afgewezen?!
Binnen een gemeenschap bewegen zich altijd mensen die niet helemaal in de pas lopen. Personen die voor reuring zorgen, bij het hakken spaanders veroorzaken.
En Jezus ging de tempel van God binnen en dreef allen die in de tempel verkochten en kochten naar buiten, en keerde de tafels van de wisselaars om en de stoelen van hen die de duiven verkochten.
En Hij zei tegen hen: Er is geschreven: Mijn huis zal een huis van gebed genoemd worden; maar u hebt er een rovershol van gemaakt. Matteus 21: 12,13
Dit kan kleur geven aan een gemeenschap maar zoals gezegd, als je hakt (werkt, beweegt, spreekt, dingen doet, adviseert, communiceert, corrigeert, dus inzet levert) dan val je op, dat veroorzaakt spaanders, gewild of ongewild, het geeft in ieder geval de ruimte aan anderen dat wanneer je je hoofd boven het maaiveld uitsteekt er op geschoten kan en gaat worden.
Dat is een heel bekend gegeven, een haast standaard gemeenschapsdingetje. Moet gezegd worden dat het niet altijd iedereen is die zal schieten, maar een heel aantal zal schieten, een aantal doet helemaal niets, en een aantal doet dat in stilte of onderling met deze en gene. Dat kun je weer be-labelen maar dat doen we in dit geval niet omdat het niet de strekking is van dit schrijven.
Hoe je het ook went of keert, als je bezig bent, en je beweegt je onder de mensen binnen een gemeenschap, gezin, vereniging dan heb je te maken met elkaar, dan kom je elkaar echt tegen. Dan heb je rekening te houden met elkaar en dan is alles wat je doet van invloed op die gemeenschap.
Kan je altijd koken naar alle monden, nee dat kan zeker niet, maar je probeert je op een zo aangenaam mogelijke manier te bewegen en in te zetten, zonder jezelf daarbij te verliezen, maar wel op een manier waar het merendeel bij gebaat zou kunnen zijn.
Paulus zegt het zo: 'Leef, zo mogelijk, voor zover het van u afhangt, in vrede met alle mensen".
Dat is mij nog nooit gelukt, daar ben ik te eigenzinnig, te snel in vuur en vlam voor en misschien wel te beperkt, mis ik ergens een stofje, heb ik tijdens mijn opvoeding door omstandigheden een afslag gemist? Ik heb nl het euvel dat zodra ik zaken zie die niet recht zijn in mijn ogen dat dan mijn reflex een altijd en direct te vuur en te zwaard handelen is.
Nu behoor ik tot de categorie dat ik mij nogal expliciet en kras durf uit te spreken, mij niet schuw voor volk en vaderland en al helemaal niet voor leidinggevenden, (vooral die categorie die niet zo heel goed om lijken te kunnen gaan met die positie en daar vaak vanwege hun onkunde nogal eens op een gekunstelde manier gebruik van maken). Dus dat is voor de hoorder of de ontvanger dan weer een reden om dat wat er gezegd wordt in ieder geval per definitie af te wijzen.
Begrijp ik dat? Ja dat begrijp ik best wel. Vraagt dat een andere aanpak? Soms wel soms niet, maar ik kan je verzekeren dat, dat in ieder geval negen van de tien keer bevestigd zal worden door diegene die het betreft, zij die de passende of niet passende schoen terecht of onterecht aantrekken of afwijzen.
Natuurlijk is het altijd wijs en verstandig te overdenken wat je zegt en of het doel gaat treffen, of dat het z'n doel volledig voorbij schiet. Een mens is te divers om daar een sluitend antwoord op te geven. Ik kom ze echt tegen die jou verwijten dat je op een narcistische manier zijn eigen Ik profileert en in dezelfde zin hun eigenwaarde zo verschrikkelijk boven elke vorm van gemeenschap en groepsdynamiek weten te laten uitstijgen, waardoor nederigheid als vanzelf in schaduw gehuld de wijk neemt. Nu weet ik uit ervaring dat een zachte heelmeester niet gewenst is, maar veel te vaak omarmt wordt als je "beste" bondgenoot, totdat de wond zo ver open ligt en zover is ontstoken dat er alleen nog maar door operatief ingrijpen een positieve keer in de te ziek geworden situatie gerealiseerd kan worden, maar zo zal dat in eerste instantie vaak niet ervaren worden.
Dat je de vinger op de wond even niet kunt handelen begrijp ik heel goed en misschien wel beter als geen ander, maar als je de schaamte en de pijn voorbij bent dan is het compleet en blijvend afwijzen van de ander toch geen christelijk antwoord op de fouten en gebreken die ook die ander zonder uitzondering met zich mee brengt?
De vraag die het bij mij iedere keer weer oproept is deze: waarom zondig ik erger dan jij, waarom zijn mijn fouten groter dan jouw fouten, waarom is mijn manier van bekritiseren zonder aanziens des persoons erger dan jouw manier van bekritiseren met aanziens des persoons? Waarom is mijn bekritiseren zonder iemand af te wijzen, schadelijker dan jouw manier van bekritiseren onderwijl de ander afwijzend?
Het begrijpen is mij te wonderbaar te verheven, ik kan er niet bij!
Het antwoord is helder nl: arrogantie, narcisme, kortzichtigheid, en het hebben van een grote zelfgenoegzame ik doe niets fout ego. De gekerfde, gedeukte en gerafelde natuur in zijn uniek zijn, maar zo overeekomend met de ander.
Dus als mensen elkaar afwijzen vanwege de fouten die hij of zij maakt, ligt dat niet aan het feit dat er fouten gemaakt worden, maar omdat ze handelen in hun eigen geest en dus niet handelen in de Geest van Christus. Is het nodig dat ik dit nog verder duid?
"En dit gebod hebben wij van Hem, dat wie God liefheeft, ook zijn broeder moet liefhebben".
Het ligt dus aan de individuele invulling van het christen zijn. Van jouw eigenwijze gerechtvaardigde manier van kijken naar jezelf.
Ik heb het hier niet over fouten maken, ik heb het hier over het kiezen het beoefenen van een levensstijl. Ik heb het hier dus niet over; de liefde van Christus ontvangen en doorgeven, maar over de liefde van Christus ontvangen, voor jezelf houden en de andere minachten, afwijzen, en bekritiseren, waarbij je de vraag zou kunnen stellen, wat heb je overgehouden van het ontvangen van de Liefde van Christus, wat heeft het je gebracht, wat heeft het met jou gedaan.
Als ik het even op mijzelf mag betrekken, tenslotte gaat het daar ook over, dan klopt het dat ze mij nog niet hebben doodgeslagen, en denken wellicht dat ze in relatie tot G'ds liefdes wet, nog geen onrechtmatige handeling hebben verricht.
Het feit dat ze mij een "leeghoofd" noemen kent blijkbaar geen consequenties. In hun bijbel is het of doorgestreept, of ze hebben net zolang naar een bijbel of vertaling gezocht die dat stukje heeft weggelaten. Ze bevinden zich hoe dan ook in een situatie waardoor ze in ieder geval niet lang hoeven na te denken over die tekst om er vervolgens met het grootste gemak en met een hele grote boog omheen te lezen. With great knowledge, comes great responsibility but also great pain.
Als ik dit dan zo terug lees dan denk ik in eerste instantie: heb ik nu ook kritiek en doe ik dan niet het zelfde?
Ja ik heb kritiek en nee ik doe niet hetzelfde. Hmmm is dat ook niet kortzichtigheid, narcisme en arrogantie etc...? Nee dat is het niet, ik beschadig niemand, ik adresseer het nl niet in directe zin.
Ik heb kritiek op situaties uit het leven gegrepen, en ja soms is dat een gemeenschap en zelfs jouw gemeenschap en dan komt het idd iets dichter bij, wat dan weer gezien wordt als nestvervuiling omdat jezelf lid bent van die club.
En als je elkaar dan een spiegel voorhoudt en die willen we niet zien dan pakken we gewoon een grotere spiegel als die al voorhanden is en als die ook afgewezen wordt dan stopt het, dan moet je het laten rusten, dan moet het wellicht een kwestie van tijd zijn, want met tijd komt vaak raad.
Dus nee dit zijn feitelijk waarnemingen die ik onder een loep leg en de aandacht op wil vestigen, een spotlight op richt.
Als ik zou schrijven dat het goed met mij gaat en dat ik er met al mijn fouten en gebreken mag zijn wie ik ben binnen de gemeenschap, dan zou ik liegen. Ik zou ook liegen als ik er niets over zou "zeggen".
Mijn ervaring is dat je mag zijn wie je bent, maar steek niet je hoofd boven het maaiveld uit, spreek op de manier zoals verwacht, handel op de manier zoals men dat verwacht, kijk op de manier zoals men dat verwacht, en het zal je goed gaan.
Helaas, dat is dus niet zo, en hoewel ik iedere keer weer kritisch kijk naar mijn eigen plaats binnen de gemeenschap en de bewegingen die dat teweeg brengt dan kom ik keer op keer tot dezelfde conclusie; het lukt me niet om het (in jullie ogen) goed te doen. Zelfs als ik mensen opzoek omdat ze in nood zijn en die vervolgens mijn aandacht verdienen die ze nodig hebben, ze dat ook geef en met ze praat, troost, lach en bid, dan nog word ik afgewezen omdat ik niet voldoe aan wat er blijkbaar van mij verwacht wordt.
Achter de schermen en op afstand is wellicht een veilige en geaccepteerde plek voor mij. Die plek zal ik mij proberen eigen maken.
Een plek die mij past als een jas omdat iedere andere plek gedoemd lijkt om te mislukken, en is te vaak gebleken.
Ben ik daar debet aan? Jazeker omdat ik ben wie ik ben, zuivere intenties hebt die niet altijd slagen, ik steek de hand heus echt wel in eigen boezem.
Nu de gemeenschap nog, die wellicht na bijna veertig jaar ook nog steeds niet instaat is om ook haar hand in eigen boezem te steken. Neem ik jullie dit kwalijk, nee absoluut niet, ga ik er altijd even handig mee om, nee helaas en absoluut niet.
Ik zeg sorry, en vraag om vergeving als ik de gemeenschap onnodig en onterecht gekwetst en in diskrediet heb gebracht, met mijn doen en laten en met het uiten van mijn kritiek in het publieke domein.
Hoewel het nooit mijn intentie is geweest, maar blijkbaar heeft het er iedere keer weer alle schijn van dat ik met de stappen die ik heb gezet, compleet mijn doel voorbij ben geschoten en dat is altijd jammer.
Ik heb mij jaren eenzaam gevoeld in het huis van de Heer! Ik heb me jaren een "leeghoofd" gevoeld in het huis van de Heer. Ik heb mij jaren afgewezen gevoeld in het huis van de Heer.
Is er troost, ja zeker die is er, dit is mijn troost: er rijdt geen trein als er geen dwarsliggers zijn :-).
Reacties
Een reactie posten