ongewilde transparantie?

Het zal de wakende lezer niet ontgaan zijn dat de modus van kritisch zijn mij niet vreemd is en dat ik daar waar het kan en nodig is, mij bedien van dit fenomeen.

En het moet ook niet gekker worden dat situaties ongevraagd soms dagelijks in mijn schoot worden geworpen, natuurlijk is het voer, maar lieve mensen ik heb meer te doen dan dat :-)

Onderwerpen over gezondheid, overheid, over politiek, financiën, over kerk en werk zaken.


Wat wil het geval, het geval wil dat een tijdje geleden op een zaterdag ik heel vriendelijk werd begroet door iemand uit de kerk. Nu wil ik niet beweren dat dit een unicum is, zelfs voor mij niet :-), maar dit was wel uniek of eerder bijzonder, en ik zal uitleggen waarom.

Mijn broer noemt mij wel eens de "Mentalist" en dat is als grap bedoelt, maar voortgekomen uit het feit dat ik nogal eens dingen benoem die nog moeten gebeuren dus melding maak n.a.v. situaties wat er nadien zal gaan gebeuren. Noem het een gave, noem het wiskunde, hoewel van wiskunde heb ik geen kaas gegeten dus die valt af :-). Recentelijk nog een boek gelezen over hypersensitivity en het was voor mij een eye opener, waardoor bij mij het kwartje viel hoe ik een bepaalde eigenschap/kwaliteit mag plaatsen in mijn context van lastdragen.


Terug naar die bewuste zaterdag, terug naar die begroeting. De persoon in kwestie raakte mij aan en groette ons netjes en die aanraking had de persoon in kwestie beter niet kunnen doen, omdat opdat moment er iets door mij heen ging van: "waarom doe jij dit, wat is hier aan de hand". Ik heb het met rust gelaten omdat ik inmiddels geleerd heb dat kwartjes ter gelegener tijd vanzelf gaan vallen en het puzzelstukje op een gegeven moment in de tijd precies pas zal zijn, en dat wel of niet zal voltrekken aan mijn "geestes" oog.

Drie dagen later viel het kwartje en werd er gebeld voor een gesprek. De reden voor een dergelijke gesprek leek op het eerste oog heel legitiem, als je de context van het leven en hoe je levenspad verloopt even uit het oog verliest, en de vraag de vraag laat. Maar onze respons en antwoord op die vraag werd aanleiding tot de bekende spreekwoordelijke "aap uit de mouw".

Mijn kritische uitlatingen op facebook en het geval dat we uit de dienst weggaan, waren uiteindelijk de aanleiding van dit verzoek voor een gesprek en dus niet zomaar een algemeen gesprek.

Hier heb je nu zo'n situatie waar ik op doel t.a.v. de titel van dit schrijven, ongewilde transparantie en geloof me deze titel is een vergezochte nuancering van wat ik er werkelijk van vindt, maar dat terzijde.

Voor de duidelijkheid, mijn kritische uitlatingen hebben totaal geen samenhang met het uit de dienst weggaan, dat heeft te maken met onze dochter die het niet altijd volhoudt om haar rust te bewaren en daardoor wij ook niet, en dat is dan bepalend voor ons of wij ons, de gemeente en haar deze onwenselijke situatie willen aandoen.

Conclusie: dat gesprek gaat er niet komen, omdat wij het te prematuur vinden voor een dergelijk gesprek en het ook momenteel niet in de juiste verhouding vinden staan tot de weg die wij als gezin uiteindelijk zijn begonnen in te slaan, met verstrekkende gevolgen. En wat men ook vindt van de kritische uitlatingen, wij houden van onze gemeente en willen ons daarin dienstbaar opstellen naar onze Verlosser en Schepper en dat dat soms anders doet vermoeden heeft te maken met het feit of je in staat bent om out of the box te denken en te kijken, naar de uitlatingen. Als je ze isoleert van factoren als het waarom en wat is er aan de hand, wat is er gebeurd, is er zorg, is er verdriet, speelt gekwetst zijn misschien een rol etc..., dan begrijp ik dat kritiek alleen maar kritiek is.

Het kwartje is dus gevallen het puzzelstukje ligt op z'n plek, voor mij was het genoeg, ik ken mijn Pappenheimers en zeker nu, omdat we als gezin er nog niet zolang geleden geweest zijn en een beetje de achtergrond kennen waar deze uitspraak nu eindelijk vandaan komt :-).

Maar er is meer, het kwartje is nl meer dan verzilverd mag ik wel zeggen.


Dinsdag kwam het telefoontje voor dit gesprek welke geen doorgang vond.

Woensdag was er een vergadering en heel eerlijk gezegd en gezwegen zat ik natuurlijk te wachten op de verzilvering van dit gevallen kwartje en je voelt het misschien al aankomen.


Vrijdag al lag er een mail in the box.

Een nieuwe uitnodiging voor een gesprek, met 3 man sterk met als reden: "als vervolg op de gesprekken van vorig jaar".

Lieve mensen een jaar later een vervolg van de gesprekken van toen. Waar gaat dit over. Natuurlijk weet ik waar het echt over zal gaan, omdat ik niet van vorig jaar ben en ik ben al helemaal niet van gisteren. Heel eerlijk gezegd voel ik mij zelfs een beetje beledigd, ze willen je, zowel in de mail als tijdens het telefoon gesprek niet eens op voorhand vertellen waarom ze nu echt willen komen voor een gesprek, wat mag ik dan van het gesprek zelf verwachten? Als je van te voren al niet transparant bent, wordt dat gesprek dan wel transparant?

Los van het gegeven dat ik niet eens meer weet waar de gesprekken meer dan een jaar geleden geëindigd waren, blijkt het nu in eens een open einde te zijn geweest met een vervolg, yeh right.

Ook hier weer een staaltje ongewilde transparantie en dan vergeet ik nog bijna te vermelden dat een week voor die bewuste bijzondere begroeting van die bijzondere persoon in kwestie, ook nog eens (door iemand anders) in een pastorale voorbede, dus en plein public wordt gevraagd of we kritiek binnen de kerk willen houden en niet buiten de kerk willen brengen. Op het eerste gezicht best een hele legitieme vraag, alleen het gekozen moment en het gekozen platform roept bij mij naast een heleboel vragen ook weerzin op. Nu vraag ik je, en om dan even in de terminologie van Paulus te spreken: "wat is er in jullie gevaren" om dit podium daarvoor te misbruiken, dat is blijkbaar well done. Nou wat mij betreft iets meer doorgebakken dan mijn kritische uitlatingen.

Is ongewilde transparantie, misschien door de mand vallen?