psalm 10: gebed in bange tijden

"HEERE, waarom blijft U van verre staan? Waarom verbergt U Zich in tijden van benauwdheid?"

De psalmist beschrijft vaak situaties uit het leven gegrepen, zaken die hem benauwen, waar hij onrustig en angstig van wordt. Hij vraagt zichzelf soms ook af, waarom G'd op afstand blijft en niet ingrijpt. 

Als hij de wereld om zich heen bekijkt dan ziet hij veel G'ddeloosheid. De sterveling zoals beschreven in psalm 9, die bezig is zijn medemens in het ongeluk te storten.

Diegene die het slecht hebben in deze wereld, de ellendigen zoals de psalmist ze beschrijft, krijgen het nog zwaarder te verduren door hen die G'd ontkennen en geen rekenschap af willen leggen aan Hem.

De G'ddeloze denkt dat hij met alles wegkomt waar hij zich schuldig aanmaakt, overtuigd van zijn eigen gelijk en zijn eigen kracht denkt hij dat hij zal stand kunnen houden in een wereld waarvan hij zegt dat G'd toch geen verantwoording van ons vraagt. Hoeveel mensen denken niet dat G'd de andere kant op kijkt, zelfs zijn kinderen hebben vaak het gevoel en idee dat G'd niet hoort noch naar hen omziet. Hoe vaak denken ook wij niet dat als wij terug kijken op ons leven, achterom zien, omdat spookbeelden uit het verleden ons ook in het nu achtervolgen, dat we steeds twee voetstappen zien, als bevestiging dat G'd om welke reden dan ook ons alleen laat ploeteren, in onze strijd, eenzaamheid, pijn en verdriet.

Als we leren kijken met de ogen van de Heer van de legermachten dan weten we dat G'd waakt over Zijn kinderen. Zou G'd een dergelijke hoge prijs voor ons betaald hebben in het laten offeren van Zijn Zoon en dan niet naar ons om zien? Dit offer stelde G'd instaat om dagelijks Zijn kinderen te dragen, om weer in contact met ze te zijn en om Zijn liefde te delen met ons. Door Zijn Zoon, is G'd in de gelegenheid gesteld om Zijn Geest in ons binnenste te geven, een Bron van G'ddelijke kracht en liefde. G'd staat niet op afstand vinger wijzend naar Zijn kinderen te staren, om ons te laten boeten voor onze zonde, om ons om te laten komen in de puinhopen van ons leven. Puinhopen die wij zelf creëren, omdat wij onze eigen wijsheid boven G'ds wijsheid stellen, onze eigen kracht, onze eigen nog veel te grote ik boven de Ik Ben. Johannes de doper had het begrepen; Hij moet wassen ik moet minder worden. Dat dit minder worden zelfs tot in de dood gevonden werd is een hele grote stap terug van Johannes voor de Schepper van hemel en aarde, ik ben jaloers op een dergelijke nederigheid en overgave.

Onze levensstijl, ons doen en denken, staan garant voor angst, pijn en verdriet. G'ds aanwezigheid in ons leven, Zijn denken en doen, Zijn gedachten en wegen die onze gedachten en wegen ver, heel ver te boven gaan, staan garant voor een leven, die te leven is, staan garant voor vrede, en vreugde ondanks ons leiden.

In het hof van Gethsemane toen Jezus Zijn doodsstrijd streed, en aan Zijn Vader vroeg; Indien mogelijk laat dan deze beker aan mij voorbij gaan, kende ook vreugde en vrede. Hij keek verder dan het moment, niet om zich zorgen te maken voor de dag van morgen, maar keek in de toekomst, zag wat het offer aan redding en verlossing bracht, en hoe Hij een broer werd van velen. 

Het leiden van nu weegt niet op tegen de mooie toekomst die ons te wachten staat. Geen vijanden meer, geen belagers, geen verleidingen, pijn of verdriet. Dood waar is uw prikkel? Onze tranen zullen van onze ogen afgewist worden. Waarom, omdat G'd nu niet zou opletten, geen oog heeft voor zijn kinderen? Verre van dat. 

"Ú ziet het wél, want U aanschouwt de moeite en het verdriet, opdat men het in Uw hand geeft; op Ú verlaat de arme zich, U bent geweest een Helper van de wees."