genesis 25: verder nageslacht van Abraham
"Abraham nam weer een vrouw, van wie de naam Ketura was. En zij baarde hem Zimran, Joksan, Medan, Midian, Jisbak en Suah."
Ik herinner mij een oud carnavals liedje: "vader Abraham had zeven zonen, zeven zonen had vader Abraham..."
Nu ik dit eerste vers van hoofdstuk 25 lees, kom ik na meer dan veertig tot de ontdekking dat vader Abraham niet zeven zonen had maar acht. Tel bij deze zes zonen, Ismael en Izak dan kom ik toch echt bij acht uit. Weer een misvatting rechtgezet.
Een tweede misvatting die ik even recht wil zetten is dat ik altijd heb gedacht dat Abraham een Irakees was. Op zich niet zo raar omdat het een groot deel van het twee rivieren land is, maar je hebt ook een Iraanse en een Syrische gedeelte. In dit hoofdstuk lees ik dus dat Abraham van oorsprong Syrisch is, dus dat is ook weer opgelost. Wat ik dan wel weer bijzonder vindt is, dat het zo'n beetje allemaal broers zijn van elkaar daar in het midden oosten en elkaar het meest naar het leven staan, wellicht is dat een soort van familie trekje. zij die je het dichts bij je hart draagt die liggen het meest onder vuur, je doet diegene die je het meest liefhebt blijkbaar het makkelijks en ook het meeste kwaad?
Abraham gaf alles wat hij had aan Izak, aan al die andere zonen, die van de bijvrouwen krijgen wel geschenken, maar erven verder niets van hem, het is allemaal bedoelt voor de zoon van de belofte.
Abraham moest weg uit zijn maagschap, weg uit zijn land van herkomst bij zijn familie vandaan. G'd had een plan met hem. Het lijkt erop dat ondanks het feit dat Abraham bezig is geweest met het verwekken van een flinke kroost het oorspronkelijke plan van G'd geëerbiedigd diende te worden, want Abraham zend na het verdelen van zijn erfenis en het uitdelen van geschenken de rest van de familie weg, weg van Izak. Izak moet net als Abraham als het ware alleen verder, los van diegene die niet door G'd zijn aangewezen als kinderen van de belofte.
Abraham overlijdt op hoge leeftijd, hij is honderd en vijfenzeventig jaar geworden, en wordt begraven bij zijn eerder overleden vrouw Sarah, in de grot van Machpela. En dan komt er een merkwaardige tekst, althans zo komt die tekst op mij over. "Het gebeurde na de dood van Abraham dat G'd Izak, zijn zoon, zegende." Werd Izak echt pas gezegend in zijn leven na de dood van zijn vader, of heeft het te maken met het feit dat de erfenis en alles wat van Abraham was hem nu toekwam en dat de zegen die op Abrahams leven rustte en de voorspoed die hij genoot, nu rechtstreeks op hem terecht kwam. Werd Izak in die zin nu dus gezegend met de zegen van zijn vader en dat de belofte aan Abraham van een nageslacht en een groot volk die tot zegen zou zijn voor alle volken nu op de zoon zijn overgeheveld?
Ismael komt ook in dit verhaal nog even voor en wordt er gewag gemaakt van het feit dat ook hij volgens de belofte eerder door G'd gegeven een nageslacht krijgt en uiteindelijk twaalf stammen voortbrengt. Ook hier zien we dat G'd doet wat Hij belooft en Ismael zegent ondanks het feit dat hij niet de zoon van de belofte is.
Izak de vader van vele volken, is getrouwd met Rebekka die onvruchtbaar is. Hij bidt in het bijzijn van zijn vrouw en misschien mogen we het ook wel lezen als dat ze samen hun hart en hun hoofd buigen voor de Allerhoogste. Hoewel wij niet de exacte inhoud van het gebed weten, weten we wel dat hij bidt of de Allerhoogste de onvruchtbaarheid van zijn vrouw Rebekka ongedaan wil maken. En misschien heeft hij G'd wel gesmeekt of hij de zegen en de belofte die op Zijn vader Abraham rustte en op hem was overgegaan hiermee ingelost mocht worden, zodat het krijgen van een nageslacht en een groot volk realiteit in zijn leven mag worden. En G'd de Allerhoogste verhoort zijn bidden. De Bron van leven, waarin al het leven geborgen is, verhoort het bidden en smeken van dit echtpaar dat samen de Heer in aanbidding zoekt. Ze bidden een gebed wat de Heere, de Almachtige op hun hart heeft gelegd, een gebed wat verhoort zou worden, een gebed naar G'ds wil.
Ik moet dan denken aan deze tekst: "Want waar twee of drie in Mijn Naam bijeengekomen zijn, daar ben Ik in hun midden." Matt. 18: 20.
Het gebed is verhoord, Rebekka wordt zwanger en ervaart veel onrust tijdens haar zwangerschap. Aangezien het een tweeling blijkt te zijn en dat deze twee baby's als het ware nu al tegenover elkaar staan.
Ezau en Jakob worden geboren, Ezau een ruige baby jongen, en Jakob blijkbaar compleet het tegenovergesteld maar houd vast wat hij heeft, hij hield nl tijdens de bevalling de hiel van zijn broer vast. Groter konden de verschillen blijkbaar niet zijn, twee volken die weinig overeenkomsten vertonen. Het ene volk zal sterker zijn dan de andere, maar de meerdere (de oudste) zal de mindere (de jongste) dienen.
Ezau bedreven in de jacht een man van het veld, en dan komt er een bijzondere tegenstelling. "Jakob was echter een oprecht man." Persoonlijk denk ik niet dat het één iets met het ander te maken heeft, maar het zou zo maar kunnen dat er over Ezau niet veel meer te vertellen was, want het zegt blijkbaar iets over hoe deze twee op een zeer contrasterende manier in het leven stonden. En dat wordt pijnlijk duidelijk als Ezau van de jacht terugkomt, dood moe is en alleen nog maar eten wil. Hij wil van de soep van Jakob die blijkbaar bijzonder goed kon koken, en zelfs zo ver gaat dat hij zijn eerstgeboorte recht ervoor verkwanseld. Zijn zegen, zijn toekomst, zijn ziel en zaligheid gooit hij te grabbel voor een bord linze soep.
Dat Jakob handig en op misschien wel iet wat slinkse wijze de hiel ligt van zijn broer, mag het vermelden waard zijn, maar aan de andere kant zien we dat Ezau zich niet veel anders opstelt dan de eerste mensen Adam en Eva. Hoewel de reden van een compleet andere orde was, verruilden Adam en Eva hun ziel en zaligheid voor eten, en Ezau doet hier precies het zelfde. Later in hoofdstuk 27 lezen wij hoe belangrijk deze zegen is en begrijpen we wellicht beter, gezien in dit licht, waarom G'd schrijft: "Zoals geschreven staat: Jakob heb Ik liefgehad en Ezau heb Ik gehaat." Rom. 9: 13
Zegen in overvloed, een rijk leven een leven die toekomst perspectief bood, een leven die wees op de Gezegende die komen zou. De levens van deze mensen stonden onder de directe belofte gegeven aan Eva; dat uit haar nageslacht de Zegenrijke Verlosser en Zaligmaker zou voortkomen. Vanaf die tijd zag ieder gezin uit naar de verwezenlijking van die belofte. De eerstgeboren zoon zou wel eens die Messias kunnen zijn en de zegen die over de eerstgeborene zou worden uitgegoten hield altijd direct verband daarmee. De heerschappij over de aarde, over de volken viel hem ten deel, en alle volken zouden door en in hem/hen gezegend worden. Het was derhalve ook een grote verantwoordelijkheid die hij als eerstgeborene zou dragen voor de mensheid.
De eerstgeborene was op de hoogte van de zwaarte van de zegen en de beloften, er op die manier mee omgaan zoals Ezau dat deed, zegt iets over de persoon Ezau. Op een dergelijk moment was hij totaal niet geïnteresseerd en het dus ook niet waard een dergelijk zegen en verantwoordelijkheid in ontvangst te nemen.
Ezau ging heel erg onnadenkend en nonchalant om met de grootste schat in zijn leven. Hij wist zijn honger en behoefte; "alleen van brood zal de mens niet leven" niet te onderdrukken en ruilde het aardse en tijdelijke, het besmette en zondige in voor de heilige heerlijkheid van een eeuwig zegen en toekomst, in relatie met Zijn Schepper, Verlosser en Zaligmaker.
Ezau nam zijn verantwoordelijkheid niet, ging op een onverantwoordelijke manier om met de levens en de toekomst van zijn nageslacht, met de toekomst van heel de mensheid, met de verantwoording die hij in essentie mee droeg als eerstgeborene, en G'd haat blijkbaar een dergelijke levenshouding.
Hoewel niet iedereen dezelfde verantwoordelijkheden heeft, is het denk ik de wil van de Vader dat wij op een goede, gezonde, gezegende en geheiligde manier omgaan met datgene wat G'd op onze schouders heeft gelegd. De verantwoording voor onszelf, voor ons gezin, onze familie, onze broeders en zuster en onze naasten moeten we ernst mee maken, omdat het altijd gevolgen heeft voor de toekomst van al diegene.
De toekomst kan om die reden op twee manieren uitpakken, wordt het zegen of wordt het vloek.
Ik herinner mij een oud carnavals liedje: "vader Abraham had zeven zonen, zeven zonen had vader Abraham..."
Nu ik dit eerste vers van hoofdstuk 25 lees, kom ik na meer dan veertig tot de ontdekking dat vader Abraham niet zeven zonen had maar acht. Tel bij deze zes zonen, Ismael en Izak dan kom ik toch echt bij acht uit. Weer een misvatting rechtgezet.
Een tweede misvatting die ik even recht wil zetten is dat ik altijd heb gedacht dat Abraham een Irakees was. Op zich niet zo raar omdat het een groot deel van het twee rivieren land is, maar je hebt ook een Iraanse en een Syrische gedeelte. In dit hoofdstuk lees ik dus dat Abraham van oorsprong Syrisch is, dus dat is ook weer opgelost. Wat ik dan wel weer bijzonder vindt is, dat het zo'n beetje allemaal broers zijn van elkaar daar in het midden oosten en elkaar het meest naar het leven staan, wellicht is dat een soort van familie trekje. zij die je het dichts bij je hart draagt die liggen het meest onder vuur, je doet diegene die je het meest liefhebt blijkbaar het makkelijks en ook het meeste kwaad?
Abraham gaf alles wat hij had aan Izak, aan al die andere zonen, die van de bijvrouwen krijgen wel geschenken, maar erven verder niets van hem, het is allemaal bedoelt voor de zoon van de belofte.
Abraham moest weg uit zijn maagschap, weg uit zijn land van herkomst bij zijn familie vandaan. G'd had een plan met hem. Het lijkt erop dat ondanks het feit dat Abraham bezig is geweest met het verwekken van een flinke kroost het oorspronkelijke plan van G'd geëerbiedigd diende te worden, want Abraham zend na het verdelen van zijn erfenis en het uitdelen van geschenken de rest van de familie weg, weg van Izak. Izak moet net als Abraham als het ware alleen verder, los van diegene die niet door G'd zijn aangewezen als kinderen van de belofte.
Abraham overlijdt op hoge leeftijd, hij is honderd en vijfenzeventig jaar geworden, en wordt begraven bij zijn eerder overleden vrouw Sarah, in de grot van Machpela. En dan komt er een merkwaardige tekst, althans zo komt die tekst op mij over. "Het gebeurde na de dood van Abraham dat G'd Izak, zijn zoon, zegende." Werd Izak echt pas gezegend in zijn leven na de dood van zijn vader, of heeft het te maken met het feit dat de erfenis en alles wat van Abraham was hem nu toekwam en dat de zegen die op Abrahams leven rustte en de voorspoed die hij genoot, nu rechtstreeks op hem terecht kwam. Werd Izak in die zin nu dus gezegend met de zegen van zijn vader en dat de belofte aan Abraham van een nageslacht en een groot volk die tot zegen zou zijn voor alle volken nu op de zoon zijn overgeheveld?
Ismael komt ook in dit verhaal nog even voor en wordt er gewag gemaakt van het feit dat ook hij volgens de belofte eerder door G'd gegeven een nageslacht krijgt en uiteindelijk twaalf stammen voortbrengt. Ook hier zien we dat G'd doet wat Hij belooft en Ismael zegent ondanks het feit dat hij niet de zoon van de belofte is.
Izak de vader van vele volken, is getrouwd met Rebekka die onvruchtbaar is. Hij bidt in het bijzijn van zijn vrouw en misschien mogen we het ook wel lezen als dat ze samen hun hart en hun hoofd buigen voor de Allerhoogste. Hoewel wij niet de exacte inhoud van het gebed weten, weten we wel dat hij bidt of de Allerhoogste de onvruchtbaarheid van zijn vrouw Rebekka ongedaan wil maken. En misschien heeft hij G'd wel gesmeekt of hij de zegen en de belofte die op Zijn vader Abraham rustte en op hem was overgegaan hiermee ingelost mocht worden, zodat het krijgen van een nageslacht en een groot volk realiteit in zijn leven mag worden. En G'd de Allerhoogste verhoort zijn bidden. De Bron van leven, waarin al het leven geborgen is, verhoort het bidden en smeken van dit echtpaar dat samen de Heer in aanbidding zoekt. Ze bidden een gebed wat de Heere, de Almachtige op hun hart heeft gelegd, een gebed wat verhoort zou worden, een gebed naar G'ds wil.
Ik moet dan denken aan deze tekst: "Want waar twee of drie in Mijn Naam bijeengekomen zijn, daar ben Ik in hun midden." Matt. 18: 20.
Het gebed is verhoord, Rebekka wordt zwanger en ervaart veel onrust tijdens haar zwangerschap. Aangezien het een tweeling blijkt te zijn en dat deze twee baby's als het ware nu al tegenover elkaar staan.
Ezau en Jakob worden geboren, Ezau een ruige baby jongen, en Jakob blijkbaar compleet het tegenovergesteld maar houd vast wat hij heeft, hij hield nl tijdens de bevalling de hiel van zijn broer vast. Groter konden de verschillen blijkbaar niet zijn, twee volken die weinig overeenkomsten vertonen. Het ene volk zal sterker zijn dan de andere, maar de meerdere (de oudste) zal de mindere (de jongste) dienen.
Ezau bedreven in de jacht een man van het veld, en dan komt er een bijzondere tegenstelling. "Jakob was echter een oprecht man." Persoonlijk denk ik niet dat het één iets met het ander te maken heeft, maar het zou zo maar kunnen dat er over Ezau niet veel meer te vertellen was, want het zegt blijkbaar iets over hoe deze twee op een zeer contrasterende manier in het leven stonden. En dat wordt pijnlijk duidelijk als Ezau van de jacht terugkomt, dood moe is en alleen nog maar eten wil. Hij wil van de soep van Jakob die blijkbaar bijzonder goed kon koken, en zelfs zo ver gaat dat hij zijn eerstgeboorte recht ervoor verkwanseld. Zijn zegen, zijn toekomst, zijn ziel en zaligheid gooit hij te grabbel voor een bord linze soep.
Dat Jakob handig en op misschien wel iet wat slinkse wijze de hiel ligt van zijn broer, mag het vermelden waard zijn, maar aan de andere kant zien we dat Ezau zich niet veel anders opstelt dan de eerste mensen Adam en Eva. Hoewel de reden van een compleet andere orde was, verruilden Adam en Eva hun ziel en zaligheid voor eten, en Ezau doet hier precies het zelfde. Later in hoofdstuk 27 lezen wij hoe belangrijk deze zegen is en begrijpen we wellicht beter, gezien in dit licht, waarom G'd schrijft: "Zoals geschreven staat: Jakob heb Ik liefgehad en Ezau heb Ik gehaat." Rom. 9: 13
Zegen in overvloed, een rijk leven een leven die toekomst perspectief bood, een leven die wees op de Gezegende die komen zou. De levens van deze mensen stonden onder de directe belofte gegeven aan Eva; dat uit haar nageslacht de Zegenrijke Verlosser en Zaligmaker zou voortkomen. Vanaf die tijd zag ieder gezin uit naar de verwezenlijking van die belofte. De eerstgeboren zoon zou wel eens die Messias kunnen zijn en de zegen die over de eerstgeborene zou worden uitgegoten hield altijd direct verband daarmee. De heerschappij over de aarde, over de volken viel hem ten deel, en alle volken zouden door en in hem/hen gezegend worden. Het was derhalve ook een grote verantwoordelijkheid die hij als eerstgeborene zou dragen voor de mensheid.
De eerstgeborene was op de hoogte van de zwaarte van de zegen en de beloften, er op die manier mee omgaan zoals Ezau dat deed, zegt iets over de persoon Ezau. Op een dergelijk moment was hij totaal niet geïnteresseerd en het dus ook niet waard een dergelijk zegen en verantwoordelijkheid in ontvangst te nemen.
Ezau ging heel erg onnadenkend en nonchalant om met de grootste schat in zijn leven. Hij wist zijn honger en behoefte; "alleen van brood zal de mens niet leven" niet te onderdrukken en ruilde het aardse en tijdelijke, het besmette en zondige in voor de heilige heerlijkheid van een eeuwig zegen en toekomst, in relatie met Zijn Schepper, Verlosser en Zaligmaker.
Ezau nam zijn verantwoordelijkheid niet, ging op een onverantwoordelijke manier om met de levens en de toekomst van zijn nageslacht, met de toekomst van heel de mensheid, met de verantwoording die hij in essentie mee droeg als eerstgeborene, en G'd haat blijkbaar een dergelijke levenshouding.
Hoewel niet iedereen dezelfde verantwoordelijkheden heeft, is het denk ik de wil van de Vader dat wij op een goede, gezonde, gezegende en geheiligde manier omgaan met datgene wat G'd op onze schouders heeft gelegd. De verantwoording voor onszelf, voor ons gezin, onze familie, onze broeders en zuster en onze naasten moeten we ernst mee maken, omdat het altijd gevolgen heeft voor de toekomst van al diegene.
De toekomst kan om die reden op twee manieren uitpakken, wordt het zegen of wordt het vloek.
Reacties
Een reactie posten