elkaar is wat anders als elkaar veroordelen. Kritiek kan jou laten groeien, scherp en waakzaam houden of maken, veroordeling brengt alleen maar de dood voort.
Niet kunnen vergeven is de ander afsnijden, minachten en veroordelen, ook hier geldt dat wij dan vervallen aan het Hoogste Gerecht.
U hebt gehoord dat tegen het voorgeslacht gezegd is: U zult niet doden; en: Wie doodt, zal door de rechtbank schuldig bevonden worden.
Maar Ik zeg u: Al wie ten onrechte boos is op zijn broeder, zal schuldig bevonden worden door de rechtbank. En al wie tegen zijn broeder zegt: Raka! zal schuldig bevonden worden door de Raad; maar al wie zegt: Dwaas! die zal schuldig bevonden worden tot het helse vuur. Matteus 5: 21,22
Kies dan heden wie je wilt volgen, jouw wil, jouw gevoel, jouw visie, jouw liefde, of gaat het om meer dan dat. Gaat het om een hoger doel, met een hogere liefde dan onze aardse, egocentrische liefde. Volg Jezus niet alleen met je politieke correcte mond, maar met de G'ddelijke liefdes daad, vanuit je hart, geleidt door de Geest.
Zo zult u hen dus aan hun vruchten herkennen.
Niet ieder die tegen Mij zegt: Heere, Heere, zal binnengaan in het Koninkrijk der hemelen, maar wie de wil doet van Mijn Vader, Die in de hemelen is. Matteus 7: 20,21
Reacties
Een reactie posten