kritiek in het publieke domein of roddels in het geheim

Mijn psycholoog vertelde mij een tijdje geleden iets n.a.v. het feit dat ik niet begreep waarom ik op heel veel momenten in mijn leven, zoveel weerstand ondervind van mijn omgeving.

Van de nodige weekend psychologen had ik al vernomen dat het te maken had met wat ik zeg en de manier waarop ik het zeg etc.... Mensen (met name broeders en zusters uit de kerk en dat niet alleen lokaal) gaan steigeren als ik wat zeg, was het laatste wat ik heel recent nog heb mogen vernemen. Of dit de toets van feitelijke waarneming, waarheid en objectiviteit kan doorstaan blijft natuurlijk de vraag. Daar degene die dat poneerde negen van de tien keer niet in de buurt is als zich een situatie voordoet waar discussie gevraagd wordt om de diepgang van de communicatie te garanderen en te handhaven. En geloof me, toch neem ik dit soort opmerkingen wel degelijk mee in mijn dagelijkse overwegingen.

Maar de zwaarte van wat mijn psych mij verteld laat ik toch iets meer wegen. Bij haar kon ik terecht met mijn verhaal, aan haar kon ik meer vertellen wie ik was, <vanwege de veilige omgeving>, waar ik gelukkig van wordt, waar ik mee strijd, de waaroms etc.... Niet alleen vanwege haar beroepsgeheim, wat ik uiteraard heel erg belangrijk vindt, maar zeker vanwege het vertrouwen en het respect. En de ervaring heeft mij dan ook geleerd mede door mijn openheid (wat kon en mocht) en mijn feedback, dat ze meer achter mijn schermen heeft kunnen kijken dan de gemiddelde vaak op afstand zijnde weekend psychologen, die wij allemaal denken te zijn, wat natuurlijk ook een reden heeft.

Hier haar conclusie: je hebt een hele eigen denkwijze, je steekt gemiddeld boven je omgeving uit, je steekt met name door je doen en laten, door je denken en spreken behoorlijk boven het maaiveld uit.
De vraag omtrent de weerstand die ik ervaarde, had daar mee te maken. Het feit dat ik daar überhaupt een vraag over had, had te maken met mijn naïviteit.

Uitleg: op het moment dat jij door wie jij bent, door wat jij doet, spreekt, schrijft etc.... je kop boven het maaiveld uit steekt, wordt daar opgeschoten, dit nog los van wat je schrijft of zegt of doet. (Spookbeelden uit het verleden, achternaam, herkomst???) Ik ben me dus wel degelijk bewust van het feit dat de manier waarop, het tijdstip en de context een bepalende factor kunnen zijn. Het is dus geen vrijpleit pleidooi. Hier gaat het in dit geval om zaken die terecht zijn. (voorbeelden gegeven tijdens deze sessies).

Zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar, gaf ze mij mee. Of het nu terecht of onterecht is dat ze schieten, er wordt gewoon geschoten, de geschiedenis staat er bol van. Dus doe niet zo naïef, houdt daar rekening mee en ga vooral door met de talenten die G'd je heeft gegeven. (dat houdt dus niet alleen in, het aanreiken van kritiek, maar het mag en moet er zelfs soms gewoon wel bij horen).
Dat houdt ons scherp en transparant en in de modus van bewegen en open staan voor veranderingen en die ook willen toepassen.

Ik weet dat ik niet Jezus ben, en ik weet dat ik ook niet Johannes de Doper ben, maar ik lees nergens in de bijbel (het publieke domein) dat deze 2 bijbelse figuren in het nieuwe testament, maar ook profeten uit het oude testament op enig moment hun excuses hebben aangeboden voor de uitspraken die zij deden in het openbaar, (dus geen privé berichten op facebook of een email, of de ouderwetse brieven) zoals: "wit gekalkte graven", "adergebroed", "niet heet noch koud", "jullie hebben Mij 40 jaar getergd in de woestijn", etc..

Ik lees nergens een excuus van Jezus toen Hij de geldwisselaars uit de tempel (G'ds huis van aanbidding) sloeg. En dat ging er niet echt zacht aan toe.

Ik weet dat kritische uitlatingen niet gewaardeerd worden, althans als het over ons zelf gaat, als ineens ons niet wenselijk gedrag het daglicht gaat halen. De boodschapper, klokkenluider zo u wilt wordt vakkundig afgeserveerd en de boodschap weggewuifd met de opmerking, "dit is pure nestvervuiling". Ogen en oren dicht afstand van nemen, buitensluiten en doorgaan.

Excuses om het niet te willen horen en aan te nemen zijn dan schering en inslag. Excuses als: je hebt het recht niet, en wie ben jij dan wel niet, (wel niet? :-)), waar bemoei jij je mee, kan dat niet privé, je moet het met die en die bespreken maar niet openbaar, o ja en je bent negatief.

De reden waarom mijn kritiek de ether door mij wordt in geslingerd is nu even niet aan de orde, de reactie erop wel en dan heb ik het in directe zin niet over de reacties zoals hier net beschreven, maar over de reacties die in eerste instantie buiten het gezichtsveld plaatsvinden. Je weet wel de thee en koffie uur reacties, de heimelijke belletjes naar deze en gene, de wat ik nou weer gelezen heb op weet ik veel wat voor een sociaal forum, de boulevard momentjes, etc... Die reacties, de roddels???

Ik stel mijzelf dan de vraag, wat is erger, dat mijn kop eraf geschoten wordt, dat ik dus überhaupt reacties krijg, of het circuit er omheen. Nou daar zal ik vandaag nog geen uitspraak over doen, dat mag je lekker zelf doen. Waarmee ik tevens wil aangeven dat ik als geen ander begrijp dat je wat je soms te horen krijg graag bij een ander wil verifiëren met hopelijk het gewenste effect. Het effect waar ik op doel is dan niet het gezamenlijk eens zijn met elkaar, de kritiek geven doodzwijgen, buitensluiten en doorgaan met de orde van de dag, maar de zorg die je waarneem bij elkaar uitspreekt om daar vervolgens als liefhebbende broeders en zusters mee aan de slag te gaan. 

Misschien ben je dan wel instaat om als gemeente de pijn die er is, de problemen die er zijn en door misschien maar een paar gezien worden en door nog weinige geuit worden, mee te nemen ter heling van die gemeenschap?

In ieder geval t.a.v. de toekomst, ik ga niet voor alles wat ik in het publieke domein zet mijn excuses maken, mijn intenties zijn zuiver, mijn wegen soms wat krom omdat ik ook zo mijn beperkingen heb die ik groeiende mag ombuigen. Recentelijk mocht ik nog vernemen van iemand heel dichtbij dat hij zich geen aanleiding kon verzinnen waarom je uberhaubt zoiets dergelijks als kritiek uiten bezigt. Hij kon zich daar totaal niets bij voorstellen hoe en wat dan ook om dat te rechtvaardigen. Het "grappige" is dat ik mij bij die visie weer totaal niets kan voorstellen. En zo wordt een gezin of gemeente heel erg kleurrijk en is de dynamiek soms wat meer heet of koud dan alleen maar slap en lauw.

Mijn doelstelling is een koude of hete douche uit te kunnen delen, een koude of hete gemeenschap te worden en dus niet lauw met alle nare eigenschappen die dit lauwe met zich meebrengt.

Stay tuned, and think this over more than once.


Wie een oor heeft die hore of zijn we horende doof en ziende blind???