genesis 12: de roeping van abram

De roeping van Abram
Abram kreeg de opdracht van G'd om uit zijn geboorteland weg te gaan naar een land welke Hij hem zou wijzen. Misschien had Abram vragen en plaatse hij kanttekeningen bij deze opdracht van G'd. Hoe sprak G'd hem aan, kwam Hij met een gedachten sprong, sprak G'd hardop tegen hem. Had hij het wel goed gehoord of begrepen? Misschien zijn het vragen die bij mij opkomen en niet bij Abram, misschien was de mens toen in zijn algemeenheid bewuster van G'ds aanwezigheid en verstonden ze beter dan wij wat Hij van de mens vroeg.

Of Abram twijfels had of niet, hij ging in het volste vertrouwen op weg. In het vorige hoofdstuk lezen we dat Terah zijn vader het initiatief nam om naar Kanaän te gaan, ze komen tot aan Haran en daar bijven ze tot Terah sterft. Nergens lezen wij een oproep van G'd aan Terah om dit avontuur aan te gaan, wel lezen we dat G'd Abram in Haran benaderd om zijn reis naar een land dat G'd hem wijzen zal te vervolgen, hij was tenslotte al weg uit Ur der Chaldeeën.

Was dat dan het land Kanaän? Op dit moment is dat in de bijbel nog niet helder, later lezen we dat ze idd naar Kanaän zijn gegaan en zich daar hebben gevestigd. Wist Terah dit en hoe? Moest Terah eerst sterven voordat Abram verder kan gaan? We lezen nl als G'd Abram roept dat hij uit zijn familie kring en uit zijn vaders huis moet gaan. G'd roept Abram en niet zijn hele familie.

Hoe dan ook ze gaan en blijkbaar volledig in de lijn van G'ds plan met Abram. Misschien zien we hier wel twee vormen van spreken van G'd tot de mens. Het ene lijkt als het ware spontaan of misschien wel door nood gedreven te ontstaan, het andere zien we duidelijk een roeping en ik ga er vooralsnog vanuit dat het een stem was die Abram en wellicht Abram alleen gehoord moet hebben, hardop en voor zijn menselijke oor bedoeld.

Zover ik het kan bezien ziet het er naar uit dat G'd de bron is van deze tocht naar Kanaän. Deel één gaat tot aan Haran door Terah geïnitieerd en deel twee tot het land die G'd hem wijzen zou.

Aankomst in Kanaän
Abram is getrouwd met de zeer mooie Sarai en met al zijn bezittingen vervolgd hij zijn weg naar Kanaän en komt te Sichem een heilige plaats. G'd belooft hem daar dit land te geven en aan zijn nageslacht. Abram's eerste reactie op deze belofte is gelijk aan de reactie van Noach als hij uit de ark komt. Abram bouwt een altaar voor G'd, tot eer van zijn G'd, de G'd die aan hem verschenen was. Op de een of andere manier had G'd zich getoond aan Abram en dat verdient een eer betoon en respect.

Abram die G'd dus blijkbaar van dichtbij kende, kent ook zo zijn angsten en twijfels. Hij is bang dat hij het leven moet laten als door hongersnood gedreven naar Egypte moet uitwijken. Hij is bang dat zijn mooie vrouw van hem afgenomen wordt en dat hij daarbij het leven moet laten, dus spreken ze af om door leugen en bedrog zijn eigen leven veilig te stellen.

Hier komt geen bidden en overleg met G'd aan te pas. Je weet wel die G'd die met hem sprak en aan hem verschenen was, nee hier neemt angst een dermate grote rol in dat hij compleet vergeet dat G'd met hem is, en met hem is meegegaan en dat G'd hem notabene een groot nageslacht heeft belooft. Angst en twijfel zorgt ervoor dat we G'd vergeten en list en bedrog lijkt dan vervolgens het antwoord te zijn op onze problemen. En natuurlijk keuren we dit in essentie af, maar we herkennen ons zelf ook heel erg daarin, begrijpen van heel dichtbij wat hier gebeurd en niets menselijks is ons vreemd, zo ook dit handelend optreden van Abram niet.

In Egypte

Zo gezegd zo gedaan, de leugen van Abram en Sarai is een feit en de uitkomst ook. Farao neemt idd niet het leven van Abram, maar overladen hem met heel veel goeds, vanwege het feit dat de farao zijn "zuster" (vrouw maar ook halfzuster) tot vrouw wilde nemen. G'd grijpt in en beschermd Sarai, maar G'd beschermt ook zijn belofte aan Eva en zijn verlossingsplan.

Farao is verbijsterd dat Abram hem dit kunstje heeft geflikt, begrijpt het niet maar is gevoelig gebleken voor het ingrijpen van G'd en geeft Sarai terug aan Abram, en onderbegeleiding verlaten zij het land. Deze farao reageert compleet het tegenovergesteld van de latere farao als Mozes G'ds volk komt bevrijden. Het is een tevens een mooie les dat we iemand niet mogen afrekenen op zijn status of afkomst en dat we niet iedereen over één kam mogen scheren. De ene farao is de andere niet etc....!

G'd gaat met ons mee, we zijn op reis naar het beloofde land. Jezus heeft ons beloofd dat Hij een plek die ons past aan het maken is, en dat als Hij klaar is ons zal ophalen en wij bij Hem mogen wonen.

Op onze reis zal Hij met ons zijn tot aan het einde van de tijden, wat niet betekend dat Hij stilzwijgend en onbeweeglijk toekijkt hoe het ons vergaat, maar dat Hij ons leven de eeuwigheid in zal leiden.

Wij zijn geroepen en op weg gegaan en dit verhaal leert ons dat G'd meegaat en voor ons zorgt. Als we moeilijkheden op ons pad tegenkomen dan moet onze eerste reflex zijn; Vader wilt u voor ons uitgaan, uitkomst bieden en voor ons zorgen, en G'd is getrouw.

El HaNe'eman - De Trouwe G'd