net echte mensen!

Ik ben lid van een kerkgenootschap, en wat mij iedere keer weer opvalt is, dat het een gemeenschap is van mensen, echt waar, het zijn net echte mensen.

Ik verwacht iedere keer meer, maar iedere keer is het weer een teleurstelling, althans dat zou het zijn als ik mijzelf uit het oog zou verliezen. Gelukkig gebeurd dat niet, mijn aanwezigheid maakt dat de kerk een (schuil) plaats blijft voor mensen met fouten, beperkingen, en ik kan het weten omdat ik er zelf ook schuil. Hoewel ik niet altijd het gevoel heb dat ik er schuilen mag, maar ik schuil er wel. Misschien hou ik mij er wel schuil en mag ik er daarom nog steeds zijn, daar ben ik nog niet helemaal over uit.

Waar ik ook niet over uit kan of ben , is het geroddel, de achterklap, het licht in je ogen wat je niet gegund wordt, het support wat er niet is. Het kan natuurlijk te maken hebben met een bepaalde achternaam, met de reputatie die er aan hangt of misschien wel beter gezegd; kleeft. Niet dat ik negatief wil doen over mijn eigen achternaam, maar zelfs ik heb het gevoel weleens dat het mij wel eens wordt opgedrongen.

De vraag die me dan ook al een tijdje bezighoudt is deze: hoe kan het dat ik mij eenzaam voel in het huis van G'd. De conclusie die ik dan heb mogen trekken is deze: ik kwam voor de mensen, voor de gemeenschap met elkaar, voor het alles samen. Nu ben ik op het spoor gezet van wat ik natuurlijk allang wist, maar toch, ik kom nu voor de Heer en voor de Heer alleen, door mijn relatie met Hem, en dus voor mijn relatie met Hem.

Mijn verwachtingspatroon heb ik bij moeten stellen en als de dag aanbreekt dat ik ook komen mag in gemeenschap met elkaar dan zie ik dat als een cadeautje. Voorlopig voel ik me eenzaam in het huis van de Heer, en zeker als ik naar de mensen blijf kijken en het van hen moet verwachten. Volgens mij mag ik daar iets van verwachten maar ik zie er niet meer reikhalzend naar uit, ik laat het gewoon gebeuren en hoop die prijs ooit in ontvangst te mogen nemen.