genesis 23: dood en begrafenis van sara
"Sara leefde honderdzevenentwintig jaar en zij sterft in Kirjath-Arba, het tegenwoordige Hebron."
Abraham wil graag een eigen graf om zijn vrouw naar haar laatste rustplaats te brengen. Daarvoor gaat hij naar zijn rouw periode op weg naar de Hethieten. Deze willen dat Abraham zijn vrouw begraaft in één van hun beste graven en de reden is opmerkelijk. "Luister naar ons, mijn heer, u bent een vorst van G'd in ons midden" Je kunt zeggen van Abraham wat je wilt maar dit spreekt toch echt in zijn voordeel of kunnen we beter zeggen, Abraham's leven spreekt in G'ds voordeel.
Blijkbaar is zijn leven een getuigenis geweest voor zijn omgeving. Abraham kent G'd, gehoorzaamt G'd en leeft zijn leven in harmonie met G'd. Dat werpt zijn vruchten af en G'd wordt gekend door Abraham.
Abraham weigert een graf te kiezen die de Hethieten toebehoren. Hij wil een eigen graf, op zijn naam in eigendom en daar wil hij zijn vrouw begraven. Hij spreekt niet meer over Sara, hij spreekt over een dode, wat bijna respectloos in de oren klinkt. Maar misschien is het juist uit respect voor haar en voor zijn G'd dat hij haar niet meer bij name noemt. Volgens de bijbel is er tijdens de dood niet meer over van de mens, dan het stoffelijk overschot. Een levenloos lichaam, zonder gedachten, zonder geheugen, zonder rede, zonder ziel, zonder geest.
Satan heeft ons vanaf den beginne willen laten geloven dat de mens niet zal sterven, maar dat hij altijd door zal leven. Dat is later vertaald met de "onsterfelijkheid van de ziel". Als het lichaam sterft dan komt de ziel vrij en die zweeft ergens rond, zelfs instaat om met ons levende mensen te communiceren.
G'd leert ons in Zijn woord dat dit absoluut niet kan, dat er geen communicatie met die overleden persoon mogelijk is en dat het boze geesten zijn die zich voordoen als zijnde de ziel van de persoon in kwestie. Dit is een gruwel in G'ds oog en dit zal ons ten alle tijden afleiden van G'ds reddings- en verlossingsplan. Wij spreken ter identificatie over Sara als de overleden vrouw van Abraham. Abraham zelf spreekt over haar als de dode, en daarmee doet hij recht aan de waarheid. De doden zijn nl niet meer aan te spreken en hun identiteit gaat verloren op het moment dat de mens sterft.
Abraham wil de begraafplaats welke hij op het oog heeft, koste wat het kost kopen en in eigen beheer krijgen. Hij prijst als het ware de Hethieten de hemel in, buigt zich voor hen neder. De grot van Machpela waar hij zijn zinnen op heeft gezet, mag hij kopen en komt dus uiteindelijk in zijn bezit en betaalt zoals hij dat zelf graag wilde daar de volle prijs voor. Vierhonderd sikkel betaalde Abraham aan Efron de Hethiet voor deze grot en zo werd Abraham eigenaar van dit graf.
Het lijkt erop dat Abraham weigerde zijn vrouw, de vrouw waar hij altijd zielsveel van heeft gehouden, zijn dode te begraven op vreemde grond. Op deze manier werd wat mij betreft de belofte vervuld en is Abraham op geheel eigenwijze grond bezitter geworden te midden van een vreemd land. G'd zegende Abraham en die zegen zorgde er mede voor dat hij zijn vrouw, de mede stichtster van een groot en gezegend volk op eigen grond kon begraven. Hun zegen is onze zegen, want uit hen is onze Zaligmaker en Verlosser geboren.
Abraham wil graag een eigen graf om zijn vrouw naar haar laatste rustplaats te brengen. Daarvoor gaat hij naar zijn rouw periode op weg naar de Hethieten. Deze willen dat Abraham zijn vrouw begraaft in één van hun beste graven en de reden is opmerkelijk. "Luister naar ons, mijn heer, u bent een vorst van G'd in ons midden" Je kunt zeggen van Abraham wat je wilt maar dit spreekt toch echt in zijn voordeel of kunnen we beter zeggen, Abraham's leven spreekt in G'ds voordeel.
Blijkbaar is zijn leven een getuigenis geweest voor zijn omgeving. Abraham kent G'd, gehoorzaamt G'd en leeft zijn leven in harmonie met G'd. Dat werpt zijn vruchten af en G'd wordt gekend door Abraham.
Abraham weigert een graf te kiezen die de Hethieten toebehoren. Hij wil een eigen graf, op zijn naam in eigendom en daar wil hij zijn vrouw begraven. Hij spreekt niet meer over Sara, hij spreekt over een dode, wat bijna respectloos in de oren klinkt. Maar misschien is het juist uit respect voor haar en voor zijn G'd dat hij haar niet meer bij name noemt. Volgens de bijbel is er tijdens de dood niet meer over van de mens, dan het stoffelijk overschot. Een levenloos lichaam, zonder gedachten, zonder geheugen, zonder rede, zonder ziel, zonder geest.
Satan heeft ons vanaf den beginne willen laten geloven dat de mens niet zal sterven, maar dat hij altijd door zal leven. Dat is later vertaald met de "onsterfelijkheid van de ziel". Als het lichaam sterft dan komt de ziel vrij en die zweeft ergens rond, zelfs instaat om met ons levende mensen te communiceren.
G'd leert ons in Zijn woord dat dit absoluut niet kan, dat er geen communicatie met die overleden persoon mogelijk is en dat het boze geesten zijn die zich voordoen als zijnde de ziel van de persoon in kwestie. Dit is een gruwel in G'ds oog en dit zal ons ten alle tijden afleiden van G'ds reddings- en verlossingsplan. Wij spreken ter identificatie over Sara als de overleden vrouw van Abraham. Abraham zelf spreekt over haar als de dode, en daarmee doet hij recht aan de waarheid. De doden zijn nl niet meer aan te spreken en hun identiteit gaat verloren op het moment dat de mens sterft.
Abraham wil de begraafplaats welke hij op het oog heeft, koste wat het kost kopen en in eigen beheer krijgen. Hij prijst als het ware de Hethieten de hemel in, buigt zich voor hen neder. De grot van Machpela waar hij zijn zinnen op heeft gezet, mag hij kopen en komt dus uiteindelijk in zijn bezit en betaalt zoals hij dat zelf graag wilde daar de volle prijs voor. Vierhonderd sikkel betaalde Abraham aan Efron de Hethiet voor deze grot en zo werd Abraham eigenaar van dit graf.
Het lijkt erop dat Abraham weigerde zijn vrouw, de vrouw waar hij altijd zielsveel van heeft gehouden, zijn dode te begraven op vreemde grond. Op deze manier werd wat mij betreft de belofte vervuld en is Abraham op geheel eigenwijze grond bezitter geworden te midden van een vreemd land. G'd zegende Abraham en die zegen zorgde er mede voor dat hij zijn vrouw, de mede stichtster van een groot en gezegend volk op eigen grond kon begraven. Hun zegen is onze zegen, want uit hen is onze Zaligmaker en Verlosser geboren.
Reacties
Een reactie posten